Column Arien Rasmijn
Ik liep net uit het Teresita Center waar ik mijn eerste coronaprik had gekregen toen ik een appje binnenkreeg dat de regering was gevallen. Wat daarna gebeurde ging zo snel dat ik het nauwelijks nog kon bijhouden en het moge duidelijk zijn dat Alan Howell ook letterlijk met zijn mond vol gouden tanden stond terwijl het kabinet voor zijn ogen werd opgedoekt.
En dat terwijl hij amper op adem was gekomen van de brief van het OM waarin hem werd meegedeeld dat hij officieel wordt verdacht van verduistering en dat er beslag is gelegd op in ieder geval een van zijn bankrekeningen. Het zou dagen duren voordat Howell één en één kon optellen om daarna zijn verhaal te vertellen aan de pers. Ja, hij zou voorschotten hebben gegeven aan personen vanaf de rekening van de fractie en deze bedragen zouden vervolgens weer netjes zijn teruggestort. Misschien zou dat de alarmbellen van de MOT hebben doen rinkelen.
Hij was zich in ieder geval van geen kwaad bewust en houdt vol aan zijn onschuld. Volgens premier Wever-Croes zou Howell daarom ook hebben geweigerd opzij te stappen en zou dat de reden zijn om het kabinet op te blazen. Dit zei de premier echter een paar dagen na het feit en nadat zij nog gezegd had dat het puur ging om het onderzoek dat tegen Howell was gestart. En laat nog even op je inwerken dat het hier gaat om een onderzoek. Howell is verdachte, maar er is nog zeker geen strafzaak. Het zou hem inderdaad hebben gesierd om vrijwillig zijn ontslag in te dienen, net als Steven Martina en Marilyn Maria Alcalá-Wallé op Curaçao waaraan de premier gisteravond refereerde tijdens haar Live cu Tanchi Eve sessie, maar op de dag zelf was dit kennelijk geen issue voor haar. Ook zei de premier gisteren dat Onderwijs-minister Lampe had aangedragen om dan maar verder te gaan met een minderheidskabinet, maar dat de premier dit van de hand had gewezen omdat zij niet afhankelijk wilde zijn van een Daphne Lejuez, die toch tegen alles zou zijn wat de MEP aandroeg, wat gezien uitspraken en stemgedrag van Lejuez ook niet echt hard te maken is. En zo praatte de premier zichzelf verder in een knoop gisteravond en werd het verhaal van een kabinet dat omwille van een hoger moraal was opgeblazen steeds minder geloofwaardig. Handig is Howell niet, wellicht zelfs verre van hoogbegaafd, maar oliedom is hij evenmin. Tijdens zijn persconferentie gaf hij een beeld van een premier en een minjus die snel na elkaar via telefoon hun handen van hem wasten en deden wat ze vonden dat ze moesten doen. Ook opvallend was dat bij Howell allang bekend zou zijn geweest dat zowel Andin Bikker als Dellanire Maduro niet terug wilden komen op de kieslijst van POR, maar dat ze amper een scheet na de val van het kabinet persverklaringen uit lieten gaan met het bericht dat ze in het licht van wat er was gebeurd per direct uit POR waren gestapt. Raar. En Howell was helemaal niet zo gek om dit aan te kaarten.
Met het nog warme lichaam van het kabinet stuiptrekkend op de vloer van Cocolishi gingen alle campagnes gierend van start. Mike Eman schuimbekte weer als vanouds in zijn megafoon voor Cas di Partido en in allerijl werden fotografen geboekt en agenda’s leeggemaakt om in de komende dagen een verkorte campagnestrategie in elkaar te timmeren. Pas een dag later, wanneer het stof enigszins was opgetrokken, werd duidelijk wat de daadwerkelijke gevolgen zijn van het halveren van de campagneperiode. En hier volgt dus hoe pervers (of geniaal, hangt af van aan wie je het vraagt) deze handeling bleek te zijn ten opzichte van niet alleen de oppositie en de bestaande buitenparlementaire partijen, maar zeker ook partijen in oprichting. Want wat blijkt, drie maanden na het vallen van een kabinet moeten verkiezingen worden uitgeschreven. 25 juni werd hiervoor geprikt. Zes weken daarvoor, op 7 mei dienen de lijsten te worden ingediend en zes weken dáárvoor moeten alle partijen die wensen deel te nemen te zijn ingeschreven bij de Electorale Raad. Die datum viel op 26 maart, daags voor het laten vallen van het kabinet. Wie niet daarvoor zijn papieren had ingediend is gezien en doet niet mee op 25 juni. Jan de Ruijter en Michael Williams hadden mazzel. De hippies van Movemento Indigena Arubano niet. Vanuit Groningen vertelde Electorale Raad-eindbaas Glenn Thodé aan mij dat enkele politieke partijen zich voor 26 maart wisten te melden en dat ze nu nog bezig zijn met de evaluatie van de laatste partij om te kijken of deze aan alle criteria voldoet. Het is niet bekend of bijvoorbeeld een Marisol Lopez-Tromp of de partij bij wie ze zich mogelijk zou kunnen aansluiten toevallig voor 26 maart zich had aangediend. Feit is wel dat haar mogelijke plannen en zeker die van een paar nieuwe partijen de pas is afgesneden (tenzij ze alsnog nieuw leven blaast in de PPA). Feit is ook dat alle andere partijen in dit spelletje van ‘1-2-3 Koekoek’ af zijn en al hun plannen flink moeten aanpassen. MEP stond al zo goed als klaar in de startblokken, zoveel mag je inmiddels wel aannemen als je bekijkt hoe al heel gauw het nieuwe, overigens erg new age Zen-Boeddhistisch ogende campagnelogo en de partijslogan werden gepresenteerd en kandidaten zich al begonnen te profileren. Noem het een geniale zet, of noem het een aanranding van ons democratisch bestel. Sluw is het zeker. Politiek is kansen maken en aangrijpen. Tanchi Eve is dus een keiharde tante en ook hier gaan de onsterfelijke woorden van Ady Thijsen op: “Politica ta cruel.”
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….