Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Manon Hoefman aan het woord.
Mijn dochter had vanmorgen een verplichte Zoom les van school (sommige bijeenkomsten zijn facultatief, deze was verplicht). Van de 30 kinderen uit haar klas waren er slechts 9 aanwezig. Ongetwijfeld hebben een aantal van deze kinderen de les met een goede reden niet bijgewoond. Anderen zullen het – in de ongestructureerde chaos, die tegenwoordig ons leven is – wellicht gewoon zijn vergeten. Allemaal niet mijn punt.
Mijn punt is, dat in deze – compleet onvoorbereide – structuur van thuisscholing, meer dan de helft van onze schoolkinderen, niet meer het onderwijs geniet dat ze nodig hebben, niet de vooruitgang boekt, waar in een lesjaar naar wordt gestreefd.
Om de komende twee jaar niet nog meer chaos te creëren, binnen een toch al fragiel onderwijssysteem en niet twee jaar lang geforceerd allerlei inhaalslagen te moeten betrachten, is het geen idee om dit jaar gewoon als verloren op te geven voor iedereen? Zonder uitzondering start iedereen volgend jaar opnieuw in dit specifieke schooljaar. Vanaf augustus, doen we het allemaal gewoon nog een keertje over.
Beter voorbereid (daar hebben we de komende 3 maanden dan de tijd voor) met eventueel geïntegreerde afstand protocollen (mocht ‘men’ dat nog steeds noodzakelijk achten) met devices en internetverbindingen voor iedereen, die hier verplicht gebruik van moet maken. Kortom onze tijd, geld en energie steken in het verbeteren van het schoolsysteem over de hele linie, zonder te trachten om daarnaast ook nog een inhaalrace te lopen.
Er is dan voor niemand paniek of onduidelijkheid. De groep 8’ters kunnen volgend jaar gewoon alsnog de EFO doen. De eindexamenjongeren doen volgend jaar gewoon hun eindexamen en sluiten hun schoolperiode wel af met een stunt en/of een galabal! Niemand mist de sociale vorming en de bijeenkomsten, die toch zeker zo belangrijk zijn, als het geschreven woord in de studieboeken.
Laten we dit jaar collectief als een verloren academisch jaar beschouwen en het zien als een jaar vol wijze wereldlessen in economie, ecologie en culturele vorming.
En terwijl de scholen zich dan, achter de schermen klaarmaken voor School2.0, laten wij ons erop richten dat iedereen op het eiland weer dagelijks te eten heeft. Dat er door inventiviteit en creativiteit wordt gewerkt aan een autonome economie op Curaçao.
We kunnen allemaal wel kritiek blijven hebben op het pad dat onze regering – en vele regeringen, wereldwijd met hen – heeft gekozen, maar aan het verleden kunnen we nu niets meer veranderen. Laten we ons samen, collectief, richten op de toekomst. De toekomst van iedere Curaçaoënaar, maar in het bijzonder dat van onze kinderen en jeugd. Laten we zorgen dat zij hier sterker uitkomen, liever met gemak en een stapje voor, dan voortdurend achter de feiten aanrennend. Tenslotte zijn zij toch onze toekomst!
KNOEK-KOE haáháááá. That’s it. Zo is het.
Ja, die instroom van de nieuwe kleuters is dan inderdaad een essentieel probleem. Maar ik zou ze zo graag allemáál een stapje voor willen geven, in plaats van eentje terug. Zodat ze hier beter uitkomen dan dat ze erin gingen.
En ik moet toegeven dat dit voor mijn dochters persoonlijk helemaal niet geldt. De jongste heeft de afgelopen weken, vanwege de persoonlijke begeleiding, juist een inhaalslag gemaakt op het gebied van rekenen. Dat gaat nu aanzienlijk beter, dan voor de lockdown.
Maar deze gedachtegang was ook meer vanuit een sociologisch perspectief. “Just food for thought.” Als ik de signalen uit de maatschappij oppik, vermoed ik dat voor heel veel kinderen, deze vooruitgang absoluut niet het geval is. Sterker nog, ik denk dat ik met spreken over de helft, vrij voorzichtig ben ik mijn standpunt. De vraag is dan, wat is beter voor onze bevolking in het algemeen?
Een kind dat allemaal nog eens rustig over mag doen en met een rapport vol 8en aan het volgende schooljaar zal beginnen, staat heel anders in de wereld, dan een kind dat zich de komende jaren op z’n tenen door de nieuwe stof heen zal moeten worstelen.
En daar komt bij, en dit vind ik misschien nog wel meer hoofdzaak dan het educatieve curriculum, dat onze kinderen nu heel veel sociaal vormende gelegenheden missen. De zenuwen voor en de ontlading na een eindexamen, vergeet je je hele leven niet meer. Het afscheid nemen van je schoolperiode door middel van een eindexamengala of een schoolstunt, is een herinnering voor het leven, waar je qua karakter en persoonlijkheid psychologisch op verder bouwt.
Door nu willens en wetens in de normale tred door te willen gaan, ontnemen we onze kinderen deze ontwikkelingsmomenten.
Echter anderzijds, krijgen ze hier ook compleet unieke momenten voor terug. Want laten we wel wezen. “Waar was jij in 2020”, wordt vast dè openingszin van de komende 50 jaar
…..”Toch hangt, hoe verrassend het ook mag klinken, de kwaliteit van wat een kind leert, meer van zijn ouders af dan van de leraren op school”…..
Bingo …@..Robero.
Maar een integer schoolsysteem met een passionele docent helpen zeker mee!!!
Op de scholen onder het ministerschap van onze vliegende ministers gaat zo’n beetje elk kind de mist in..
Iedereen haakt af bij de meterslange stukken van Roberto, ik ook vaak, maar hij slaat hiermee met volledig de spijker op zijn kop:
‘Het gezin maakt het verschil. En nooit is dit meer waar gebleken dan thans, nu van alle scholen de dagen geteld lijken. Ouders hebben helemaal geen belang meer in het onderwijs van hun kinderen. Als een kind straf krijgt of op school moet blijven, bellen de ouders woedend naar school en/of sta Pa de volgende ochtend krijsend op de schoolplein en met gebalde vuisten. ‘
‘Mijn dochter had vanmorgen een verplichte Zoom les van school (sommige bijeenkomsten zijn facultatief, deze was verplicht). Van de 30 kinderen uit haar klas waren er slechts 9 aanwezig.’
Die kinderen gingen liever Netflixen, met toestemming van hun ouders.
Dit geeft precies de kut mentaliteit van de ouders op deze rots weer. En denken we echt dat hun kinderen met een dergelijk voorbeeld anders zullen worden?
Denken we echt dat de kinderen van Stephen Capella straks een bijbaantje gaan nemen bij Mangusa als ze gezien hebben hoe hun vader zijn miljoenen heft binnengeharkt?
Zullen de kinderen van Chanel Thijssen en Vanessa Gijsbertha gaan studeren als ze zien hoe een moeder of vader bij de overheid je zonder solliciteren een dikbetaalde baan kan bezorgen?
tuurlijk, en alle kinderen die eigenlijk naar groep 1 zouden gaan blijven ook nog maar een jaartje langer thuis want met dit scenario is er geen plek voor ze.
School is belangrijk ja, maar er is ook zoiets als thuisscholing.
Zeker in deze tijd zouden ouders daar tijd zat voor moeten hebben met de Keda de kas. Ouders zijn verantwoordelijk voor de ontwikkeling van hun kind(eren) en als ze thuis niks aanpakken (heel zoom heb je niet nodig, je kan immers zelf de boeken er bij pakken als je bijvoorbeeld geen internet hebt) dan is het maar zo en scheidt het kaf zich wel van het koren in het volgende leerjaar.
Efo is overrated, de leerkrachten weten heel goed welk kind in welke vervolgopleiding thuis hoort zonder die toets het zijn vooral de ouders die willen dat hun kind zo hoog mogelijik verder gaat of dat nu goed is voor het kind of niet.
Examen kandidaten die nu op druipen staan zouden het hoogstwaarschijnlijk ook met CSE waarschijnlijk niet redden en het sowieso over doen, terwijl leerlingen die er goed voor staan zouden slagen.
Indien het afhangt van een praktijk examen, dit kan ook gelijk begin augustus afgenomen worden indien scholen dan wel opengaan om vervolgens alsnog door te stromen,
Ga nou niet nog meer slachtoffers van deze corona idioterie willen maken, het gemis van de sociale interactie met leeftijdsgenoten is al erg genoeg….
Stelt u belang in de toekomst MANON HOEFMAN??? Ja, dat zie (lees) ik. En ja hoor, de meeste mensen ook wel. Zij hopen op een toekomst van vrede, zonder angst, zekerheid, met behoorlijke levensomstandigheden, produktief en aangenaam werk, een goede gezondheid en een lang leven, een goede scholing (onderwijs) etc. Ongetwijfeld heeft elke generatie in de geschiedenis naar die dingen verlangd, wist u dat? En thans zijn zulke omstandigheden, in deze wereld die zo vol moeilijkheden is, wenselijker dan ooit. Vreemd hè! Maar is er, nu de mensheid zich in de 21ste eeuw bevindt, een manier om te bepalen hoe de toekomst er uit zal zien? Maar ja, één manier werd meer dan 200 jaar geleden onder woorden gebracht door de Amerikaanse staatsman Patrick Henry. Deze kerel zei: „Ik ken geen andere manier om de toekomst te beoordelen dan aan de hand van het verleden.” Oeps. Volgens deze visie kan men de toekomst van de menselijke familie in belangrijke mate kennen door wat de mens in het verleden heeft gedaan. Leuk toch? Velen stemmen met die gedachte in. Hoe zag het verleden er uit? Vindt u het aanmoedigend als de toekomst een afspiegeling gaat worden van het verleden? Is de toekomst er voor de generaties vóór ons door de eeuwen heen beter op geworden? Eigenlijk niet Manon. Ondanks de hoopvolle verwachtingen die mensen duizenden jaren hebben gekoesterd en ondanks materiële vooruitgang in sommige gebieden, is de geschiedenis een en al onderdrukking, misdaad, geweld, oorlog en armoede geweest. U heeft volkomen gelijk met uw (in)gezonden brief. Als er slecht onderwijs gegeven wordt, kan en zal dat droevige gevolgen hebben. Die gevolgen hebben zich al jaren gemanifesteerd. Indien iemands werk dat hij erop gebouwd heeft “blijft”, zal hij een beloning ontvangen; indien iemands werk “verbrandt”, zal hij verlies lijden, en dat laatste is gebeurd Manon. Werkelijk tot nadenken stemmende woorden! Is het voor u nu duidelijk waarom op veel stadsscholen de situatie zo slecht is, en waarom het stedelijk onderwijs op de rand van de ondergang balanceert? Onderwijsdeskundigen trachten met wanhoop programma’s te lanceren om de situatie recht te trekken, maar er bestaat weinig overeenstemming met betrekking tot wat er gedaan moet worden. Kijk Manon, de meeste leerkrachten trachten zich te midden van een afbrokkelend systeem staande te houden. Veel ouders, zo weet ik, zijn van mening dat leraren hun kinderen moeten kunnen onderwijzen, eenvoudig omdat ze ervoor betaald worden. Toch hangt, hoe verrassend het ook mag klinken, de kwaliteit van wat een kind leert, meer van zijn ouders af dan van de leraren op school. De ervaring heeft dit aangetoond Manon. Het gezin maakt het verschil, heb ik ook waargenomen. En nooit is dit meer waar gebleken dan thans, nu van alle scholen de dagen geteld lijken. Ouders hebben helemaal geen belang meer in het onderwijs van hun kinderen. Als een kind straf krijgt of op school moet blijven, bellen de ouders woedend naar school en/of sta Pa de volgende ochtend krijsend op de schoolplein en met gebalde vuisten. Het zíjn geen kinderen meer die naar school komen, het zijn MANNEN en VROUWEN. So, denken de docenten; mij een zorg, en sommigen zwaaien zelfs vroegtijdig af, of melden zich af acht dagen in de week, 25 uren per dag, 32 dagen in de maand. Het is jammer, maar het is het is over and out met het onderwijs Manon…………………….adieu, adiós, ajóóó, sayonara, good bye, auf wiedersehen, farwel, lamtumir etc.etc.etc.etc.etc.etc. Laat ta malai Manon.