28 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Vaders | Landen van lafenis (6)

HomeAuteursColumn Vaders | Landen van lafenis (6)

Column Hans Vaders | ‘In de passaat’ (voor Bart Wormgoor)

aruba1
Column Hans Vaders | Landen van Lafenis – ‘In de passaat’ (Aruba)

De warme passaatwind voelt als de lang verwachte mooie bruid die behoedzaam de huid streelt. Vertrouwd terrein dus. Het zal zo anno 1977 zijn geweest dat ik voor de eerste maal voet zette op zustereiland Aruba, ‘One Happy Island’.

Aruba was toentertijd nog een echt zustereiland en stevig verankerd binnen de Nederlandse Antillen met de gulden als wettig betaalmiddel en uiteraard eigen ministers in de landsregering. Een ingewikkelde constructie overigens, want een Arubaan is nu eenmaal geen Curaçaoënaar.

High rise hotels waren er bij mijn weten niet, de Angelsaksische ‘boom’ met allerhande hotelketens aan het gouden strand verkeerde pas later in een stroomversnelling. Oranjestad toonde zich eind jaren zeventig van de vorige eeuw nogal stoffig, uitgesproken ingeslapen en verwaarloosd. Kortom, er was maar weinig vertier. Reed je naar San Nicolas bij de raffinaderij, dan was er altijd nog Charlie’s Bar om je te laven.

Ik logeerde in het Divi Divi Hotel, dat nogal passé oogde en beslist betere tijden had gekend. In dit antieke hotel was ook mijn afspraak gepland met een Amerikaan, een officier die de Vietnamoorlog had overleefd en met wie ik een uitgebreid interview zou hebben voor een krant in Nederland.

Aan een tafeltje met zeezicht wacht mijn gesprekspartner van die avond. De ex-marinier, de ex-tunnelrat met een aantal ‘purple hearts’, eet tegelijkertijd van twee vakkundig opgemaakte garnalencocktails. Een voor zichzelf en een voor zijn imaginaire vriendin. De broodmagere majoor Stein, Carl Stein van wie wordt verteld dat hij ‘Charlie’ met zijn vlammenwerper achtervolgde tot in de diepste krochten van de meedogenloze, genadeloze Vietnamese jungle. Hij knippert regelmatig zijn ogen tot smalle kattenstreepjes. Ik voel het al aan met deze man. Hij bestelt weer twee garnalencocktails… Dit loopt dus helemaal uit de hand. Hij schrokt de kost met smaak op. Plotseling een ongekende haast. Druk gesticulerend met hoekige, spastische bewegingen rent hij naar de vloedlijn en wast geconcentreerd zijn handen in het zeeschuim. Carl Stein: ‘Physical cleaning in the tropics’ en ik een interview armer.

Ik kom daarna gedurende vele jaren regelmatig terug naar Aruba en zie het eiland in beeld veranderen. Er is wat van die eenvoudige charme verdwenen. Eigenlijk arriveer ik nooit op de luchthaven voor enige zonvakantie en dit is natuurlijk niet zo vreemd wanneer je op Curaçao woont. Het is altijd werken geblazen, zoals eind jaren tachtig toen ik in opdracht van de oude reus Piet Eddine een fotoboek in drie talen over Curaçao maakte. De dia’s van al dit eilandelijke schoons – het digitale tijdperk was duidelijk nog niet aangebroken – werden op Aruba door een specialist print ready gemaakt, waarna de hele handel naar Hong Kong werd gestuurd om daar gedrukt te worden. Natuurlijk werd er altijd tussendoor veelvuldig gegeten, maar dat was meestal een pizza of een stukje vlees met een blaadje verpieterde sla op een sesambroodje. Budget was nu eenmaal budget.

Het werd dus nooit een koeki di pampuna, pudin di coco of een eenvoudige viskroket. Ook de erwtensoep, die op een Arubaanse website wordt aangeprezen als een Spaanse erfenis van Nederland uit de Tachtigjarige Oorlog, heb ik er niet geproefd.

En nogmaals Aruba. Die keer bijvoorbeeld dat ik vanuit winters Nederland werd opgebeld door de joviaal ogende maar keiharde bladmanager en krokettenliefhebber Willem Smit, rechterhand van Weekblad Privé-boss Henk van der Meijden, om tegen gerede betaling een journaliste op het eiland wegwijs te maken. ‘Want je schoorsteen moet toch immers roken.’
Starreporter Barbara Plugge en ik stonden opeens naast het tafeltje aan het strand waar twee heren grote schalen shrimps consumeerden, dit weggespoeld met een Heineken, toentertijd de nationale drank van het eiland. Duizendpoot André van Duin en zijn nieuwe liefde Wim van der Pluym toonden zich geamuseerd dat hun relatie op deze manier werd onthuld en het tweetal sprak honderduit. De garnalen gingen rond, nieuwe porties werden besteld, gevolgd door een aantal rondjes drank. Plugge kon haar geluk niet op toen zij ook nog ter plaatse een aantal afgetrainde voetballers van het Nederlands elftal ontwaarde, de losers.

Diezelfde avond vloog ik terug naar Curaçao, 2000 gulden rijker voor wat genoegelijke uren op Aruba. Guldens dus, want wanneer je voor een gulden bent geboren, word je nooit een echte dollar.

Bron: Facebook Hans vaders

Landen van lafenisserie columns van auteur Hans Vaders over de cultuur van eten en drinken in diverse verschillende landen

Dit artikel is geplaatst in

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties