Of ik er klaar voor ben om de komende weken in Italië voor ‘vieze vuile vrek’ uitgemaakt te worden? Ja hoor. En ik hou er ook rekening mee dat er in mijn espresso gespuugd wordt en dat de plaatselijke pizzabakkers wat stukjes uit hun neus aan mijn maaltijd toevoegen. Zoete wraak heet dat.

Heb me trouwens wel voorgenomen om in Puglia vet te fooien. Domweg omdat ik me na de laatste onderhandelingen over de Europese meerjarenbegroting en dat herstelfonds toch een beetje schaam. Ik kom met een overduidelijk charmeoffensief. Even laten zien dat niet alle Hollanders Ruttes, Wopkes en Dijsselbloempjes zijn. Dat Nederland ook nog normale mensen kent. Gulle gevers. Op het patserige af.

Dus geen tuttig muntje voor de ploeterende straatartiest, maar een briefje van minimaal 20 euro. En ook de ober beloon ik met een extraatje waar hij minimaal een ons verse truffel van kan kopen. Witte truffel welteverstaan. En de receptionist in het hotel mag zich vast verheugen. Net als de kamermeisjes en de portier die mijn auto wegzet. Want we hebben als Nederlanders wel wat goed te maken. Zeker na afgelopen week.

Zelfs de Duitsers vonden ons zure krentenkakkers. En dan heb je volgens mij echt een probleem. Als de toch niet al te flamboyante Oost-Duitse Angela Merkel je wegzet als zuinige erwtenteller, dan is er iets essentieels aan de hand. Dan gaat het qua imago niet echt lekker met je.

Ik ga dat beeld persoonlijk herstellen en ik ga de Italianen luid en duidelijk uitleggen dat het geen kwestie van Hollandse armoe is. Dat het geld er wel degelijk is. Meer dan genoeg zelfs. Dat onze koning bijvoorbeeld onlangs een bootje van 2 miljoen euro heeft aangeschaft. Nee geen jacht, maar een speedbootje. Een speeltje om koninklijk te vroemvroemen in de Griekse wateren. Voor als het mooi weer is. En dat wij zijn oudste dochter – als ze komend jaar achttien wordt – 4.000 euro aan zakgeld gaan uitkeren. Per maand? Nee, per dag. Zwarte Piet mag bijna afgeschaft zijn, maar Sinterklaas bestaat nog.

Of ik boos ben? Nee, dat word ik niet zo gauw. Zonde van mijn tijd. Maar ik mag toch wel lacherig worden van de manier waarop wij met de Europese solidariteit omgaan? Hoe krampachtig wij de strenge hand op de overvolle knip houden.

En ik hoor nu allerlei gereformeerde knieperts brommen dat we toch wel mogen eisen dat andere landen hun begroting op orde hebben. Ja, dat mag je eisen. Maar iets te calvinistisch is het wel. En ongezellig. Iets meer begrip zou prettig zijn. Ander land, andere volksaard, ander klimaat. Nederlanders zetten de muziek ’s avonds laat zachter. Italianen zetten hem juist harder. En die gaan dansen. Dansen omdat het mooi weer is.

Nee, ik heb zin in de vakantie. En vooral zin in Italië waar ik een aantal vrienden tijdens een rijke maaltijd ga vertellen over de Nederlandse werknemer van de Action, die onlangs op staande voet was ontslagen omdat hij zonder te betalen een tasje van 3 eurocent had meegenomen. In dat tasje stopte hij wel twintig bij zijn baas gekochte poncho’s. Ik weet dat ik de Italianen hier een plezier mee doe. Ze zijn gek op mijn sterke verhalen. Hoewel ik zeker weet dat ze dit verhaal niet zullen geloven. Ze gaan mijn glas weghalen en tegen mijn vrouw zeggen dat ik moet stoppen met drinken. Dat de corona me geen goed heeft gedaan.

Daarna vertel ik ze over de Nederlandse KLM-medewerker die ontslagen is omdat hij een beetje water uit een flesje wilde drinken. Het flesje was bestemd voor de reizigers. Niet voor de dorstige meneer. Die kon dat weten omdat hij er al vijfentwintig jaar werkte. Ik zal deze vrolijke anekdote afronden met het feit dat KLM zelf 3,4 miljard staatssteun ontvangt. En dat de hoogste baas van Air France-KLM over 2019 een bonus van 768.000 euro heeft ontvangen.

Kortom: het wordt een vrolijke vakantie. Voor dit soort verhalen doe ik graag mijn mondkapje af.

Bron; NRC Handelsblad