Het horen van haar stem en dat van haar dochter… Het schuldgevoel kwam langzaam naar boven. Waar was ik in godsnaam mee bezig? En hij dan? Hoe kan hij dit zijn eigen gezin aandoen?

Ik had nog niet opgehangen of hij belde me. “Belde jij net?” zei hij met een fluisterstem? “Je weet toch dat je me niet thuis kunt bellen? Dat hadden we toch afgesproken?” klonk het verwijtend. “Wat als ze ontdekt dat ik iets met jou heb?”

Ik voelde mijn keel opzwellen. Een suis in mijn oren. Het was ingehouden woede. “Ja, wat dan? Wat zou je dan doen?! Zou je zo dapper zijn om het te bekennen en de consequenties te aanvaarden?! Zou je zo slap zijn dat je mijn hele bestaan hardnekkig zou ontkennen?! Zou je onze liefde naar het land der fabelen wijzen?! Ja, wat zou je dan doen, laffe zak!”

Oerkreun

Dit had ik dolgraag naar zijn hoofd willen slingeren… Maar ik deed het niet. Er kwam niet veel meer uit dan een soort van oerkreun. Ik probeerde het in te houden, maar de tranen stroomden over mijn wangen. Die hele houding van ‘het kan me niet schelen dat hij getrouwd is, dat is zijn verantwoordelijkheid’ kon me even gestolen worden. Voor even wilde ik dat ik in zijn huis woonde dat het onze dochter was, dat wij een gezinnetje waren, dat wij genoeg hadden aan elkaar.

Ik drukte hem weg en deed mijn telefoon uit. Ik moest even alleen zijn met mijn verdriet. Waarom hield ik nou zo veel van hem? Juist van hem? Waarom hadden we zo’n magische klik? Dat voelde hij toch ook wel?

Eenzaam

Ik voelde me op dat moment zo eenzaam. Ik kon nergens terecht met mijn verdriet. Niemand wist van onze relatie. Mijn familie niet, mijn vriendinnen niet, niemand… De muren van mijn appartement kwam op me af. En ineens wilde ik niet hier verpieteren. Ik wilde geen medelijden met mezelf hebben. Ik moest eropuit. Ik nam een douche, trok mijn mooiste jurkje aan, werkte mijn huilvlekken van mijn gezicht weg met misschien iets te veel make-up, sloeg snel een paar slokken witte wijn achterover en rende naar buiten.

Armen van een ander

Weg van het gedoe, weg van de jaloezie, van de onzekerheid, de twijfel, weg van haar stem en die van haar dochter, weg van hem. Zo in de armen van een ander… een ander die ik al jaren niet had gezien, en die volgens vrienden van vrienden net in scheiding lag. Precies wat hij nodig had en ik ook.

Bron: Vrouw.nl