WILLEMSTAD – Jaap van Deurzen is samen met astronaut André Kuipers op Curaçao.
Samen bekijken ze het bedreigde koraal in de Caribische Zee.
Kent u dat verhaal van die twee mannen met een jongensdroom? De één wilde astronaut worden. De andere journalist.
In de Rotterdamse volksbuurt waar ik opgroeide keek iedereen me met bolle ogen aan. Journalist? Ze konden het woord niet eens spellen.
Maar mijn droom kwam uit.
En ook die van de jonge astronaut in spe.
De lachkuiltjes en de kale knikker van André Kuipers zijn inmiddels cultureel erfgoed in de polder.
Het lot brengt ons samen op Curaçao.
We gaan het bedreigde koraal in de Caribische Zee bekijken.
Dat heeft een reden.
Toen onze ‘ruimtegod’ een tijdje geleden het zwerk in werd geschoten en rondjes om Moeder Aarde draaide, keek hij naar beneden en zag dat het niet goed was.
Maar mijn droom kwam uit. En ook die van de jonge astronaut in spe. De lachkuiltjes en de kale knikker van André Kuipers zijn inmiddels cultureel erfgoed in de polder.”
Met ‘s werelds koraalriffen, dus.
Hoogtijd voor een nadere inspectie.
We gaan op Curaçao een tochtje onder water maken. In een miniduikbootje.
Ik voel me een kruising tussen Kuifje en Jules Verne.
Mijn ‘Blondje’ heeft me voor vertrek gevraagd waar het testament en de verzekeringspapieren liggen.
Ook moet ik alle wachtwoorden ophoesten.
Dat heeft ze nog nooit gedaan
Medewerkers van het Wereld Natuur Fonds hebben slapeloze nachten over de staat van het koraal.
Vervuiling, verzuring, overbevissing, opwarming van de aarde en massatoerisme zijn ernstige bedreigingen voor de koraalriffen.
Miljarden koraalpoliepen worden stelselmatig om zeep geholpen.
En als koraal weg is, verdwijnt het zeeleven en duurt het een eeuwigheid voordat het zich weer herstelt.
André Kuipers bevestigt de angst van het Wereld Natuur Fonds en heeft recht van spreken. Hij had verreweg het beste uitzicht op alles wat er fout gaat met onze bol.”
André Kuipers bevestigt de angst van het Wereld Natuur Fonds en heeft recht van spreken.
Hij had verreweg het beste uitzicht op alles wat er fout gaat met onze bol.
Kuipers is ambassadeur van het WNF en wil ons ter plekke laten zien hoe het gesteld is met het koraal.
Voor we het weten zitten we in hetzelfde schuitje.
Het verkleinwoord voor de mini-onderzeeër is terecht.
Ik heb het gevoel dat we in een opengewerkte erwt met een monstrueus groot, glazen oog stappen.
“Dat ding heeft voor vijf dagen zuurstof mee,”
zegt cameraman Peter van der Struijs achteloos.
Waarom in vredesnaam?
Gaat het wel eens mis?
Stuiteren we straks als een losgeschoten knikker over de bodem van de Caribische Zee, om vervolgens in een donkere trog te belanden zonder ooit gevonden te worden?
Dan is vijf dagen zuurstof een dieptrieste troostprijs.
Ik begrijp ineens de zorgen van mijn lieve ‘Blondje’.
Mijn hart zit in mijn strot.
Peter hangt lampen en minicamera’s op in de torpedobuis en vouwt zich als een paling in het bootje.
Met zijn één meter negentig is hij de kleinste niet.
En dan klapt het deksel dicht.
Met een ziek makende zucht wordt de vergrendeling aangedraaid.
Ik heb het gevoel vacuüm te worden getrokken.
André en ik liggen als een vervreemd echtpaar naast elkaar.
Ik wil huilen.
Maar die kale is helemaal in zijn element.
Die dreef maandenlang gewichtsloos in een stalen koker in de ruimte en weet niet beter.
Als het jongetje van weleer priemen zijn pretoogjes de eindeloze ‘Blue’ in.
En dan slaat de betovering toe.
We drijven in onze drukbestendigde toverbal in de wondere wereld van de Curaçaose koraalriffen.
“André en ik liggen als een vervreemd echtpaar naast elkaar. Ik wil huilen. Maar die kale is helemaal in zijn element.”
Kuipers geeft ons op zestig meter diepte een lesje biologie.
Na anderhalf uur drijven we gedesillusioneerd naar de oppervlakte.
In 2050 kan het koraalrif hier flink geminimaliseerd zijn.
Je moet het gezien hebben om het te geloven.
“We hebben geen zeeën van tijd meer”.
Onder dat motto start Het Wereld Natuur Fonds een campagne voor de bescherming van ‘s werelds koraalriffen.
Het is geen dag te vroeg.
Bron: Persbureau Curaçao