Het leven wordt duurder en mensen hebben minder te besteden maar dat is nooit anders geweest als je de YDK mag geloven. Vraag aan een YDK, kon kos ta? Het antwoord is altijd, “kos ta hodidu”.

Kan me nog herinneren toen we opgroeiden, was één grote werkgever en dat was SHELL en sommigen hadden geluk dat een familielid of vader daar werkte maar voor de meesten was het puur overleven.

Het was niet de tijd van plastische chirurgie en al dat plastic gedoe zoals we nu op TV Direct zien. Het was de tijd dat je moeder vroeg, ga even bij de buren een beetje suiker, zout of een ui lenen.

Wellicht als “kos bira hodidu di berdat” dat die tijden weer terug komen, de tijd dat wij niet hoeven te schamen voor armoede, de tijd dat wij niet veel hadden maar bereidt waren het beetje wat we hadden met anderen te delen.