27 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Ingezonden | To poep or not to poep?

HomeAuteursIngezondenIngezonden | To poep or not to poep?
Ingezonden brief

Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Martie Genger aan het woord.

Het visitekaartje van iets of iemand kan men aflezen aan de materiële en mentale staat waarin zij verkeert. Kijk naar het onderwijs, de zieken- en bejaardenhuizen, begraafplaatsen, om maar iets te noemen. Die zijn afhankelijk van ons respect en zorg. In het kort gezegd komt het er op neer dat ‘alles wat niet productief is en dus afhankelijk van de goede wil van hen die nog niet in dat schuitje zitten, aan genade en goodwill zijn overgeleverd’. Als de mens geen leiding krijgt, verdwijnt het dunne laagje beschaving en hollen wij weer terug naar de beestachtige status die wij juist dachten ontgroeid te zijn.

En hierbij staat mij dan het nieuwe ziekenhuis voor ogen. Want wat aan te vangen met de mentaliteit uit het oude Sehos? Waar de geest van onbetrokkenheid, onachtzaamheid, en liefdeloosheid door personeelsgebrek zijn gang kon gaan. Is dat niet zoiets als ‘oude wijn (mentaliteit) in nieuwe zakken (nieuw ziekenhuis) doen?’

Laat ik het even hebben over mijn recente ervaringen aldaar. Sorry voor hen die zich aan dit artikel storen, maar zeg mij dan hoever kun je gaan in het relativeren?

Na een ongeluk werd ik eerst naar de poli gebracht waar foto’s, maar ook injecties en een katheter werd ingebracht. Dat laatste ging zo ruw dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Daarna reed men mij naar een gedeelte waar ik uitzicht had op afbladderende plafonds en links grauw en zwart uitgeslagen beton met dode struiken. De brancard knalde een oude louvredeur open en ik keek in een viermenszaaltje waar alle hoop op beterschap op slag verdorde. Kakkerlakken stoven voor de schoonmaakster uit. Er was niets dat ook maar enigszins moed en genezing beloofde. Kleurloos en kaal. Maar er was airco!

In dit oord van ‘Wil je uit je lijden, Sehos zal je begeleiden’, verloor ik in de eerste twaalf dagen dus alvast van de 60 kilo die ik woog, 10 kilo in dit herstellingsoord.
Om half acht kinderbed-en kip-op-stoktijd pm gaat het licht uit. Er is geen leeslampje. Midden in de nacht om vier uur, knallen de oude louvredeuren open en knarsend in hun scharnieren rijden verpleegsters met karretjes vol met van alles het zaaltje in. De zo uit hun slaap gehaalde patiënten steigeren hun bed uit van schrik. De twaalf grote plafondlichten flitsen aan omdat er snel snel even een seconde in je oor wordt gekeken en de urinezak geleegd. Zo te zien een pro forma handeling.

Er wordt niet met mij gepraat maar wel over mijn hoofd heen tussen de zussen als het bed wordt opgemaakt. Ik lig er als voorwerp tussen. De hoes van het matras is veel te kort waardoor het matras krom gaat staan. Dat ligt beroerd en je kunt daardoor niet uitrusten of ontspannen. Er is geen enkele faciliteit zoals een handdoekje, dus raapte men een sloop van de grond en gaf mij die. Of er was gebrek aan weggooibakjes voor het water om je tanden te poetsen. Je ‘wast’ jezelf met vochtige papieren doekjes die men je geeft, maar je kunt niet bij je rug komen noch bij die delen waar je aan geopereerd bent. ‘Zelfwerkzaamheid’ is zo’n kreet uit de hoek van een schijnheilige economie om zo het werk uit handen te geven. Maar het mes snijdt niet altijd aan twee kanten, oftewel de zogeheten ‘win-winsituatie’.

Hoe kon dit alles zo gebeuren? Het warm eten was immers heel goed? En dat voor een behoefte van een heel ziekenhuis kwalitatief en qua hoeveelheid uitstekend. Gevarieerd en goed op smaak. Maar ik heb er niets van kunnen eten en het ging onaangeroerd weer terug naar de keuken. Er werd ook geen melding van gemaakt wat daarvan de reden kon zijn. Zo ook dronk ik niets meer dan af en toe een bekertje yoghurt. De urine die werd afgemeten was er nauwelijks en donkerbruin. Ook daar werd misschien wel melding van gemaakt maar niets mee gedaan. De reden dat ik niets dronk had te maken met de onbereikbaarheid van de zware kan met ijswater en de hoogte waarop het stond. Het zat vast aan een zwaar nachtkastje en het verplaatsen was een klus. Nu na drie maanden voel ik nog pijn in mijn schouder van het proberen er toch nog bij te kunnen komen. Ook het ondoorzichtige plastic bekertje kun je in die rare houding niet vullen want dat zou knoeien betekenen.

Ik maakte dat kenbaar aan de keukenhulp, die met een nors gezicht mij verkeerd begreep en een volle kan verwisselde met een nieuwe volle kan. Zo bleef dus de situatie ongewijzigd. Ik droogde uit en wel zo erg dat de opperhuid van mijn benen verdroogde en losliet. Eetlust was weg en het metabolisme had dus niets te doen. Hoezo niet eten?

Na drie dagen werd ik geopereerd en kon ik daarom niet naar het toilet lopen. Midden in de nacht bel ik de nachtzuster om een po. Na een uur wachten bel ik nog maar eens. Na weer een halfuur wachten hield ik de bel zo lang aan dat zij wel moest komen. Want de nood was hoog.

Een boze zuster gaf mij een standje en zei ‘dat ik niet de enige ben die hier ligt en dus begrip moet hebben’. Waarop ik vroeg of zij mij dan even een rondleiding wilde geven zodat ik kan zien ‘dat ik niet de enige ben die hier ligt’. Met stomheid geslagen vroeg ik haar wederom om een po. Die had zij niet, snauwde zij. Ik vroeg toen of er een alternatief was en dat bleek een pamper te zijn.

De volgende morgen zag de ochtendzuster dat ik de pamper had gebruikt en sprak: ,,Mevrouw, dat hebben wij liever niet.” Waarop ik getergd begon te gillen en het inmiddels toegestroomde personeel daarop afkwam. Ik vroeg aan de meute waar zij dan hun behoefte in deden. Daarop liep men schielijk weg mij tot op het bot in schaamte en frustraties achterlatend. Van toen af aan riskeerde ik geen stofwisseling meer en kon ik de natuur een halt toeroepen door niet meer te p…..
….that was the question.

Martie Genger,
Curaçao

Dit artikel is geplaatst in

5 reacties

  1. Ook ik heb de zelfde reacties ervaren als de schrijfster Martie Genger en Joep Meloen over deze varkensstal een beter woord is er niet voor. Dat de heer Johannes dit een azijnpissers verhaal vindt van een macamba moet hij zich voor schamen ik ben een YDK en heb min of meer het zelfde meegemaakt tot 2 keer toe en viel ook vele kilo’s af, ben ik de enige ?, nee 2 vrienden van mij maakte dit ook mee, ten hemel schrijnende. Zelfs de arrogantie en zou bijna zeggen de kennis van enkele doktoren is met geen pen te beschrijven , dus danig dat doktoren in Colombia en Europa met totaal andere diagnoses komen die wel correct bleken. Het wordt tijd dat die koninkrijkjes van het land der blinden afgebroken worden en die door het buitenland uitgekotst zijn, hier niet op ons eiland kunnen en mogen functioneren. Dus heer Huurman mag van ons de bezem er doorhalen. Ben uiteindelijk geholpen in een ander ziekenhuis net zo oud als deze varkensstal waar alles in perfecte staat van onderhoud is en die momenteel ook een nieuw hospitaal bouwen om helemaal met de moderne tijd mee te kunnen. Het SEHOS is niet meer dan een derde wereld nood hospitaal en met het huidige niveau van het personeel de goede ten spijt doet de de SVB er beter aan de patiënten naar Colombia te sturen hetgeen niet duurder is en uiteindelijk aanzienlijk goedkoper. de patiënten stellen zich niet aan en willen maar een ding snel beter worden.

  2. Wat een azijn reacties.

    Zelf paar keer in Sehos behandeld.
    Alleen maar positieve ervaringen met de mensen die daar met de beperkte middelen hun best doen. Vriendelijk en zeer begaan.

    Tegenwoordig accepteert niemand meer dat even gewacht moet worden. Ikke ikke en nog eens ikke.
    Vervolgens is niets meer goed en waarschijnkijk wordt dan dat luid en duidelijk kenbaar gemaakt. Erg hoog Makamba gehalte.

    Je krijgt naar eigen zeggen goed eten maar eet het niet?
    En dan raar opkijken dat je afvalt.

    Dat uitbreiding personeel gepaard gaat met hogere kosten en dus premies wordt gemakshalve maar niet over nagedacht.

    Let wel, zeker veranderingen nodig maar de zure brief en reacties doen het Sehos personeel geen recht.

    Ik wil in ieder geval ze nogmaals bedanken voor goede zorgen.

  3. wat een herkenbaar verhaal. Helaas. De verpleging heeft het zo druk omdat ze steeds te vinden zijn in de “verpleegkamer” pratend op hun mobieltjes/app’en of wat dies meer zij. Op Curaçao moet je zeggen, wees niet bang voor de dood, wees bang voor het Sehos.

  4. Ben een paar keer in het ziekenhuis geweest.
    Dat een ziekenhuis oud is kan zijn, maar dat hoeft geen reden te zijn dat het gewoon VUIL is. Ook een oud ziekenhuis kun je schoonmaken en wel zo dat het voor patiënten veilig is. Nu veegt iemand met een droge dweil over de vloer, maar laat de rest gewoon de rest.
    Sommig personeel loopt de voeten onder het lijf uit, anderen lopen de hele dag met een op koffie niets te doen.

    Planning voor sommige afdelingen is helaas om te huilen. Vanwege efficiëncy heeft men waarschijnlijk de administratie van een aantal afdelingen bij elkaar gegooid. Gevolg ? Iedereen die komt voor een afspraak moet eerst lang die administratie, maar helaas kan die ene mevrouw dat werk niet aan. Zo komen patiënten dus wel op tijd op de afdeling voor hun afspraak, maar kunnen vervolgens een uur wachten totdat de adminstratie hen heeft ingeboekt.
    En uiteraard ligt dan het hele schema van alle afdelingen op een hoop. Dus heeft men een slimmer systeem bedacht……….men laat iedereen gewoon tegelijkertijd komen en dan mogen sommigen dus van ‘s ochtends vroeg tot laat in de middag op de houten bankjes in de wachtruimtes zitten.

    Is het nu echt zo moeilijk voor het management en het personeel om het op een slimmere en efficiëntere manier te doen ? Het maakt hun leven en werk ook een stuk eenvoudiger.
    En helaas gaat deze mentaliteit niet veranderen met de komst van het nieuwe ziekenhuis. Het is zoals Huurman al zei: ‘stenen maken geen ziekenhuis, de mensen maken het ziekenhuis en zolang je de mensen niet verandert zal er uiteindelijk niets veranderen.’
    En hij heeft gelijk.

  5. Dat de klantvriendelijkheid in het SEHOS veel te wensen overlaat weten we allemaal. Er gaan verhalen de ronde dat de zuster tegen hoog zwangere vrouwen zegt, even de benen tegen elkaar houden want het is druk.

    Heb begrepen dat het personeel van SEHOS graag in het nieuwe ziekenhuis aan de slag wilt. Een beetje zelfkritiek en reinigingsvermogen is er helaas niet bij.

    Daarbij komt dat het nieuwe ziekenhuis steeds meer op een bodemloze put begint te lijken dus er is geen geld om beter personeel aan te nemen of om het huidige personeel op te leiden.

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties