Dick Drayer

Na 71 jaar komt er een einde aan Campo Alegre op Curaçao. Het openluchtbordeel werd opgericht door de overheid en de Katholieke kerk om de eigen Curaçaose vrouwen te beschermen tegen zedelijk verval. Campo had al miljoenenschulden en daar kwamen de coronamaatregelen nog eens overheen. Deze week vertrokken de laatste 24 sekswerkers; nu staat het resort met 150 peeskamertjes leeg.

“Mi amor, como estas, hoe gaat het met je?” Ik krijg een dikke smak op mijn wang van Reina, de Colombiaanse koningin van de prostitutie op Curaçao. Althans, dat vindt Marlon Regales, die jarenlang de scepter zwaaide over het kamp. Samen zitten we buiten Campo op een bankje. Vanwege corona mag niemand naar binnen.

“Ik kom hier al 24 jaar en heb een grote klantenkring. Die geven mij nu geld om te overleven, maar zodra de grenzen in Colombia opengaan, moet ik weg. Tot dan betaalt de regering de elektriciteit en hoef ik geen kamerhuur te betalen, maar is er ook geen seks”, zegt Reina.

Het adult resort is te herkennen aan het groene vijgenblad voor de ingang. Campo doet denken aan een Romeins legerkamp uit de stripverhalen van Asterix en Obelix met hoge muren en een speciale, streng bewaakte entree. Binnen het kamp zijn de legertentjes vervangen door barakken, waar de sekswerkers hun klanten ontvingen.

Het concept was zeker in de naoorlogse tijd uniek. Vrouwen kregen van de Curaçaose overheid een werk- en verblijfsvergunning voor drie maanden en huurden zelf een peeskamertje op het resort. Wat zij verdienden met hun sekswerk was voor hen, zolang ze de huur van 65 euro per dag maar betaalden. Na drie maanden moesten ze het eiland voor een jaar verlaten en werden ze vervangen door ‘verse’ krachten.

Het Amerikaanse leger, de Nederlandse staat, Shell en de rooms-katholieke kerk waren net na de oorlog voorstander van het oprichten van een staatsbordeel, al kende Nederland een bordeelverbod en wees de kerk prostitutie officieel vierkant af. Maar met de inrichting van een bordeel kon het ‘kwaad’ van de prostitutie worden ingedamd en geslachtsziekten bestreden.

In het kamp mochten geen meisjes van Curaçao werken en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Je vond er vooral vrouwen uit Colombia en de Dominicaanse Republiek.

Curaçao wist met deze gedoogconstructie prostitutie aanvankelijk redelijk onder controle te houden. Toch heeft er lange tijd een zweem van drugs- en vrouwenhandel rondom het openluchtbordeel gehangen en verplaatste de prostitutie zich de afgelopen jaren naar de stad. “Met de sluiting van Campo verplaatst de prostitutie zich nu helemaal naar de binnenstad”, zegt Regales.

En dat kan, want door de komst van duizenden Venezolaanse vrouwen die zonder papieren hun land ontvluchten vanwege de armoede is het aanbod groot. De meeste werken als zogenaamd ‘tragomeisje’ in een snèk, de Papiamentstalige benaming voor de lokale bar.

“Tragomeisjes verdienen hun geld met het verkopen van drankjes aan de klant”, zegt Marisella Flemming van Famia Plania. “Maar als een man meer wil, kan dat buiten wel geregeld worden.”

Haar stichting voor Gezinsplanning neemt illegale Venezolaanse sekswerkers die om bescherming vragen onder haar ‘medische’ hoede. Via de Voedselbank krijgen zij voedselpakketten om te overleven.

Toekomst na corona?

“Er is geen werk meer en ook de mannelijke klanten zitten zonder inkomen”, zegt Flemming. “Eten is nodig, uiteraard, maar ze hebben eigenlijk geld nodig om hun familie in Venezuela te ondersteunen. Die hebben het nog slechter.”

Marlon Regales maakt zich geen zorgen over het voortbestaan van Campo. “Het is nu dicht vanwege faillissement, maar het businessmodel is sterk, zeker als er een casinovergunning wordt uitgegeven. Volgens de gewezen manager wachten investeerders tot de coronapandemie over is, om in het nieuwe normaal weer de mogelijkheid te creëren voor het oudste beroep.

Bron: NOS