26.9 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Ron Gomes Casseres | Ongemakkelijke Waarheden

HomeAuteursColumn Ron Gomes Casseres | Ongemakkelijke Waarheden

Door Ron Gomes Casseres

Door Ron Gomes Casseres
Door Ron Gomes Casseres

An Inconvenient Truth is de titel van een Amerikaanse documentairefilm over de opwarming van de aarde. Voormalig vicepresident van de Verenigde Staten en jarenlang milieuactivist Al Gore gebruikte de film om zijn ongerustheid te ventileren over klimaatverandering en het feit dat politici wereldwijd aan die waarheid te weinig aandacht besteedden. Enkele weken geleden hoorde ik één van onze gezagsdragers het in een radio-interview hebben over de inconvenient truths in ons eigen land, ongemakkelijke waarheden waar ook wij te weinig aandacht aan besteden en waar we liever niet over willen praten.


Overheidsdienstverlening
Graag of niet, we betalen belastingen om daar tegenover diensten te ontvangen van de overheid. En de ongemakkelijke waarheid is dat die dienstverlening met rasse schreden achteruit gaat. Ik vind het geweldig dat ik nu voor Kranshi online afspraken kan maken, maar dat weegt niet op tegen het gebrekkig functioneren van Selikor of het feit dat ik slechts twee keer per week van de posterijen post mag ontvangen. Het is ook mooi om jarenlang bomen en planten langs de weg te planten ter verfraaiing en veiligheidsbevordering. Het is echter ongehoord om daarna van Openbare Werken te vernemen dat die allemaal ‘straatmeubilair’ zijn en dat LVV daar dus geen verantwoordelijkheid voor draagt. En dan van LVV te horen dat daar toch niets aan gedaan kan worden omdat die over onvoldoende watertrucks beschikt. Ondertussen hebben die verwaarloosde palmen en bomen de belastingbetaler tonnen, zo niet miljoenen, gekost. Over hoe belachelijk deze argumenten allemaal zijn, en wie daar verantwoordelijk voor is, praten we liever niet. Dat is een inconvenient truth.

Intimidatie
Intimidatie van de vrije pers, dat gebeurt toch alleen elders en niet op Curaçao, waar we onze vrijheden, en vooral de vrijheid om onze mening te uiten, heel hoog in het vaandel achten? Brandende auto’s van kritische pers op ons eiland doet ons dan toch anders vermoeden. En dan parlementariërs die volgens eigen geweten kunnen en zullen handelen. Ook dat is een democratische vrijheid waar wij grote waarde aan hechten maar die door geheime en geheimzinnige financiering van de Reforma-beweging wordt ondergraven. Predikant Martin Niemöller deed een gedenkwaardige uitspraak in de jaren leidend tot de Tweede Wereldoorlog. Niemöller bekritiseerde de inactiviteit van de Duitse intellectuelen tijdens de opkomst van de nazi’s en de stapsgewijze eliminatie van groep na groep van geselecteerde doelwitten. ,,Toen ze mij kwamen halen, was er niemand meer, die nog protesteren kon”, zo zei Niemöller. De intimidatie en de pogingen tot beroving van enkele van onze vrijheden zijn ongemakkelijke waarheden waar te veel van ons onvoldoende aandacht aan besteden. Is het mogelijk dat onze intellectuelen bang zijn om deze misstanden en bedreigingen tegen onze vrijheden aan de orde te stellen, en dat liever overlaten aan de pers, de ‘call-ins’, de schrijvers van ingezonden stukken en de leden van de Nederlandse Tweede Kamer? Is ook dat een ongemakkelijke waarheid?

Onderwijs
Een schooldirecteur praat over dagelijkse uitdagingen: ,,Het materiaal waar wij mee moeten werken is bedroevend. Collega’s zijn zeer creatief, maar je houdt toch rekening met het een en ander in je programma.” Weten we allemaal, toch? Maar als we dan in de pers lezen dat er als manna uit de hemel plotseling niet minder dan 19,5 miljoen gulden is komen vallen voor het ‘One Laptop Per Child’-project, dan vraag je je toch wel af waarom onze kinderen het moeten doen met gekopieerde boeken en gebrek aan veel ander lesmateriaal. Waarom ‘edukashon por nada’ zo veel vermogenden subsidieert op de middelbare scholen. En dan die ingrijpende bezuinigingen die ‘na uitgebreid beraad in de ministerraad’ weer zijn geannuleerd: hoe is dat mogelijk met zo’n belangrijk goed als het vervolgonderwijs van onze jeugd? Ik gun alle kinderen graag een laptop of tablet, maar ik gun ze nog veel meer goede boeken en lesmateriaal. Ik gun ze ook veiliger en beter onderhouden schoolgebouwen die met een deel van die bijna twintig miljoen OLPC-guldens kan worden bereikt. En ik gun het elk kind om een volle onderwijsvorming te genieten en niet halverwege eruit te vallen. Ook dat zijn ongemakkelijke waarheden waar onze samenleving onvoldoende aandacht aan besteedt.

Overheidsbedrijven
Het is alweer jaren geleden dat wij positieve ontwikkelingen hoorden waar overheidsbedrijven en -stichtingen bij betrokken waren. Het schijnt allemaal steeds slecht en slechter nieuws te zijn. Ook afgelopen weken weer voor wat betreft de ernstige vermindering van de financiële en economische waarde van deze bedrijven. Nu en dan wordt er wat gedaan of een nieuwe organisatie of stichting in het leven geroepen omdat het daarmee dan wel beter zou moeten gaan. Denk aan de spin-off van TeleCuraçao uit UTS en aan Sedreko en Korpodeko die beide in een sterfhuis werden opgenomen. Buiten de politiek weten we allen dat deze foefjes ook niet het beoogde doel zullen bereiken. De erbarmelijke staat van veel overheidsbedrijven is vaak zelf het gevolg van soortgelijke eerdere foefjes. Die nieuwe organisaties zijn niet anders dan politiekvriendelijk uitstel van de noodzakelijke maatregelen om wat niet goed functioneert, weer goed te doen functioneren. Ook dat is weer zo’n waarheid, zo’n inconvenient truth, waar liever niet over wordt gesproken.

Prioriteiten
Met veel tamtam stond er recentelijk een grote foto in alle kranten waarop de ministers van Justitie en Onderwijs een samenwerkingsovereenkomst tekenden die betrekking heeft op de handhaving van leerplicht en sociale vormingsplicht. Proficiat aan de twee ministers daarvoor, maar ik heb er wel bij opgekeken. Immers, er wordt geen persbericht met foto uitgestuurd op Curaçao omdat de zon opgaat, en samenwerking tussen ministers in de Raad van Ministers had ik net zo vanzelfsprekend gedacht.

Het managementtijdschrift Coaching schreef laatst dat we ‘niet zonder netwerken kunnen, dat het de mens eigen is omdat we elkaar nodig hebben om als professionals overeind te blijven’. Ook tussen ministers en ministeries is dat noodzakelijk. Als er goed samengewerkt wordt, dan plant Openbare Werken geen palmen en bomen die LVV niet kan onderhouden; dan worden in het onderwijs de wensen van de verschillende ministers ook beter geprioriteerd; en dan worden er niet nieuwe overheidsorganisaties opgericht zonder voorafgaande gezamenlijke zakelijke vaststelling over de noodzaak daarvan.

Ongemakkelijke waarheden allemaal, maar die niet onbesproken kunnen blijven. En bij het bespreken van die waarheden, moet de gehele gemeenschap meedoen: gezagsdragers en politici, ondernemers en arbeiders, leerkrachten en leerlingen en ouders, gewone burgers en intellectuelen, machthebbers en machtelozen. Dat is allemaal hard nodig voor een beter Curaçao, een beter Curaçao voor iedereen.

Lees hier meer van de hand van Ron Gomes Casseres

Dit artikel is geplaatst in

3 reacties

  1. Er wordt al meer dan 40 jaar geregeerd door een groepje , die zich de happy few kunnen noemen.
    Het volk wordt steeds dom gehouden om dat er anders niemand op deze groep halve zolen gestemd gaat worden.
    Papiamentu is het perfecte instrument om dit volk dom te houden.
    de enige mensen die hier wel bijvaren zijn de elite families van dit eiland.
    die leven als multimiljonairs en mogen overal bouwen en casino”s openen of weer een manier vinden om via lootjes het volk te bestelen…
    Kortom een bananen republiek van het zuiverste water.

  2. als we meer leiders e/o bestuurders hadden die de zaken grondig en bedrijfsmatig zouden aanpakken dan zou dit eiland nog een kans hebben. Helaas, the inconvenient truth is dat we toestaan dat zakkenvullers en demagogen het roer hebben overgenomen ten detrimente van de gehele smenleving.

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties