Na de moord op politicus Helmin Wiels vorige week zondag en de dodelijke schietpartij tijdens een gewapende overval op een minimarkt een paar dagen later zit de schrik er goed in.
Er heerst in de gemeenschap een gevoel van angst en machteloosheid.
De problematiek inzake wapens en gewelddadige overvallen bestaat al langer.
Maar de afgelopen tien jaar is daarbij gekomen dat de burger zich steeds minder vrij voelt om zich openlijk uit te drukken over maatschappelijke en politieke onderwerpen.
De politiek is harder en persoonlijker geworden.
Zo persoonlijk dat het erop nahouden van een andere mening kan betekenen dat je ontslagen wordt of geen opdrachten meer krijgt van de overheid.
Met de moord op Wiels is daar een nieuwe dimensie aan toegevoegd.
Het gevoel dat het hebben van een andere mening niet alleen economische/maatschappelijke gevolgen kan hebben, maar dat je dat ook met je leven kunt bekopen.
Een gevoel dat door de onderzoekers en de regering maar niet weggenomen kan worden.
Ook niet na de tweede persconferentie gisteren over de voortgang van het onderzoek naar de moord op Wiels.
Het maakt ook niet uit hoe vaak de minister van Justitie roept dat mensen noch middelen worden gespaard.
Het is de vraag of er überhaupt voortgang is geboekt in het onderzoek, vergeleken met een week geleden.
In deze situatie bood de stille mars van gisteravond niets meer dan een beetje soelaas. Naargelang de dagen voorbijgaan groeit het gevoel alleen maar dat de moord op Wiels nooit zal worden opgelost en dat hij puur en alleen om zijn politieke idealen is omgebracht.
Bij dit alles staat één ding echter wel vast: Ons ‘Dushi Kòrsou’ is weer een stuk minder ‘dushi’ geworden, terwijl het gissen blijft naar de staat van onze veiligheid en het functioneren van belangrijke instanties, zoals de Veiligheidsdienst, het Politiekorps en het Openbaar Ministerie.