Asha ten Broeke en Danka Stuijver | Volkskrant
Na bijna twee jaar analyses, internationale vergelijkingen en polarisatiepaniek, vroegen we onze columnisten en lezers: hoe bieden jullie weerstand tegen het chagrijn en de moedeloosheid die het coronavirus met zich meebrengt? Dit is deel 1.
Het is buitengewoon goed voor de ziel om te wandelen, en helemaal wanneer je op een rustig pad een moment neemt om flink te stampen terwijl je ‘fuck’ zegt. Rutte fuckstamp, lockdown fuckstamp, schoolsluiting fuckstamp.
Zelf fuckstamp ik graag naar de kolk. Bij onrust is het goed om je moe te maken. Bovendien praat er dan even niemand tegen me.
De kolk is tijdens de lockdowns een soort vriend geworden. Ik huil er uit en leer haar kennen: de boom waar vaak een eekhoorn zit, de bekvechtende ganzen, de kuil voor de braamstruik waar na een regenbui de modder dieper is dan mijn wandelschoenen hoog zijn. De beste plek om over het water uit te kijken naar de zilverreigers die altijd ongehaast vliegen.
Een vriendin vroeg me wat je daar nou aan hebt, zo’n rondje om de kolk. Ik noemde de weldadige werking van het fuckstampen. ‘Dat kan ook op de parkeerplaats’, zei ze. Akkoord. Maar er is meer: ik vind daar iets, aan het water, bij de vogels. Ik weet niet of het hoop is. Dieren geven daar weinig om. Ze leven er gewoon maar wat op los: eten, paren, spelen. Moed, misschien? Doorzettingsvermogen? Nee. Ik denk aan een gedicht van Judith Herzberg: ‘Terwijl rondom ons toch geen / wilskracht, vastberadenheid de / hyacinten uit de bol lokt / het hoofd rust geeft op het kussen / het lichaam aan de pijn geeft / als het moet. Wacht of het overgaat.’
Wacht of het overgaat. Of, beter: wacht tót het overgaat. Dat is wat de kolk me influistert: na elke winter komt een lente. Het maakt niet uit hoe bang of boos je bent. Hoe hard en pijnlijk de tijd is. Het gaat over; het wordt lichter.
Dat is geen kwestie van hoop of wil. Het is een fucking zekerheid.
Asha ten Broeke is wetenschapsjournalist.
Danka Stuijver: ga met je gezin op avontuur
Aan het eind van de zomer van 2021 vertrokken we met ons gezin naar Aruba. Mijn man had net de opleiding tot medisch specialist afgerond en in Nederland is de banenmarkt krap, met veelal tijdelijke posities. Door de coronapandemie is die krapte verder toegenomen. Bij bevriende collega’s zagen we hoe ze worstelden: gaan we het hele gezin naar de andere kant van Nederland verhuizen voor een tijdelijke baan zonder uitzicht op een vast contract? Of gaat papa of mama doordeweeks in een deprimerend flatje naast het ziekenhuis slapen om alleen in het weekend de kinderen en partner te zien? Na vijftien jaar opleiding is het een hard gelag als dat het blijkt te zijn waarvoor je zo hard hebt gewerkt.
We hebben gebaald, gemopperd, eventjes gewanhoopt en toen de knop omgezet. We zijn naar Aruba gegaan waar wel een vaste baan beschikbaar was. Weg uit de Utrechtse comfortzone. Weg bij familie en vrienden. Midden in een coronapandemie.
Het mooiste dat deze stap ons heeft gebracht? Niet zon, zee en strand, maar hoe close je wordt als gezin. Je gaat samen het onbekende tegemoet, samen het avontuur aan en samen op verkenningstocht. Ook toen school en werk hun intrede deden, merkten we dat we veel tijd overhielden voor elkaar. En niet alleen tijd, maar ook energie door een lager leeftempo en kortere reis- en werktijden. Dus gaan we voor het avondeten nog skateboarden in het park, bommetjes maken in het zwembad of boekjes lezen in de hangmat tot het donker wordt.
Als je flexibel bent en een open mind probeert te houden, ook als dingen niet zo gaan als je je van te voren hebt voorgesteld, hoeft een wereld die on hold staat niet te betekenen dat je je plannen en dromen ook on hold moet zetten.
Danka Stuijver is huisarts.
Bron: Volkskrant