Ik schrijf deze column meestal de dag van tevoren. Wanneer je dit leest dan is het Caft-debat nog steeds gaande, en is het hopelijk niet al te erg uit de hand gelopen. Vandaag is het weer een bloedhete dag op Aruba. En de gemoederen zijn al een week of wat net zo verhit als de temperatuur buiten.
Afgelopen dinsdagavond zapte ik door de lokale nieuws en zag ik een vakbondsleider compleet door het lint gaan. Geen enkel Statenlid mocht voor de Caft-wet stemmen en deze regering moest per direct naar huis.
Op sociale media hetzelfde verhaal. In alle heftigheid werd over en weer geschreeuwd tussen aanhangers en prominenten van geel en groen. Deze kwestie was al maanden aan de orde, maar pas afgelopen weekend heeft MEP echt met alle macht de oorlog verklaard.
Het komt berekenend over. Financieel toezicht was allang aan de orde en werd al in mei beklonken. Dat je de wet zelf afgelopen week pas in handen kreeg doet daar niets vanaf. De essentie was al maanden bekend. In de lange aanloop viel misschien nog het een en ander te ondernemen tegen de wet.
Maar nu alles zo goed als op een rij staat wordt opeens met alle macht de achterban opgestookt, want het is urgent? Maar ja, genoeg mensen die daar bereid zijn in te trappen. En aan de andere kant ook genoeg anderen om de confrontatie aan te gaan.
En dat terwijl voor beide kanten niks meer te behalen viel. Geen momentum en al helemaal geen eer. Want, echt, er zijn geen winnaars hier. De meerderheidsfractie die voorheen nog kritisch en verdeeld was over de wet, zong daarna opeens eensgezind een compleet ander liedje. Afspraak is afspraak en als de wet niet wordt aangenomen dan zwaait er wat.
Feit blijft ook dat Nederland die wet al heeft gezien en goedgekeurd, nog voordat het naar de Staten ging. Maar daar praat niemand over. Vreemd he? Je zou je voorstellen dat eenmaal toen dat kenbaar werd gemaakt bij alle partijen de stoppen zouden doorslaan, maar nee. Ach, laten we het er maar op houden dat het reces was en vakantie, beste lezer, gaat voor alles.
Trouwens, ook zo met rode oortjes de brief van Juan David Yrausquin aan Mike Eman gelezen? De premier komt daarin over als bang om harde noten te kraken en zo zijn populariteit te verliezen. Yrausquin daarentegen zou hebben aangedrongen op hervormingen en het verlies van financiële autonomie hebben voorzien.
Kan best kloppen allemaal, maar waarom horen we er nu pas over? Juancho lijkt zijn handen nu wel erg graag te willen wassen van een situatie waar hij zelf ook – al was het maar formeel – verantwoordelijkheid voor draagt. Hij was notabene minister van Financiën en stond direct samen met Eman aan het roer.
Dat er toen en daarna kennelijk onenigheid was tussen hen, waarbij hij uiteindelijk ook het onderspit delfde – de hervormingen waarvan we nu pas lezen dat hij erop aandrong kwamen niet -, is tot daar aan toe. Dat hij vertrok als minister en daarna uit de partij, ook prima. Maar dat hij sindsdien zo goed als stil is gebleven, om pas één dag voor het debat de brief uit te lekken vanuit New York vind ik niet helemaal passen.
Yrausquin lijkt zich op te willen werpen als de profeet op de berg, een soort ‘dissident in exile’ net als Bolivar toen op Curacao, door afstand nemen van beleid en acties waar hij uiteindelijk echt zelf bij stond te kijken.
Dan is zo’n brief niet genoeg, en al helemaal wanneer het zo laat naar buiten wordt gebracht. Deze brief een dag van tevoren publiceren is meer voor de vorm dan om echt een daad te stellen of een discussie te starten.
Op momenten waarop hij echt een verschil had kunnen maken door zijn verhaal te vertellen, bleef Yrausquin stil. Zelfs na het ondertekenen van het protocol in mei. Otmar Oduber dreigde toen tenminste nog met vertrek. Maar de jonge rebel was in geen velden of wegen te bekennen. Maar blijkbaar is nu dus het opportune moment. Het zal allemaal wel.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
Het lijkt wel of het politieke gelijk gehaald moet worden ten koste van gezonde overheidsfinanciën. Dat is jammer want daar heeft iedereen baat bij. Ook de thans voorliggende verkorte begrotingslandsverordening voor 2016 is te laat en zo vorm gegeven dat de te hoge uitgaven en te lage inkomsten vakkundig worden verborgen. Wat nog buiten de begroting gehouden wordt, is onbekend. Aruba kan of wil zich kennelijk niet aan de afspraken houden. Dat betekent binnen afzienbare tijd een aanwijzing en veel ongerief voor de volgende regering. Welke economen en financieringsexperts adviseren de regering? De bevolking wil in meerderheid een solidaire samenleving waarin bescheidenheid en kwaliteit van bestaan centraal staan. Het is dan ook niet verrassend dat velen zich redelijk tot veel zorgen maken over de toekomst van Aruba. Dat hoort niet gewelddadig te gebeuren. Politieke uitruil lijkt beter te werken dan een sociale dialoog. Renée van Aller & John de Vries