Ik wist niet dat AstraZeneca ook aan botoxspuitjes deed. Dit dacht ik toen ik afgelopen zaterdag Linda de Mol op televisie zag. Ze interviewde Marco Borsato die een tijd in een intimiteitsvacuüm zat. Een wat? Een intimiteitsvacuüm.

Dit woord heeft hij ongetwijfeld geleend van een derderangs huwelijkstherapeut. Het was trouwens een hilarisch uurtje televisie met messcherpe vragen van de Nederlandse Oprah Winfrey. Koefnoen en Jiskefet revisited.

Ik had sowieso een leuke zaterdag. Dat kwam ook door mijn licht demente buurman die bij de zelfscankassa van de supermarkt stond te hannesen met zijn stempas. Zijn pinpasje had hij de dag ervoor met zijn stemformulier in een envelop gepropt en naar het stadhuis gestuurd. Volgens hem moest dat van Rutte. Hij wist niet meer op wie hij gestemd had. Hij dacht Henk Krol. Henk Otten kon ook. Ik vertelde hem dat deze twee Henken binnenkort een friteskraam op Urk openen. Het laatste dorp waar ze nog alles geloven.

Sowieso werd ik vrolijk van dat gedoe met dat stemmen per post. Die twee enveloppen waar alle oudjes geen ene jota van snapten. Zelfs Jan Terlouw kreeg op televisie hulp van een geduldig mantelzorgtype. Dan is het ingewikkeld hoor. Het leukste is het nog dat hordes ambtenaren dit allemaal bedacht hebben en het systeem tot in den treure hebben uitgeprobeerd. Wanneer dan? Op wie dan? Op elkaar? Het zegt iets over de geestelijke conditie van de bejaardenberg, maar nog meer over het gemiddelde IQ van ons ambtenarenapparaat.

En dat zegt iets over de stand van het land waar de toch al wat onzekere coronaminister met een verlopen paspoort bij het stembureau arriveert en de premier glansrijk de verkiezingen wint nadat hij niets anders heeft gedaan dan een paar weken lang zijn fouten toegegeven. Sorry Groningen. Sorry toeslagouders. U heeft gelijk. Het is een schande. Ik schaam me diep. Goed dat u dat zegt. Worden beide partijen de komende maanden eindelijk betaald? Wat denkt u zelf?

Ondertussen likt links de schrijnende wonden. En dat zijn er nogal wat. Jesse is jong en door de jongeren van zijn eigen partij meedogenloos uitgeschaterd, maar hij overweegt niet op te stappen. Lilian spiegelt zich aan haar voetbalcluppie Feyenoord en de andere Lilian kan er niks aan doen omdat ze te nieuw is. Iedereen zegt dat ze moeten fuseren. Maar wie wordt er dan de baas? Precies. Dus dat duurt nog even. Alleen CDA-voorzitter Ploum weet nog hoe het hoort. Ja Wopke!

De keurige Kaag is ondertussen prachtig tweede. Kwam ook een beetje door een oliedomme fout van Geertje met zijn vier keer ‘verrader’ in het laatste debat. Toen wisten zelfs de grootste twijfelaars dat ze op Sigrid zouden stemmen. Vooral de manier waarop ze ijzig kalm bleef gaf duidelijkheid. Zo’n premier willen we. Haar dansje op tafel was uitbundig doch beschaafd. D66 ten voeten uit.

Verder was de uitslagenavond geeuwend saai. Ik zapte langs twee zenders en zag zowel Eus als Splinter als de onvermijdelijke Maarten van Rossem. Woedend belde ik mijn manager waarom ik daar niet zat. Ik weet ook niks van politiek, maar ik kan toch wel meepraten? Ik ben naarstig op zoek naar werk in deze moeilijke tijden. Daarom heb ik donderdag een sms aan Mark gestuurd dat ik tijd heb om minister van Cultuur te worden. Sinds een voormalig secretaris van een postduivenvereniging het op dat departement tot staatssecretaris heeft geschopt durf ik ook wel. Ik heb het over de hallucinerende Halbe. Mark reageerde enthousiast. Dus wie weet.

Donderdagochtend vroeg vertelde mijn kapper haar politieke keuze en ik smeekte haar dat ik dat niet wilde terugzien in mijn kapsel. Ondertussen begreep ik dat Thierry ook weer boven water was. Op de avond van de uitslagen was hij zoek. Slimme zet van de puber. Iedereen had het over hem. Later werd bekend dat hij een feestje vierde. Maar ik weet dat dat niet waar is. Hij was met een kist met twaalf overheerlijke flessen Bourgogne naar Martijn Koning. Als dank voor de extra zes zetels.

Bron: NRC Handelsblad