Willemstad – Na een melding bij de politie op zaterdagmiddag om 12.04 uur, trof een politiepatrouille bij de pier van Marie Pampoen twee lichamen aan van een man en een vrouw die door omstanders uit het water waren gehaald. Beide lichamen dreven vlak bij de pier in zee.

Personeel van de ambulancedienst begon met reanimatie van de slachtoffers om deze vervolgens naar de polikliniek van het Sehos over te brengen, waar ze werden opgenomen. Om 13.30 uur overleed de jonge vrouw, Deborah van der Woude, geboren in Nederland op 14 augustus 1989, vermoedelijk als gevolg van verdrinking. Het is vooralsnog niet duidelijk wat er precies is gebeurd tijdens de duik van het tweetal. De man is overgebracht naar Bonaire waar hij in de decompressietank ligt.

Deborah was een hele mooie meid’

Willemstad – Wat een fijne middag had moeten worden, eindigde afgelopen zaterdag in een afschuwelijke climax waarbij Deborah – ‘Debby’, zoals ze bekend stond op het eiland – van der Woude het leven liet en haar vriend, duikinstructeur Andy, met ernstige decompressieverschijnselen naar Bonaire is overgevlogen voor behandeling. Debby had een Padiduikbrevet.

De moeder van Debby, Monique Middelbeek-Eilander, was tijdens dit fatale ongeluk ook op Marie Pampoen, zoals ze wel vaker deed. ,,Dan ging ik met ze mee. Op het strand zitten en wachten tot ze er weer waren. Altijd gezellig. Maar afgelopen zaterdag liep het anders. Heel anders.”

Monique zat op het strand en zag een seadoo terug naar het strand varen. De waterscooter had twee extra mensen bij zich. ,,Ik zag twee armen. Ze hingen. Mijn dochter had een duikvest aan met daaronder een wit duikshirt. Ik zag aan die armen dat het mijn dochter was, die niet meer bewoog.”

Er werd direct een ambulance gebeld. Monique is arts en weet dat ze rustig moet blijven om wat er aan de hand is eerst te kunnen overzien. Dat lukt haar en zodra Debby aan land is en geen teken van leven geeft, weet ze wat ze moet doen.

,,Andy, die ook op het strand werd neergelegd, zei: ‘Ik heb een stomme fout gemaakt.’ Ik denk dat ze te diep zijn gegaan. Ook door wat hij zei. Maar veel tijd was er niet. Op dat moment was alles gericht op het reanimeren van Deborah. Niet alleen ik. Met z’n tweëen. Mark (Mark Brown van duikschool Twin Divers op Marie Pampoen, red.) en ik. Ook Kurt van de duikschool en een Duits- Amerikaanse vrouw schoten te hulp. We kregen het hart van Debby weer aan de gang maar het was niet stabiel. We moesten volhouden en doorgaan.” Monique roept dat haar dochter geintubeerd moet worden. ,,Er was vocht en slijm. Dat moest er eerst uit.”

Een kwartier na bellen arriveren er twee ambulances op Marie Pampoen. Een voor Debby en een voor haar vriend Andy.

,,Het ging langzaam. Naar mijn idee veel te langzaam. Pas op mijn geroep kwam er versnelling in hun bewegen. Ik heb gevloekt, een van het ambulancepersoneel zelfs een duwtje in de rug gegeven om haar op te laten schieten. Mark en de andere twee hielden de reanimatie en beademing op gang en gaven zowel Debby als Andy zuurstof. En mijn dochter lag daar dood te gaan.” Monique wordt boos. Vloekt ook op de omstanders die steeds dichterbij komen en zich verdringen om beter te kunnen kijken wat er aan de hand is.

,,Ze stonden in de weg. De brancard moest om hen heen. Ik heb op een gegeven moment met een handdoek om me heen staan zwaaien om hen op afstand te kunnen houden. En al die tijd waren wij het zelf die Debby’s hart gaande probeerden te houden.”

Ter plaatse blijkt dat de instrumenten om Debby te kunnen helpen nog in de ambulance lagen. ,,Ik was verbaasd dat het ambulancepersoneel na een A1 code niet meteen met alle benodigde equipment bij de slachtoffers kwamen. Om furieus over te worden, want elke seconde telt immers.”

In de ambulance lijkt Debby redelijk stabiel. ,,Ik heb gebeden. Ik had hoop. Een sterke meid was ze. Ik wilde dat ze het zou halen.”

Eenmaal in het St. Elisabeth Hospitaal wordt Debby meegenomen en dan is het wachten. Lang wachten totdat er door de deuren van de eerste hulp een arts verschijnt. ,,Niemand kwam wat zeggen. En het duurde zo lang. De arts die uiteindelijk naar ons toe kwam, had slecht nieuws. Hij meldde zonder gevoel dat ze het niet gehaald had. Deborah was overleden.”

Het nieuws komt aan. Heel hard komt het aan. ,,Tweëeneenhalve maand geleden was ik ook in het Sehos omdat toen mijn man daar plotseling is overleden. Je kunt je niet voorstellen hoe dit is. Het lijkt wel een hele slechte film. Eerst mijn man en dan nu mijn dochter.”

Monique houdt zich sterk in het gesprek met deze krant aan de telefoon. Er zijn niet veel woorden voor deze vrouw die haar op welke manier dan ook een beter gevoel zouden kunnen geven in deze omstandigheden.

,,Weet je, Deborah was al drie jaar op Curaçao. Het ging goed met haar. Een sociaal en lief kind. Een mooie meid was ze. Ik was heel trots op haar. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad in haar leven. Een leven dat ze aan het vormgeven was op een manier die haar blij maakte. Ze maakte ook anderen blij. Dat heb ik gemerkt aan alle reacties. Ze was geliefd op het eiland.”

Debby, die tijdelijk bij haar moeder ingetrokken was om die te ondersteunen bij het verwerken van het verdriet van de dood van haar man, werkte onder andere in de horeca

. ,,Veel mensen hebben haar gekend, en vonden haar een fijn mens.” Wat betreft de medische hulpverlening laat Monique weten dat daarover het laatste woord nog niet is gezegd. Voor de politie die ter plaatste was, heeft Monique overigens niets dan complimenten.

,,Hele betrokken mensen. Dat was heel prettig.” De gebeurtenis van zaterdag 19 mei 2012 betekent voor Monique en haar familie, maar ook voor Debby’s vrienden en haar vriend Andy dat het leven er plotsklaps anders uit is gaan zien.

,,We weten nog niet eens precies hoe het met hem is. Hij is naar Bonaire vervoerd. Ik wil ook weten wat Deborah overkomen is. Ik heb om een autopsie gevraagd. Ik wil weten wat er precies gebeurd is. Ook de duikcomputer wordt onderzocht. Als ze te diep zaten, hoe diep dan precies. De feiten boven water halen. Aan het feit zelf kan ik niets veranderen. Mijn dochter is dood. Maar het helpt denk ik wel om te begrijpen wat haar overkomen is.”

Bron: Antiliaans Dagblad