Stiekem fantaseer ik er wel eens over: dat hij een keuze maakt tussen mij en zijn vrouw, dat hij dan op een regenachtige avond met zijn koffers voor de deur staat, mij diep in de ogen kijkt en iets zegt als: “Ik wil mijn liefde niet langer verbergen. Ik wil dat iedereen het weet… ik wil alleen maar jou.”

Een natte droom, pure fantasie, een bouquetroman die ver van de werkelijkheid staat. Want hij is duidelijk: hij zal zijn vrouw nooit en te nimmer verlaten. Dat deed pijn, toen hij dat zei. Maar misschien zei hij dat ook wel omdat ik bekende dat ik dit eigenlijk wel lekker vind, zo’n buitenechtelijke relatie. Geen gezeur, geen ergernissen, alleen maar de lusten en de leuke dingen.

Ideale plaatje

Waarom ik dat zei? Alleen maar om me groot en sterk te houden. Om die aantrekkelijke, onafhankelijke vrouw te zijn. Van mij geen gezeur en gedoe, maar vlammende liefde, vuurwerk tussen de lakens, spanning. De ideale maitresse. Dat beeld wilde ik creëren. Zo voelde ik dat ook al op dat moment. Dat moment dat ik besloot dat ik niet langer kon ontkennen dat ik hem wilde, ook al kreeg ik hem niet helemaal. Ik wilde me sterk houden en hem niet verliezen, dus creëerde ik het ideale plaatje van een minnares.

Toen ik ontdekte dat hij getrouwd was, was het voor mij eigenlijk klaar. Dit was een fantastische onenightstand, maar ik wilde niet gekwetst worden. Geen verhalen horen over dat zijn vrouw hem geen aandacht meer gaf, dat de relatie niets meer voorstelde en al die andere ontelbare cliché-uitspraken die bij een affaire komen kijken.

Mijn nieuwe baas?

Totdat hij mijn directe leidinggevende werd. Hij bleek de opvolger van mijn vorige baas te zijn, die inmiddels met pensioen was. Ik was een week ziek geweest en hoorde via mijn collega’s dat ik maar bofte met mijn nieuwe baas. Ik legde mijn tas bij mijn bureau en liep zijn kantoor binnen om me voor te stellen. Ik dacht dat ik duizend doden stierf toen ik de deur opende en hem recht in zijn ogen keek. Dit was een grap!

Maar het was werkelijkheid. En tijdens onze eerste lunch om alles door te spreken, lagen we een half uur later in een hotel de kleren van elkaars lijf te scheuren. En er volgden nog veel van deze lunches voordat ik ervoor uit durfde te komen dat ik hem niet uit mijn gedachten kon zetten. Dat ik toegaf dat ik niets liever wilde dan die momenten dat we samen konden zijn. En dus zei dat ik zo’n buitenechtelijke relatie wel prima vind…en hij zei dat hij zijn vrouw nooit zou verlaten voor een ander.

Verboden telefoontje

Dat hij dat gezegd heeft, probeer ik echt uit mijn gedachten te verbannen. Als ik die woorden weer in hoofd toelaat, word ik groen van jaloezie. Heel diep van binnen siddert dat monster van woede. Hoezo kiest hij niet voor mij? Hoezo moet hij dat zo expliciet zeggen tegen mij? Hoezo, hoezo, waarom?! En in die stomme vlaag van verstandsverbijstering deed ik iets wat ik mezelf absoluut had verboden. Ik belde naar zijn huis.

Hallo, met Isa, klonk een kinderstem. Geef de telefoon maar even aan mama, lieverd. Hallo? Met Josien. Hallo? Met wie spreek ik?

Bron: Vrouw.nl