Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao?
Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: [email protected]
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discrimeneerende taal inhouden worden door ons niet gepubliseerd.

Vandaag laten we ” Anoniem ” aan het woord…………..

De Helmin Wiels in de necrologieën heeft maar weinig gemeen met de vermoorde politicus Wiels.

Vandaag wordt de vorige week vermoorde Curaçaose politicus Helmin Wiels begraven. Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties Ronald Plasterk zal erbij zijn, want hij had wel ‘iets’ met de leider van Pueblo Soberano.
Met stijgende verbazing heb ik de reacties gehoord en gelezen op het tragisch verscheiden van de in Nederland bekendste Caribische politicus ooit.

Van de doden niets dan goeds, maar je kunt het ook overdrijven.
De gemiddelde Nederlandse krantenlezer en televisiekijker moet de indruk hebben gekregen van een bijna heilige die gepassioneerd en onbaatzuchtig streed voor het belang van zijn volk. Gedreven was Wiels zeker, maar het valt te betwijfelen of hij het belang van zijn volk wel zo goed heeft gediend als de commentatoren, met een wel heel naïeve Plasterk voorop, willen doen geloven.

Het was Wiels die in 2010 het beruchte kabinet Schotte in het zadel hielp.
Schotte had een zeer bedenkelijke reputatie, werd openlijk beticht van maffiaconnecties, had veroordelingen voor onder meer fraude op zijn naam staan en maakte een ondernemer met een enorme belastingschuld minister van Financiën.

Wiels liet zich zelf ook niet onbetuigd: hij wisselde in amper twee jaar tijd drie eigen ministers die niet naar zijn pijpen wensten te dansen.
Maar hij liet zijn minister van Justitie zitten die tot grote woede en schaamte van Nederland per brief zijn Amerikaanse collega Hillary Clinton gelastte een strafrechtelijk onderzoek te staken tegen een door het Openbaar Ministerie in Willemstad van grootschalige fraude en witwassen verdachte Curaçaose ondernemer.

Toevallig of niet was dat een van de financiers van Pueblo Soberano.
Directies van (overheids) nv’s werden vervangen door partijvrienden zonder kennis van zaken die de kassen vervolgens omkeerden om kostbare hobby’s zoals vele buitenlandse reizen te financieren.

Toen het kabinet Schotte vorig jaar viel omdat twee parlementariërs (van andere coalitiepartijen) het niet langer konden aanzien hoe hun land werd geplunderd, was Wiels er als de kippen bij om hen voor landverraders uit te maken.
Wiels nam ook geen afstand van Schotte toen die na diens ontslag als premier het regeringscentrum bezet hield en voor de Venezolaanse televisie Nederland beschuldigde van een coup.
Sterker nog: Wiels’ rechterhand, Statenvoorzitter Ivar Asjes, voorkwam dagenlang dat een meerderheid van het parlement kon vergaderen.

Wiels beledigde menigeen tot op het bot.
Zijn wekelijkse redevoeringen op de radio mondden steevast uit in ordinaire scheldpartijen. Hij deed het, dat moet gezegd, zonder aanzien des persoons.
De gouverneur moest het als afgezant van de Kroon vaak ontgelden, maar Wiels ging even fel tekeer tegen het fenomeen Zwarte Piet.
Bij de Slot-Rondetafel-conferentie in september 2010 bleef Wiels demonstratief weg uit de Ridderzaal.
Terwijl de handtekeningen werden gezet die van Curaçao een autonoom land maakten, verklaarde Wiels buiten niet te willen heulen met neokoloniale uitbuiters (de Nederlandse regering) en een corrupte kliek (zijn Curaçaose collegapolitici).

Berucht is de aan Wiels toegedichte uitspraak: ‘Laat de Makambas (Nederlanders) maar komen, de bodybags liggen klaar.’
Daarmee geconfronteerd, ontkende hij in maart bij Pauw & Witteman het woord bodybags te hebben gebruikt.
Dat was waar: het waren vuilniszakken waarin hij de vermaledijde Hollanders wilde terugsturen.

Na zijn nipte verkiezingszege in oktober veranderde Wiels van koers.
Daarvoor pleitte hij overigens tot genoegen van een groeiende meerderheid in de Tweede Kamer en vermoedelijk van ook de Nederlandse bevolking voor de onafhankelijkheid van Curaçao.
Daarna was dat opeens verre toekomst.
Ook sloeg hij een andere toon aan, Nederland was niet langer de neokoloniale macht die het gemunt had op de vermeende ‘rijkdommen’ van het voormalige ‘wingewest’ maar een koninkrijkspartner waarmee constructief viel samen te werken.

Velen rolden van hun stoel van verbazing over deze extreme metamorfose.
De vraag hoe geloofwaardig die bekering was, heeft minister Plasterk zichzelf nooit gesteld. Hij sloot Wiels kritiekloos in de armen en prijst hem nu bijkans de hemel in.
Geschokt over deze lafhartige moord is iedereen, van vriend tot vijand. Maar dat zou toch geen reden moeten zijn om de waarheid zo veel geweld aan te doen door Wiels tot de ‘Martin Luther King van Curaçao’ uit te roepen?

Ik heb er niks op tegen als mensen de drang hebben hem te vergeven dat hij met zijn ruziemaken, scheldkanonnades en beledigingen heeft bijgedragen aan de cultuur van angst die het eiland tot op de dag van vandaag in zijn greep houdt en dat de bevolking nog jarenlang zal moeten lijden onder de rooftochten van het door hem gesteunde kabinet Schotte.

Vergeven, prima.
Maar waren die vijf kogels die een einde aan de carrière van een markante politicus maakten niet al erg genoeg?
Moet er ook nog een karaktermoord worden gepleegd?
De mens Helmin Wiels verdient beter, want wat buiten kijf staat: achter die grote mond ging een klein hartje schuil.

Anoniem,
Curaçao