Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Maarten Schakel aan het woord.

Het was een tumultueuze dag. Er is veel geroepen, gezegd, gescholden, maar ook gecomplimenteerd, gesteund en bedankt. Ik zou wel op honderd dingen kunnen reageren, maar dat wil ik niet. Waarom? Omdat dat alleen maar voer is voor méér discussie, méér verdeeldheid, méér gescheld – op onze regering, op die drie makamba journalisten, op de ongehoorzame pers, op wel of geen uitbetaling van loontrede, enzovoorts.

Want vooropgesteld: die hele discussie over de persconferentie van donderdagochtend is helemaal niet belangrijk. De persoonlijke ego’s van journalisten zijn niet belangrijk. De persoonlijke ego’s van politici evenmin. Energie besteden aan een conflict tussen pers en overheid, daar heeft helemaal niemand iets aan. Wat volgens mij belangrijk is, en waar we allemaal behoefte aan hebben, is dat we uit deze coronacrisis komen. Zo doelgericht mogelijk. Ik vind dat de overheid het over het algemeen goed doet in deze periode – vooral op medisch gebied – maar kritische vragen moeten soms gesteld worden.

De reconstructie heel kort: de afgelopen dagen ontstond in de media en op straat ophef met name over één ding: aldanniet uitbetaling van de loontrede en vakantiegeld voor ambtenaren. Minister Gijsbertha had gezegd dat de overheid er niet onderuit kon. 25 miljoen gulden, uit een vrijwel lege staatskas. Ik gun iedereen de wereld, ook ambtenaren, maar men zou in coronatijd kunnen pleiten dat dat onverantwoord is. En je zou kunnen bevroeden dat ook Nederland bij een dergelijk Caribisch uitgavenpatroon niet zo happig zou zijn om verdere financiele steun te leveren.

Dat is niet iets wat alleen mij bezig houdt, maar velen op het eiland, niet in de laatste plaats de bestuurders die daarmee belast zijn, waaronder de minister president. Dus komt er een persconferentie op donderdagochtend. Mind you: de persconferenties in coronatijd gingen van dagelijks – naar twee maal per week – naar eenmaal per week. Waarbij je als journalist maximaal 2 vragen kunt stellen. Daarnaast ging het geheel van fysieke aanwezigheid, naar webcamjournalistiek op afstand, wat het werk nog lastiger maakt: ‘hoe bedoelt u’, ‘maar u heeft de vraag niet beantwoord’, ‘sorry ik heb u niet goed verstaan’ zijn niet meer mogelijk.

Anyway… twee vragen per journalist per week dus. De afgelopen twee maanden waren de persconferenties redelijk on point qua onderwerpen: zaken die urgentie hadden. Medische en justitiele maatregelen, het economisch steunplan. Niet moeilijk om redelijk on topic te blijven omdat die zaken urgentie hadden en de betrokken gezagsdragers aanwezig waren. Deze ochtend ging het echter over onderwijs. Belangrijk voor velen, en al het werk van de overheid op dit gebied valt te prijzen, maar heel eerlijk… écht hard nieuws werd er niet gebracht, anders dan de opening van diverse speelscholen, wat (herhaling van) informatie over eindexamenklassen en een opvangplan voor kinderen wiens school nog gesloten is.

De echte urgentie, het nieuwsonderwerp dat de gemoederen bezig hield, was de 25 miljoen voor ambtenaren. En laat nou toevallig tijdens de persconferentie de minister president aanwezig zijn die in staat is om daar iets over te zeggen. Doorgaans bij persconferenties leek de overheid de afgelopen weken prima voelsprieten te hebben om ‘andere urgente onderwerpen’ook nog even te adresseren.. vandaag was dat helaas niet het geval. Sterker nog: inval-moderator Favell Maduro haastte zich meerdere malen om te zeggen dat het onderwerp toch echt onderwijs was.

Dat brengt me op het volgende: Ik weet dat deze regering democratische principes hoog in het vaandel heeft staan, ik ben blij dat onze minister president inspiratie haalt uit leiders als Mahatma Ghandi, Nelson Mandela en Barack Obama. Eén van die democratische principes is, je raadt het al, persvrijheid. Binnen een goed werkende samenleving is de pers een onafhankelijke actor die o.a. de zittende macht controleert. Daarbij geldt: vragen staat vrij, en antwoorden ook. Zo ga je in dit ‘spel’ met elkaar om. Als de ruimte voor vragen dan beperkt wordt tot twee(!) vragen per week, waarbij de overheid ook nog eens meent te bepalen dat die enkel over onderwijs mogen gaan, dan trek je als pers je eigen plan – zeker als je meent dat er urgenter zaken spelen. Nogmaals: vragen staat vrij.

Het moment ontleed: mijn eerste vraag is OF ik in het kader van persvrijheid een vraag kan stellen over loontrede. Favell Maduro antwoordt “We hadden het eigenlijk op het einde willen zeggen, maar misschien komt er later vandaag nog een andere presentatie hierover.” Ik overweeg om mijn vraag voor later te bewaren, maar om zeker te zijn, vraag ik of die tweede persconferentie bevestigd is en zo ja, hoe laat. Dan breekt Rhuggenaath in: hij kiest er op dat moment zelf voor om uitgebreid op het onderwerp in te gaan. Ik ben dankbaar dat hij op dat moment uitleg geeft. Hij vertelt veel en er is kennelijk een opening om over het onderwerp te praten. Na Rhuggenaath’s antwoord, vraagt Maduro – het is zijn eerste keer als moderator – of ik nog een tweede vraag heb die alleen over onderwijs mag gaan. Dan raak ik geïrriteerd – hij heeft toch gezien dat Rhuggenaath ervoor kiest om over het onderwerp wil spreken – ik maak een handgebaar en zeg “Weet je Favell, laat dan maar”.

Ik ben niet de enige die interesse toont in het onderwerp. Ook collega’s Rick Hart, Dick Drayer, en zelfs in subtielere bewoordingen Erwin Raphaela en Angelica Parris, als ik me goed herinner, hintten ernaar. Maar voor de buitenwereld zijn de drie ‘makamba reporters’ de boosdoeners, omdat we er het meest uitgesproken naar vragen. We tonen geen respect, moeten gehoorzaam zijn en anders oprotten naar ons eigen land. Ik werd verdrietig van de reacties – vaak racistisch en zelfs neigend naar dictatuur… want “je moet gehoorzaam zijn en geen andere vragen stellen dan die de overheid wil” – ik ken een Amerikaanse president die zo de pers bejegent, en die staat qua principes mijlenver af van eerdergenoemde Ghandi, Mandela en Obama. Ik weet wel van wie onze minpres een grotere fan is – en diens naam is niet Trump.

En dan komt het slotwoord van Eugene Rhuggenaath: “Maarten, Dick en Rick…” als een strenge schoolmeester spreekt hij ons toe. Hij geeft ons een standje… respect goes two ways, volgens hem… volgens mij begint het bij dat we beiden de spelregels van persvrijheid goed begrijpen, again: vragen staat vrij, en antwoorden van zijn kant ook. En dan speelt hij de raciale kaart “Wat jullie vandaag hebben vertoond zouden jullie niet doen bij Mark Rutte.” Of all people had ik het van hem niet verwacht. Eugene die ik hoog heb zitten, speelt de ‘jullie Nederlanders-kaart’ tegen een paar reporters die hier al 15, 20, 25 jaar wonen, werken, liefhebben, integreren, kinderen grootbrengen, zich bekommeren om het eiland en hopelijk gelukkig oud worden.. Ik houd het op een vlaag van menselijkheid, opgebouwde irritatie en improvisatie achter de microfoon na twee maanden hard werk. Ik hoop dat hij de film nog eens afspeelt in zijn hoofd en het misschien later nog eens ter sprake brengt. Het zou me niks verbazen, want Eugene heeft volgens mij een groot hart.

Ten slotte wil ik collega Rick Hart van Radio Hoyer 2 een hart onder de riem steken. Hij is door zijn baas geschorst, simpelweg omdat hij zijn werk deed volgens dezelfde maatstaven als ik hierboven beschreef. Journalist is een kwetsbaar beroep op Curaçao, bleek vandaag maar weer, en dan heb je juist een werkgever nodig die achter zijn mensen staat en voor ze opkomt als ze de wind van voren krijgen.

Want hoeveel is er nou eigenlijk gebeurd? Als men vooraf had gezegd dat er om 18u een persconferentie over de financiële situatie zou komen – en niet halverwege een onduidelijke “misschien doen we hier later nog een briefing over” – hadden we onze vragen waarschijnlijk zonder problemen bewaard en deze hele heisa niet hoeven hebben.

Ik heb Eugene Rhuggenaath een app gestuurd waarin ik aangeef het jammer te vinden dat er van beide kanten enkele lelijke dingen zijn gezegd, dat we allemaal mensen zijn, en dat niemand iets opschiet met een conflict. Want dat meen ik ook. Ik ben niet uit op bomboshi maar stel enkel vragen omdat ik denk dat ze van belang zijn voor Curacao. Tot nu toe heeft hij mijn app niet beantwoord. Geen probleem, hij is waarschijnlijk druk met belangrijker zaken – gelukkig maar. Ik hoop wel dat hij het gelezen heeft.

Maarten Schakel,
Curacao

Naschrift KKC

Vanaf minuut 1.22:26