Mensen die te trots zijn om toe te geven dat ze eigenlijk heel hard hulp nodig hebben: dat is iets waar veel hulpinstanties mee te maken hebben op Curaçao. Om die mensen in hun waarde te laten heeft de Voedselbank een speciale werkwijze.
In plaats van dat de cliënten een voedselpakket komen halen, wordt het thuisgebracht. Maandelijks deelt de Voedselbank zo vierhonderd pakketten uit. De maatschappelijk werkers spelen hierbij een behoedzame rol.
De Voedselbank bestaat al meer dan dertig jaar. Sinds een paar maanden is Mylene Testing er de nieuwe voorzitter. Deze zaterdagochtend is ze druk in de weer met dozen uitpakken. Als ze even tijd heeft, legt ze uit dat de schaamtecultuur op Curaçao groot is. “We zijn een trots volk en vanwege die trots heb je heel veel verborgen armoede. Mensen willen liefst niet laten zien wat hun situatie is.
Kwartje
“Ik help bijvoorbeeld op vrijdagmiddag een paar uurtjes bij een project voor kinderen“, vertelt Mylene.
“We krijgen veel tweedehands kinderkleding om weg te geven. Op het moment dat je het weggeeft, dan willen ze het niet. Als je het verkoopt voor een kwartje per kledingstuk dan is het prima. Dat is hetzelfde sentiment als met het gratis voedselpakket. Je laat het je collega’s niet weten dat je het eigenlijk moeilijk hebt. Maar met dit pakket besparen ze zestig gulden aan boodschappen en dat helpt echt.”
400 pakketten
De vrijwilligers die de pakketten inpakken zien de mensen niet naar wie het toe gaat. Daar zijn de maatschappelijk werkers voor. Elke tweede zaterdagochtend van de maand rijden ze af en aan bij de loods van de Voedselbank. In totaal halen ze vierhonderd pakketten op. Die worden eerst in normale boodschappentassen gestopt, voor ze verspreid worden onder de arme gezinnen.
Hennie Odenaar van stichting Signaal Sosial komt maandelijks honderdvijfendertig pakketten ophalen. Zij bevestigt dat er schrijnende armoede is op Curaçao:
‘Ik heb het idee dat het de laatste tijd erger wordt. Er is nergens geld voor. Een gezin van een moeder met vijf kinderen heeft geen ijskast. Ze slapen op een matje op de grond. Het is soms veel erger dan iedereen denkt.”
Hennie moest als Nederlandse eerst het vertrouwen winnen van haar cliënten. Ze vertelt dat er een groot verschil is met de Voedselbank in Nederland. “In Nederland komen mensen het ophalen, maar hier willen mensen van elkaar niet weten dat ze een voedselpakket nodig hebben. Ze hebben een ontzettend grote trots en geen vervoer.
Supermarkttas
De kantoren van de Sociale Diensten ontvangen allemaal tien pakketten om uit te delen. De cliënten die ze daar komen ophalen, brengen altijd een tas mee. Het lijkt dan net alsof ze naar de supermarkt zijn geweest.”