Beschuldigingen van discriminatie en racisme ‘toepassen’ om gelijk te krijgen of om de eigen zin door te drijven, zijn in ons land niet nieuw. Keer op keer steekt dit verschijnsel de kop op.
Als een smeulend vuurtje dat zo nu en dan wordt opgestookt om tot een tijdelijke brandhaard op te laaien, die vervolgens weer langzaam indampt tot gloeiende as, wachtend op het volgende moment waarop de een of ander weer op het idee komt om het ‘oude’ fikkie nieuw leven in te blazen.
De vraag is na alle ervaringen en geschiedenislessen niet meer waaróm dat gebeurt, maar eerder wat de functie of het doel ervan is.
De facto heeft deze ‘tactiek’ Curaçao en haar bevolking namelijk weinig goeds gebracht. Verdeeldheid, angst, openlijke bevoor- of benadeling van mensen, vooringenomenheid en vooral heel veel onbegrip, dat als verlammende werking heeft dat men niet meer voorbij de eigen vooraf ingevulde mening over een medelander durft te kijken.
Het uiteindelijke resultaat zal zijn: een land waar niemand zich meer thuis voelt en daarmee ook een land waaraan niemand meer in positieve zin wil bijdragen.
Wat is de functie, wat is het doel?
Curaçao is een jong land dat net zoals andere landen in de wereld met veranderingen moet ‘dealen’.
En verandering geeft weerstand.
Weerstand wordt doorbroken met een open dialoog en discussie over de voors en tegens van verandering vanuit respect voor elkaar.
Respect voor elkaar ontstaat op basis van gelijkheid.
En net daar wringt de schoen.
Niet de schoen van de feiten maar de schoen van de emotie.
Een zichzelf respecterend mens is er een die de ander respecteert.
Het een gaat niet zonder het ander.
En toch, iedere keer wanneer een moeilijk discussiepunt op de agenda staat, wordt door sommigen in onze samenleving liever het zwaard van ‘ongelijkheid’ getrokken in plaats van een discussie op basis van gelijkheid.
Het zegt iets over de ‘zwaardtrekkers’ die kennelijk niet voldoende respect voor zichzelf hebben om zich gelijk te voelen aan de ander.
Wie neemt wie nu niet serieus?
Tot slot een citaat van een beroemde wetenschapper die ooit zei: “Doing the same thing over and over again and expecting a different result is the definition of insanity.”
bron: Amigoe
Advertentie
De termen discriminatie en racisme worden alleen tegen Nederland en makambas gebruikt. Tegen Venezolanen, Amerikanen en anderen werkt het niet. Het idee is dat NLers en makambas er een schuldgevoel door moeten krijgen, waardoor er een betere onderhandelingspositie ontstaat. (Beetje angst, “sacu” opwekken, beetje intimidatie). Dat werkte toen het CDA in NL aan de macht was. Het CDA missie-en schuld-gevoel is wel weg, maar dat is hier nog niet doorgekomen. Nu werkt het averechts. PVV, VVD, SP, en zelfs PVDA hebben er geen last meer van. Waar je in NL vroeger nog wel sympathie kon oproepen voor Curacao, is dat nu wel weg. Zouden de schreeuwers van deze termen nu echt denken dat in de Latino wereld waar we terecht gaan komen, meer respect is voor Afro-YDK? En als dat niet zo is, dat je de Latinos er dan (via de VN?) op kunt aanspreken?