Column Arien Rasmijn
Al sinds april onderhandelen ambtenarenvakbonden Seppa, Simar, SPA, Sada en Topa met de regering over de indexering voor 2018. Die is uitgerekend op 3,6 procent. De indexering voor de eerste helft van 2019 is zelfs 4,6 procent. Bepaald geen kattenpis voor een salarisaanpassing die eigenlijk niet eens in de wet staat vastgelegd, maar mensen houden van hun verworvenheden.
Iedereen weet inmiddels dat de openbare financiën allesbehalve lekker lopen. Een van de grote boosdoeners zijn de personeelskosten van de overheid. Er zijn gewoon teveel ambtenaren, zo simpel is het. Dan mogen de diensten klagen over een tekort aan personeel, maar niemand wil het hebben over dat we daarvoor eigenlijk geen geld hebben. Toch blijft regering na regering partijgenoten in departementen en stichtingen stoppen omdat de stemmers dat van ze blijven verwachten. Knops en het CAft kunnen blijven zeuren wat ze willen, maar dit is nou eenmaal ‘the island way’.
Voorbeeld: eerder deze week publiceerde de Amigoe dat de Fundacion Facilidadnan Deportivo (FFD), die geld krijgt van de overheid en van Lotto Pa Deporte om sportfaciliteiten op het eiland te onderhouden, amper 10 procent van haar inkomsten overhoudt om daaraan te besteden. Het grootste deel gaat naar het uitbetalen van 43 man personeel. En dan nog klaagt FFD over een tekort aan mensen om de sportfaciliteiten op te knappen. Kan je het nog volgen?
Komt daar ook nog bij dat de minister van Sport Lotto Pa Deporte de schuld wil geven aan het feit dat er weinig geld gaat naar het opknappen van faciliteiten, maar de FFD-mensen vertellen zelf dat Lotto alleen op projectbasis financiert. Het meeste geld komt dus echt uit de staatskas. Dan leg ik dat hele conflict tussen Lotto, Canadian Bank Note en de minister die naar verluidt de grootste partijsponsor aan een eigen loterij zou willen helpen, voor het gemak terzijde. Ik vraag me namelijk af waarom FFD nauwelijks geld overhoudt voor haar kerntaak en toch meer personeel nodig zegt te hebben. Zou het aan de ene kant kunnen zijn dat in plaats van in het Bestuurskantoor campañadores dan maar in stichtingen worden geparkeerd in de hoop dat de macamba’s niet zo ver onder de motorkap komen snuffelen?
En toch komen ze handen tekort, zeggen ze. Zou dat kunnen omdat er in het verleden juist teveel sportfaciliteiten werden gebouwd? Twee identieke honkbalvelden naast elkaar in Sabana Basora, alsof je per ongeluk op Amazon hebt besteld en te lui bent om er een terug te sturen. Terwijl een paar kilometer verderop nog een honkbalveld staat. Die krengen hebben de vorige MEP-regering stuk voor stuk bakken met geld gekost om te bouwen tien jaar geleden, maar de echte pijn zit hem in de onderhoudskosten. En dan wil ik er niet eens over beginnen of deze faciliteiten wel optimaal worden gebruikt.
Dit krijg je dus met ad hoc en impulsief showbeleid in de aanloop naar verkiezingen en een totaal gebrek aan planning. Beslissingen die alles te maken hebben met politiek en bar weinig met het voeren van duurzaam beleid. En dat laatste brengt mij terug naar de huidige situatie met de vakbonden. Want dit conflict, dat waarschijnlijk weer gaat oplopen en van de andere kant ook een politieke bijsmaak heeft, is de rekening voor decennialang ‘onze’ mensen tevreden stellen in plaats van het maken van deugdelijk beleid voor het algemeen belang. De huidige regering had al te maken met stijgende personeelskosten met de kunstgrepen van de vorige zoals de inhaalmanoeuvre.
Het CAft en zelfs Rutte dringen aan op massa-ontslag. Dat zou voor grote sociale problemen zorgen, zegt de regering en aan de ene kant klopt dit ook, zeker als je nooit echt als volwassenen hierover hebt willen praten met de privésector en de vakbonden en bang bent voor je achterban. Je klaagt dat Aruba geen sociaal vangnet heeft zoals Nederland, maar je hebt meer dan drie decennia nauwelijks iets gedaan om er zelf een te creëren. Nee, het onderbrengen van familie, vrienden en campañadores in het overheidsapparaat is makkelijker en levert stemmen en macht op. En goed plannen is al zo moeilijk. Maar dit is dus de rekening. Je kunt ervan weg blijven lopen en wie weet zelfs doorschuiven naar de volgende, maar betalen zul je. Nee wacht, excuses, betalen zullen wij allemaal.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….