Vrijdagochtend werd ik wakker in het Rotterdamse prachthotel New York en knipte meteen de televisie aan om te zien hoe het met de wereld ging. Het eerste wat ik zag was het schoothondje van Frans Bauer dat door een ruggenmerginfarct is getroffen, met als resultaat twee verlamde achterpootjes. Het beestje heeft daar nu een constructie met twee wieltjes gekregen en beweegt zich daarop voort. Huize Bauer heeft een tegelvloer, dus het was hard werken voor Lourdes. Zo heet het invalide hondje namelijk. Deze naam is niet door mij verzonnen. Zo’n slechte cabaretier ben ik nou ook weer niet.

Of het dier echt Lourdes heet, is niet helemaal zeker. Ik zag het item namelijk in een programma van WNL dat gepresenteerd wordt door twee modellen die het lukt om zich om de twee regels te verspreken. Regels die de dames van de autocue mogen oplepelen. Overduidelijk een heftig klusje voor deze twee lichtgewichten. Zo werd Frans Bauer zomaar opeens Frans Brouwer. Dus Lourdes zou ook zomaar anders kunnen heten. De WNL-dames waren blij voor het hondje. En het diertje zelf leek ook niet ontevreden. Als zijn baasje gaat zingen kan hij namelijk weer weg. Dat lijkt mij een opluchting.

Na het Journaal zette ik de televisie uit om mij in wat kranten te verdiepen. Als columnist hou ik van de rafelranden van ons zinloze bestaan. Ik werd aangenaam getroffen door het bericht dat RTL het programma De Villa heeft geschrapt. Waarom? Omdat daarin kandidaten „ongevraagd betast” werden. Ik vroeg me onmiddellijk af hoe dat bij ons thuis gaat. Of ik mijn vrouw altijd ‘gevraagd betast’. Ik vraag het eigenlijk nooit. Ik begin gewoon en zie wel hoe het afloopt. Zij begint trouwens ook weleens. Ook ongevraagd? Daar laat ik me niet over uit.

Wat De Villa precies inhield? Ik begrijp dat er een stuk of wat analfabete singles voor een weekje met elkaar werden opgesloten in een huis en dat die stumperds zoveel alcohol mochten zuipen als ze wilden. Uiteraard werd dit alles vastgelegd door een zootje camera’s. En ’s nachts moesten ze verplicht bij elkaar in bed liggen. Geen gangbangopstelling voor een dampende orgie, maar allemaal brave setjes. Twee aan twee dus. Geselecteerd door een deskundige computer. En in dat bed begon dus heel verrassend het ongevraagd betasten.

Ik zou zo graag aan die nieuwe RTL-directeur Peter van der Vorst willen vragen wat de eigenlijke bedoeling was van dit intellectuele samenzijn in die sponde. Dat ze een bedaagde zwartepietendiscussie gingen voeren? Zoals in het supportershome van FC Den Bosch? Of rekende Peter erop dat de deelnemers een weloverwogen dispuut zouden voeren over de Britse pedoprins Randy Andy, die zo weinig in een pizzeria is geweest dat hij de datum van die ene keer nog precies uit zijn hoofd weet? Ook al was het achttien jaar geleden.

Maar had Van der Vorst dat liever gewild? Het leukste is dat de kneuzen van RTL een diepgaand onderzoek gaan instellen. Maar waarnaar dan? En wat wordt de conclusie? Dat als je twee straalbezopen randdebielen bij elkaar in een bed legt, de kans dan groot is dat een van de twee de ander ongevraagd begint te betasten? Verrassende uitslag.

Ik ben na het lezen van deze commerciële omroepproblematiek maar weer gauw gaan slapen. Als een zwaar verfoeide babyboomer verdween ik in een vrijwillige coma om een desastreuze depressie te voorkomen. Door mijn slapende hoofd dwarrelden IS-kinderen die steeds aan de sluier van de verkeerde moeder trokken. En voetbalscheidsrechters die aan aanvoerders uitlegden dat het de bedoeling is dat het niet-voetballen maar een minuutje zou duren en niet de hele eerste helft. En grote beuken die stotterend met prinses Irene stonden te bomen. Ze legden haar uit dat het bos van alle mensen is.

En opeens verscheen Lourdes op haar wieltjes in mijn dagmerrie. Samen met de WNL-meisjes. Volgens hen wilde de hond een uitje. Ik keek de meisjes aan en zei: „Spuitje lieverds. Er staat overduidelijk spuitje! En Frans mag zingen op de crematie.”

Bron: NRC Handelsblad