Column Vaders | Landen van lafenis (20)

Column Vaders | ‘Het losse luie leven’

Atuona, Hiva Oa, Frans Polynesië. Bestemming Calvary Cemetery. Jacques Brel ligt er met binnen virtueel handbereik de Franse schilder Paul Gauguin. Brel, begenadigd zanger van ‘Amsterdam’ en ‘Quand on n’a que l’amour’, van oorsprong Belg maar verknocht aan Parijs, aan vliegen met de Jojo, aan zeilen met de l’Askoy, in de laatste jaren van zijn korte leven verslingerd aan zijn vriendin, de jonge actrice Madly Barny uit Guadeloupe.

Wat trok hem naar de afgelegen Markiezen, de îles Marquises in de Stille Oceaan? Was het het losse luie leven, het voortreffelijke, gezonde eten, de tropische nachten, de schitterende sterren als in een universum van Van Gogh?

Het moet in ieder geval een domper op het bezoek van zijn wettige vrouw Thérèse hebben gedrukt toen die recent na ruim dertig jaar voor het eerst zijn met bloemenpracht gedecoreerde graf bezocht en ontdekte dat een mooie plaquette de steen sierde met daarop de beeltenissen van Jacques en Madly.

Ik geloof overigens wel in die enigszins seculiere benadering van Brel. Hij was per slot van rekening een overtuigd atheïst. Een oude zieke tijger trekt zich terug uit het vertrouwde landschap. Hij voelt intuïtief het einde naderen en gaat uiteindelijk scheep, denkt voor de komende zware storm uit te kunnen zeilen. Het heeft iets van doen met de tuinman en de dood, een gedicht van P.N. van Eyck, waarin de tuinman naar Isphahan vlucht om zijn lot een andere keer te geven en aldaar aangekomen tot de ontdekking komt dat hij toch daar en nergens anders een afspraak met de man met de zeis heeft. Het werd uiteindelijk voor kettingroker Brel toch eerst een ziekenhuis in Parijs en daarna weer Atuona.

Eilanden moeten het in eerste instantie altijd hebben van hun zeevruchten. En de Polynesische eilanden hebben die in overvloed. Daarnaast bieden ze een vruchtbare bodem voor de meest uiteenlopende gewassen en dit levert de noodzakelijke ingrediënten op voor een vorstelijke dis. Niet voor niets wordt de keuken van Polynesië, waarin ook sporen van Aziatische invloed te bemerken zijn door de connaisseurs in Frankrijk geroemd en hoog de hemel ingeprezen.

De Polynesische keuken is puur natuur en geheel gecomponeerd en doordrenkt van verse producten. Europeanen en Aziaten die in de loop der eeuwen voet aan wal zetten op deze paradijselijke eilanden in het midden van de oceaan voegden daar hun eigen smaak en kruiden aan toe hetgeen resulteert in een unieke mélange van geuren en kleuren. Vis, bereid in allerlei variëteiten, vormt daarbij gewoonlijk een essentieel onderdeel van de maaltijd.

Vlees, dat tijdens een barbecue aan de vele lagunes wordt geserveerd is meestal niet van eigen bodem, maar een kwaliteitsproduct geïmporteerd uit Nieuw-Zeeland. En niet te vergeten het overweldigende aanbod van onder meer papaja’s, mango’s, bananen, ananas en citroenen voor de salades. In een woord subliem – het lijkt Curaçao wel! Dit alles trekt nog steeds nieuwsgierige bezoekers naar deze eilanden, waar Brel en Gauguin hun tweede thuis en rust vonden, ver weg van het jachtige bestaan in Europa.

Bron: Facebook Hans vaders

Landen van lafenis  – serie columns van auteur Hans Vaders over de cultuur van eten en drinken in diverse verschillende landen.