door Elise Van de Meulebroucke | Marieclaire Belgie

Een tropisch eiland waar de passaatwinden verkoeling brengen, waar onze taal op zijn creatiefst wordt gesproken en waar wat gekkigheid te beleven valt, bestaat dat? De eilandbewoners van Curaçao dagen je uit met de slogan “Feel it yourself”. Dan gaan we toch dat aards paradijs van hagelwitte stranden en turkooizen wateren opzoeken, niet?

Verf als medicijn

De door UNESCO erkende hoofdstad, Willemstad, is wereldberoemd om haar kleurrijke huizen. De huidige architectuur op het eiland mag nu dan wel bont zijn, des te fletser was het in de 19de eeuw: er stonden alleen maar witte villa’s. Een arts constateerde dat er opvallend veel mensen last hadden van oogproblemen. Hij weet het aan het negatieve effect van de zonneweerkaatsing op de witte muren. De arts bepleitte zijn theorie bij de gouverneur en suggereerde om de gevels in verschillende kleuren te verven. De gouverneur liet dit idee formeel in het wetboek optekenen en streek al doende een aardig percentje op bij de verfwinkel.

Inmiddels is de wet opgeheven, maar Curaçaoënaars maken er nog steeds een erezaak van om hun huis te verven in alle kleuren van de regenboog. De ongeschreven regel is zelfs dat jouw façade een liefst zo contrasterend mogelijke kleur moet krijgen met die van je buren.

Op verkenning

Willemstad bestaat uit vier delen: het historische hart Punda (de punt), Otrabanda (de andere kant), en de ‘buitenwijken’ met het charmante Pietermaai en het opkomende Scharloo. Punda lijkt een levende aquarel. De opvallende handelskade met kleurrijke 18de-eeuwse gevels levert een adembenemend postkaartje op. Aan de kade ligt wekelijks een drijvende markt met kramen vol fruit, groenten en vis. Buurland Venezuela zorgt voor de aanvoer ervan op kleine vissersbootjes. Van Punda trekken we met de tuktuk naar Otrobanda via de Koningin Emmabrug. Deze brug – ook wel de Pontjesbrug of de Swinging Old Lady genoemd – wordt door 16 pontonboten gedragen en is met haar 170 meter de langste ter wereld.

Swingen doet ze zeker, wat haar op een winderige dag niet direct geschikt maakt voor gevoelige magen.

Hip en jong in Pietermaai en Scharloo

De volkswijken Pietermaai en Scharloo zijn hipper en jonger dan het historische centrum. Tien jaar geleden vierde criminaliteit er nog hoogtij, maar vandaag waait hier een nieuwe wind met oog voor herwaardering en restauratie van de gebouwen. We verdwalen in de steegjes vol statige herenhuizen en street art. Een verrassende combinatie, net zoals de vele winkeltjes, de talrijke kunstenaarsateliers, de tech start-ups, de bedrijfjes, het congrescentrum, de co-workingplaatsen, de bars en de restaurants. Hip en jong zwaait hier de plak.

Lekker excentriek

Na de stad is het tijd om de natuur in te trekken. De wuivende palmbomen en de aloë veraplantages houden de schijn op dat het hier allemaal peis en vree is. Tot we plots geweerschoten menen te horen. In het nationale park Shete Boka, dat zeven baaien betekent, is er voortdurend beweging. Tegen de Boka Pistol-klif smakt het water zo hard dat het meters omhoogschiet en het geluid maakt van een pistoolschot. Een verrassend maar prachtig effect. Nog mooier is dat er in elke baai zeeschildpadden broeden. Langs de zuidkust liggen 65 erkende duikplekken waar je langs de wand van het rif naar de diepte kan duiken voor een onvergetelijk schouwspel van flora en fauna.

De beeldschone onderwaterwereld is magisch met levend koraal, scholen tropische vissen, heuse zeekomkommers en schildpad- den die ongestoord rondzweven in het water. Zwermen flamingo’s vind je op Sint Willibrordus. Het pittoreske plaatsje heeft zowaar zijn eigen Hollywoodletters. Inwoners noemen het dan ook liefkozend Williwood. Ooit begon het als een grap, maar nu is dit een beroem- de trekpleister op Curaçao.

De wereldberoemde kruidentuin

Het eiland houdt wel van wat gekkigheid. De indrukwekkende golfclub Old Quarry biedt niet alleen een duizelingwekkend uitzicht op het Caraïbisch gebied en de grillige kalksteenformaties van de Tafelberg, maar organiseert tijdens speciale evenementen ook nachtgolf, waarbij deelnemers een miljoen dollar kunnen winnen als ze een succesvolle hole-in-one slaan vanaf de Tafelberg. Ondertussen wijst onze gids er fijntjes op dat “geld niet gelukkig maakt”.

Dinah Veeris, het wereldberoemde kruidenvrouwtje van Curaçao, geeft rondleidingen in haar kruidentuin Den Paradera. Ze ontvangt ons met open armen en biedt ons thee aan waarvan we wat licht in het hoofd worden. Dat Dinah openlijk pleit voor de invoering van de omstreden CBD+-olie op het eiland zit daar hopelijk voor niets tussen. In haar tuin houdt ze af en toe halt om planten te wiegen of een liedje toe te zingen, dat zou ze helpen om te groeien. En of dat werkt! In 27 jaar is haar tuin tot meer dan volle wasdom gekomen. We eindigen in het winkeltje, waar we de ‘energetische’ thee massaal inslaan – nog steeds een beetje high. Een belevenis om niet licht te vergeten.

Danki Curaçao!

Bron: Marieclaire.be