Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Jeroen Jansen aan het woord.

Ruud Wijngaarde, ‘Rudy’, is er niet meer, en dat doet erg pijn. Vorig jaar oktober zaten we aan hetzelfde tafeltje tijdens een voorlichtingsbijeenkomst van de EU. Hij was duidelijk niet zichzelf. Een beetje onzeker en kwetsbaar begon het gesprek tussen hem en mij, terwijl dat anders juist heel genereus en amicaal ging.

Hij vertelde dat er iets goed mis met hem was en dat hij snel naar Nederland moest voor behandelingen. De angst was zichtbaar in z’n ogen, en daar schrok ik van. Vlak voordat de keynote speaker begon boog hij zich voorover naar mij en voegde me fluisterend wat woorden toe: ,

,Ik weet dat je niet in God gelooft dus ik kan je niet vragen om te bidden, maar kun je misschien wél duimen voor me?” Dat heb ik sindsdien veel gedaan, maar helaas heeft hij toch het leven moeten laten. Ik ben oprecht verdrietig dat zo’n mooi en correct mens er niet meer is. Ik kende Rudy van zijn werk bij Reda Sosial. Ik was altijd een beetje jaloers op wat ze daar allemaal wisten te bereiken, met een heel klein clubje mensen.

De mix van eigenschappen leek perfect: directeur Herman George was het politieke breekijzer, William De Luca kon klinisch en ragfijn projectaanvragen ontleden en Rudy was de netwerker, de rustige vredelievende gangmaker. Met z’n drieën kregen ze vaak meer voor elkaar dan een heel ministerie. Rustig en vredelievend dus, correct en respectvol: dat zijn denk ik woorden die iedereen te binnen schieten als ze aan Rudy denken.

Hij gaf je een goed gevoel over jezelf, ook omdat hij oprecht geïnteresseerd was, vrágen stelde: een eigenschap die steeds zeldzamer wordt. Dat betekende overigens niet dat hij zichzelf wegcijferde voor je. Zo hadden Rudy en ik twee dingen niét gemeen: zijn liefde voor Ajax en het geloof.

Ultra-subtiel deed hij tóch pogingen om me richting die twee clubs te krijgen: zó verfijnd, dat ik geen spat ergernis voelde, eerder waardering dat hij me kennelijk graag in zijn hoek had. Een grappig zijstraatje is dat ik rijd in de auto die ooit van zijn vrouw was. Toen hij die te koop deed, wist ik dat ik die wagen moest hebben.

Immers: iemand die altijd zo correct is in alles wat ie doet en die er ook qua uiterlijk altijd piekfijn bij loopt, die moét wel goed met z’n auto’s omgaan! En dat bleek ook, want de auto reed en rijdt als een zonnetje, iets wat Rudy trouwens meermalen bij me kwam controleren, zelfs toen hij al heel erg ziek was…

Potverdrie Rudy, wat gaan we je missen. Je was een sieraad voor Curaçao, iemand die zich in je geheugen nestelt en daar nooit meer weggaat… Rust zacht, en heel veel sterkte toegewenst aan de familie, de vele vrienden en collega’s.

Jeroen Jansen,
Curaçao