Ik heb een paar weken geleden de “City Inspector” van Otrobanda gebeld met de vraag of die bermpaaltjes bij het hoofdkantoor van Aqualectra ook opgeruimd kunnen worden. Die liggen daar, omvergereden, terwijl ze zouden moeten voorkomen dat automobilisten op de stoep kunnen parkeren. En het staat zo slordig voor de voorbijlopende toeristen. De heer Reinilla had al mijn gegevens, behalve mijn lichaamstemperatuur, opgenomen en beloofd dat hij daar gelijk werk van zou maken.
Ik dacht na dat succes van die dode palmbomen bij dat rotonde van Royal Palm dat we op de goede weg waren. Alles was gelijk netjes opgeruimd en het ziet er daar weer prima uit. Dus laten we de rest ook opruimen, toch?
Bij navraag, de eigenlijke taak van zo’n “City Inspector”, kreeg ik verschillende taakbeschrijvingen te horen. Waaronder de taak dat hij als tussepersoon tussen de handelaren in de stad en de desbetreffende ministers fungeerde. Om de stad mooier, beter, gezelliger en schoner te maken. Een soort trouble shooter. Als je ‘t mij vraagt een ideale baan om corruptie te promoten.
Nou stel je voor – ik zeg niet dat het zo is -, stel je voor dat ik een hotel heb en al jaren een aanvraag heb lopen voor verschillende vergunningen. En – zoals hier de gewoonte is – geen antwoord krijg van de desbetreffende minister, dan is die “City Inspector” een uitkomst. Die gaat voor mij lobbyen en krijgt het wél gedaan. Uiteraard ben ik die man heel erg dankbaar en draag ik hem op handen.
Maar nou krijg ik op een vrijdag een telefoontje van een nieuwe best friend. Die heeft tijdens een of andere Happy Hour ergens op deze klip, een hot salsa dansende chickie-chickie-boem-boem ontmoet. Hij heeft daarom een kamer nodig om het één en ander te bespreken met deze Chiquita mia! Dacht je nou écht dat ik deze nieuwe best friend 120 dollar gaat rekenen voor die paar uur van zijn work-out? Natuurlijk niet. Ik zal zorgen dat hij de beste kamer krijgt, een fles champagne on the house en dan stuur ik ook nog een kaasplankje erachteraan zodat hij weer op krachten komt na zo’n intensieve therapie.
Dat doe ik niet alleen omdat hij mijn nieuwe beste vriend is maar om ook om hem te binden voor de toekomst. Mcht ik weer het één en ander nodig hebben bij spookministers. Hij kan dan moeilijk nee zeggen, toch? En laten we eerlijk zijn: op Curaçao worden freebies niet beschouwd als corruptie. Gratis maaltijden, hotelkamers, huurauto’s, of zelfs rugzakken vol back-to-school spullen voor de kleinkinderen worden als kadootjes beschouwd van mensen die hun werk appreciëren en op die manier hun dankbaarheid willen tonen. Toch?
Ik dacht altijd dat een “City Inspector” iemand was die moest zorgen dat de straatverlichting het deed. Dat de plantjes niet als slappe ijsbergsla er bijhangen; dat Selikor op tijd langs komt en dat de Hatiaanse souvenirverkopers niet zo’n puinhoop achterlaten als ze naar huis gaan. Zodat de boel er netjes uitziet als de cruisetoeristen naar de stad komen. Dát idee heb ik van een “City Inspector”! En niet omdat hij als handelaar in de stad hij bij de minister een vergunning gaat regelen voor 29 appartementen op mijn vaders terrein dat uiteindelijk van mijn zus blijkt te zijn, of zoiets dergelijks.
Iedereen is integer totdat hij de eerste gratis pastechi aanneemt van de snack in de stad, of de gratis hotelkamer, of de rugzak vol back-to-school spullen of een boottrip met de hele familie op een jacht van één van de handelaren. Want wij beschouwen dat niet als corruptie. Alleen is de vraag: waar trek je de grens?
Nogmaals ik zeg niet dat het zo is, ik denk alleen maar dat dit wel de mogelijkheid creeërt en dan moet je heel erg sterk in je schoenen staan om nee te zeggen. Ik hoop dat ik fout ben, want die paaltjes bij Aqualectra liggen er nog steeds. Ik denk dat ik die maar zelf ga opruimen, want blijkbaar valt er bij mij niets te halen. Dus gaat het feest niet door, dus gaan we het zelf doen!
Ik blijf lachen op deze klip. Gegarandeerd word ik gebeld met een of ander excuus waarom het niet kon.
Arthur Donker