28 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 28 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Wednesday, March 27, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 27 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Tuesday, March 26, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Ook koesteren wat van eigen bodem is

HomeMediaOok koesteren wat van eigen bodem is
Ook koesteren wat van eigen bodem is (Antillian Soap Company)
Ook koesteren wat van eigen bodem is (Antillian Soap Company)

De Antillean Soap Company werd in 1978 opgericht met Eduardo Halabi als initiatiefnemer, met kapitaal van vier lokale familiebedrijven. Anno 2014 bestaat het bedrijf dat 100 medewerkers in dienst heeft nog altijd. E

en prestatie die niet zonder slag of stoot tot stand gekomen is. De Antillean Soap Company heeft tal van uitdagingen het hoofd moeten bieden, waarvan de belangrijkste de afbouw van de marktbescherming die in 2001 werd ingezet en in 2006 was voltooid. Daarna volgde de financiële crisis van 2009 en werd ondertussen de markt overspoeld met goedkope producten waar de onderneming ook een antwoord op moest vinden.

In dit interview geeft Halabi een inkijkje in de filosofie achter het voortbestaan van de zeepfabriek van eigen bodem en laat hij, nu hij naar eigen zeggen ‘meerderjarig’ is, zijn licht schijnen op de huidige economische situatie van Curaçao.

‘Skuma bo ke, skuma bo ta hanja’ (Schuim wil je? Schuim kun je krijgen). Het is de slogan van een reclamefilmpje op TeleCuraçao dat me altijd is bijgebleven. Zo ook ‘E fli si’n ta subi’ (die vlieger gaat niet op). Vroege reclames van producten van de Antillean Soap Company, ze moeten ergens begin jaren tachtig zijn gemaakt. Herinneringen uit mijn jeugd in een tijd dat Curaçao nog meerdere eigen fabrieken had.

Wie herinnert zich nog Continental Milling, Alimentos Antillianos, de Koffiefabriek en natuurlijk de Amstel-fabriek? Zonder te pretenderen ze hier allemaal te noemen, delen veel van deze bedrijven een zeer wezenlijke overeenkomst: ze bestaan niet meer.

Een van de laatste der Mohikanen die overeind is gebleven, is de Antillean Soap Company in Brievengat. Na wat overredingskracht toegepast te hebben, wil de directeur en oprichter Eduardo Halabi er dan toch wel wat over zeggen. Vooral ook omdat hij zich zorgen maakt over het nog altijd ontbreken van een goede structurele economische groeiaanpak voor Curaçao. In algemene zin, niet eens zozeer vanwege zijn eigen zeepfabriek.

De Antillean Soap Company werd in oktober 1978 opgericht. Halabi wilde behalve ondernemen in de vastgoedsector ook in een andere branche bezig zijn. Het idee voor een ‘zeepfabriek’ werd geboren tijdens een stage die hij liep bij een gigant in die sector: Henkel in Duitsland. Halabi nam de opgewekte interesse mee naar huis en startte de Antillean Soap Company.

Het bedrijf werd toentertijd opgezet op basis van een marktbescherming voor de markten Curaçao, Aruba en Bonaire, toen nog behorende tot de Nederlandse Antillen. Bij de opzet van de fabriek werd geen rekening gehouden met export naar bestemmingen buiten de Nederlandse Antillen.

Om ondanks de relatief kleine markt toch een rendabele productieonderneming te kunnen creëren werden zes productie-units, dus kleine fabrieken, in één onderneming bij elkaar ondergebracht om voldoende marktvolume te kunnen bereiken. Ook werden er licenties afgesloten met bedrijven als Unilever (voor zeep) en Clorox (voor bleekmiddelen).

Die zes units zijn er nog steeds, te weten: Aplasco (de blaasfabriek voor flessen), de bottelarij (vier productielijnen), de Bleachplant (apart voor bleekmiddelen), de Industrial Products plant, de harde zeeplijn en de sproeitoren (waspoeders). Ze bleken door de diversiteit de redding van de onderneming die het na de afschaffing van de marktbescherming heel moeilijk kreeg.

“Eigenlijk heb ik mij, sinds ik meerderjarig ben geworden, voorgenomen om niet meer met commentaar in de publiciteit te treden. Je moet op een gegeven moment een stapje terug doen en jongere mensen aan het woord laten. Uiteraard rijst dan meteen de vraag waarom ik dan nog steeds directeur van dit bedrijf ben. D

at komt omdat ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor het opzetten en het voortbestaan van Antillean Soap Company. De Antillean Soap Company is na de afschaffing van de marktbescherming blijven voortbestaan op basis van primair emotionele gronden. Omdat we het wilden. Deze beslissing heeft zowel voor mij persoonlijk als voor ons familiebedrijf hele zware consequenties gehad.”

Halabi was president-commissaris van de Antilliaanse Brouwerij en maakte van dichtbij mee wat het betekende toen het besluit viel de Amstel-fabriek op Curaçao te sluiten.

“De marktbescherming werd afgeschaft, er was geen noodzaak meer om op Curaçao te zijn. Een zakelijke beslissing en logisch. Er was in tegenstelling tot de Antillean Soap Company geen emotionele band met het bedrijf of met dit land. Maar het was hard.”

Dat de marktbescherming gehandhaafd had moeten worden, is een pretentie die Halabi niet heeft. Bedrijven moeten op eigen kracht kunnen functioneren in een gezonde omgeving en daar wringt volgens Halabi de schoen.

“Het moet geleidelijk aan toch voor eenieder duidelijk zijn dat wij niet goed met elkaar bezig zijn. Wij houden, misschien ongemerkt, ons land al jaren in een wurggreep waardoor er gewoon niets wezenlijks gebeurt en het klimaat steeds minder leefbaar wordt.

Sinds 2001 was volgens een recent rapport van het IMF de groei gemiddeld 0,5 procent met een werkeloosheidspercentage van 13, tegelijkertijd helder, maar toch zeer diplomatisch aangevend, wat de knelpunten zijn en wat er gedaan moet worden om die te verlichten. Wanneer er dan door de jaren heen populaire maatregelen worden genomen, zoals bijvoorbeeld het afschaffen van de marktbescherming ten koste van de werkgelegenheid van honderden mensen zonder iets te doen aan de structurele knelpunten voor vervangende groei, dan vererger je het probleem.

De marktbescherming had moeten en ook kunnen worden verzacht op een creatieve manier om de bedrijven te behouden. Hoe kun je nou een Amstel Brouwerij in ons land laten sluiten?”

Een ander voorbeeld van het rond de ‘hete brij’ ronddansen vindt Halabi de verlaging van de winstbelasting.

“In een klein land waar maar een klein aantal grote bedrijven een overgroot deel van de winstbelasting betaalt had met tax incentives moeten worden gewerkt. Hetzelfde doel was dan bereikt zonder aantasting van de economie.

Deze maatregel heeft alleen maar geleid tot lastenverzwaring voor de kleine man en daarmee een krimping van de economie veroorzaakt.”

Zowel de afschaffing van de marktbescherming als de verlaging van de winstbelasting is volgens Halabi een voorbeeld van het lukraak en zonder te relativeren toepassen van ‘Textbook Economics’ die goed werken in grote economieën maar die averechts werken in een kleine economie als die van Curaçao.

Halabi refereert ter ondersteuning van zijn zorgen aan het boek ‘Capital in the Twenty-First Century’ waarin de Franse econoom Thomas Piketty zich kritisch opstelt jegens het kapitalisme en de daaraan gerelateerde economische theorie.

“Hij lanceert in dit boek een aantal stellingen die aan het denken zetten.”

Het zou volgens Halabi goed zijn om het economisch beleid van de laatste jaren te toetsen aan de hand van de stellingen van deze econoom en er ook rekening mee te houden in de toekomst.

“We moeten terugkijken en leren van de afgelopen twee decennia. En een aantal vragen beantwoorden die van cruciaal en wezenlijk belang zijn voor nu en de toekomst. Waarom zijn we niet in staat om groei te creëren? Waarom zijn er zoveel confrontaties en patstellingen?

Waarom wordt het verschil tussen rijk en arm steeds groter? Waarom wordt de decadentie in ons land in de vorm van vervuiling en verpaupering steeds meer zichtbaar? Waarom neemt de criminaliteit hand over hand toe? Waarom gaat het leefklimaat in ons land zienderogen achteruit?”

Halabi stelt voorop dat hij er niet op uit is om kritiek te leveren op de politiek of op welke persoon dan ook, maar dat hij enkel met de beste bedoelingen een en ander onder de aandacht wil brengen.

“Ik ben per slot van rekening meerderjarig. Een beetje verstand heb ik er inmiddels wel van. Maar zonder gekheid: ik ben er echt van overtuigd dat de tijd is aangebroken voor onze gemeenschap om met elkaar in beraad te gaan, in een soort sociaal-economische retraite. Ik begrijp ook dat men met nation building bezig is en dat is heel goed.

Het is te hopen dat deze dialoog ook gaat over de sociaal-economische gang van zaken in onze gemeenschap en dat die niet zoals vaker het geval is geweest, gevoerd gaat worden vanuit een status quo-situatie.”

Eduardo Halabi (in lichblauw shirt) temidden van enkele van zijn mannen en vrouwen.

De ‘professor’ aan het werk in zijn lab

Bron: Amigoe

door

Elodie Voorbraak

Dit artikel is geplaatst in

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties