28 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Den Cayente | Wegkijken zonder weg te kijken

HomeLandenArubaColumn Den Cayente | Wegkijken zonder weg te kijken
TeleAruba | Column Arien Rasmijn

Soms vraag je je echt af hoe diep en hoe duister de sociale crisis op Aruba echt is. Maar meestal wil je het eigenlijk gewoon niet weten. Want ergens diep van binnen heb je al een vermoeden van hoe hopeloos het is. De berichten liegen er niet om. Een vrouw die letterlijk dood wordt geslagen, met nog twee andere gevallen binnen hetzelfde etmaal.

Kinderen die echt bij de vleet worden geslagen, misbruikt en verwaarloosd. Ouderen die letterlijk worden vergeten in tehuizen. Huisdieren die verhongeren in de tuinen van hun baasje. Allemaal op een klein eiland dat zich naar bezoekers, maar vooral ook zichzelf krampachtig als ‘Happy’ voordoet. We houden ons zogenaamd aan verdragen en komen beschaafd over en eerlijk is eerlijk, het is verleidelijk om erin te willen geloven. Om net zo onverschillig te worden en weg te kijken van de pijn, de armoede, het schrijnende gebrek aan zoveel dingen, teveel om op te noemen.

Maak je een lijst en gaje er echt over nadenken, dan ga je duizelen. En dus doe je het maar niet en kijk je uit naar vijf uur, happy hour, het weekend, de vakantie, kerst en carnaval. Natuurlijk willen we ook niet doen alsof we van steen zijn en we zien ook wel wat misgaat elke dag. Maar we hebben met z’n allen manieren gevonden om betrokkenheid te veinzen. Een donatie hier, een like of wie weet zelfs een post op sociale media. Maar echt onze handen laten wapperen, echte vragen stellen? Dat doen we niet. We schuilen achter de getinte glazen, in de koele airco achter het stuur van onze auto’s. We hoeven niet eens van schaamte weg te kijken want ze zien ons toch niet.

Waarom slaan zoveel mannen hun vrouw hier op Aruba? Of bepotelen zij, ongeacht hoe bekend zij zijn en wat men ervan zou denken, meisjes van veertien en zelfs veel jonger dan dat om daarna ook nog eens bijval van vrienden en familie te krijgen? En waarom beschermen wij pedo’s en eikels met losse handjes binnen onze families? Waarom laten we ouderen verpieteren in tehuizen of hun dag en hun geld weg laten smelten in casino’s? Waarom zwijgen wij in 2018 alsof het 1908 is? Waarom denken nog zoveel mensen hier nog altijd dat beesten geen recht hebben op een goed leven? Waarom zien mensen honden als slechts een gratis bewaker voor hun huis of als niets meer dan een manier om zonder harde arbeid geld te verdienen door ze tegen elkaar te laten vechten en rasteefjes helemaal kapot te fokken en puppies – vaak ook nog eens doodziek en het product van inteelt – voor vaak niet minder dan 800 florin te verkopen?

Vanwaar die hufterigheid, die luiheid van geest en die drang om ten koste van alles en iedereen korte termijnwinst te halen? Vanwaar die drang om iemand te misbruiken? Waar komt die pijn vandaan die blijkbaar niet te stoppen is en keer op keer doorgegeven moet worden? Waar ligt de bron van al die woede? Durven wij dat wel te onderzoeken. Om te kijken in de spiegel en onszelf en ook elkaa af te vragen waar het vandaan komt en hoe we echt kunnen loslaten en helen?

Gaan we het eindelijk eens een keer hebben over al die generaties van misbruik, mishandeling, en angst en de cultuur van schaamte die dat allemaal instand heeft gehouden, tot de dag van vandaag? Of gaan we verder met waarmee we bezig zijn en stappen we met krokodillentranen (daar is nu een snapchatfilter voor!) over al die lijken, op weg naar alweer het volgende feest?

Bron: Den Cayente

Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)
Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Le

Dit artikel is geplaatst in

2 reacties

  1. Misschien is het verhaal dat ik gehoord heb waar, dat tijdens de slavernij de luie en geestelijk gestoorde slaven die niet verkocht konden worden achterbleven op Curacao.

    Het zou veel verklaren.

    Kijk eens naar Menki Rojer. Kijk eens naar Jacintha Constantia.

  2. Prima verhaal en is ook geheel van toepassing op Curacao.
    Hier over praten of schrijven is nog altijd een taboe, want dan zouden we in de spiegel moeten kijken en daar hebben we geen zin in. We doen onszelf graag veel beter voor dan dat we werkelijk zijn. We leven daadwerkelijk in een droomwereld, maar dan wel onze eigen droomwereld. De rest van de wereld ziet ons gewoon zoals we in werkelijkheid zijn en dat leidt dan ook vaak tot agressie van onze zijde. Velen vinden het immers niet leuk te moeten horen dat we niet zijn wie we pretenderen te zijn.

    De politiek behoort hierin leidend te zijn, maar ja, wat wil je met een club politici die zelf geen haar beter zijn ? Stelen van gemeenschapsgeld is hun grootste hobby en zelfs slaan in het parlement is voor sommigen geen taboe.
    Met zulke leiders weet je dat we nergens gaan komen en zo kunnen we voorspellen dat we ditzelfde verhaal over 10, 20, 30 en zelfs 100 jaar weer kunnen schrijven. Alleen is het dan nog een stukje erger geworden.

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties