Column Arien Rasmijn
Het is een ongeschreven regel in de Arubaanse politiek dat je niet je eigen team benadeelt, ook niet wanneer je ziet dat leden van je team verkeerd bezig zijn. Je moet altijd rekening houden met het belang en de wensen van het team, de eigenaren, de sponsoren en de harde kern van de achterban. In die volgorde.
Je moet ook altijd het imago van de partij en de kansen om te scoren voor de volgende verkiezingen voor ogen houden. Het algemeen belang is aan dit allemaal ondergeschikt. Het is ‘window dressing’, zoals dat heet.
Het is een wereld op zich, met eigen regels en een eigen moraal. Alle politici zijn eraan gebonden en hun toekomst en die van iedereen die van hen afhankelijk is, valt of staat bij hoe zij binnen die parameters opereren elke dag. In deze wereld waar lang niet iedereen een volle inkijk heeft en waar de normale regels van de maatschappij en de verwachtingen ten aanzien van deze politici totaal niet gelden, is bijna niets wat het lijkt.
Zwart is wit en wit is zwart, en er speelt altijd iets anders dan wat tegen de achterban wordt gezegd. Alleen intimi en mensen die op financieel gebied iets voor de politicus of de partij kunnen betekenen hebben toegang en voor de rest worden het publiek, de pers en – voor zover het nog kan – Nederland buitengehouden. Het gaat er keihard aan toe en de bedragen die erin omgaan zijn enorm. Maar die worden ver buiten het zicht van iedereen, via offshore accounts in niet voor de hand liggende plaatsen als Delaware en Zweden, overgemaakt.
Wat je hier ziet is slechts het topje van de ijsberg, de rook van de uitlaat, het restvuil dat niet meer valt weg te vegen. Een charterterminal voor de goede vriend van je connecties, een nachtclub voor zoonlief, een contract met lompe bedragen voor de partijsponsor, terreinen, concessies en voorkeursbehandeling voor je maten. Het is een noodzakelijk kwaad. Het liefst leef je zo bescheiden en onbesproken mogelijk, in ieder geval wanneer je op het eiland bent. Maar het is hier waar je uiteindelijk politiek bedrijft en het is dus hier waar soms ook onvermijdelijk wordt gemorst waardoor soms, laten we het maar netjes zeggen, een vogel plots op jouw porch landt.
Dit is de Arubaanse politiek en geldt in verschillende mate voor iedereen, van de capo di tutti capi tot aan de domme zetelvuller die maar blij mag zijn dat hij of zij mee mag doen en zo’n 10K elke maand op de rekening krijgt met uitzicht op een lekker pensioen. Dicteren en gehoorzamen, eigenaren en uitvoerders. Je kan partijleider en zelfs premier zijn, maar dat maakt je nog geen eigenaar. En je kan het ene jaar eigenaar zijn van jouw eigen partij, om het volgende jaar slechts de conciërge te zijn van een ander, alleen maar omdat je per se minister wilde worden. Op Aruba verkopen alle politici in zekere mate hun ziel aan de duivel. En dan maakt het echt niet uit of je nou een pastoor bent geweest of niet.
Politiek is opportunisme en op Aruba is het zo obsceen dat zelfs totaal kansloze jongeren er een gooi naar doen om maar aan de bak te kunnen komen. Alles kan en alles mag. Uit deze wereld komt Marisol. De Arubaanse politiek is haar habitat en hoewel zij weliswaar nooit een arrestatieteam aan haar voordeur heeft gehad, hebben door al haar jaren in de ‘weya’ ook tal van controverses aan haar gekleefd. En vergeet niet, ooit werd zij zelf ook betrouwbaar genoeg geacht door net diegene die nu door het OM verdacht wordt om op zijn kieslijst te gaan, fractievoorzitter te worden en hem uiteindelijk zelfs op te volgen als minister. Zij is bij uitstek een insider en net zij gooit nu de boel volledig overhoop?! Het is ongehoord. Een glitch in de matrix. Blinde paniek in de Cocolishi. Waar is ze mee bezig? Vanwaar al dat doorlichten? Dit was toch niet de bedoeling? En nu stapt zij naar de gouverneur? De Landsrecherche?! Deze vrouw moet en zal gestopt worden.
Blijkbaar is men zo bang voor Marisol Lopez-Tromp dat ze nog geen minuut nadat ze een selfie in een vliegtuig had gepost hebben toegeslagen. Want God weet wat ze allemaal onder immuniteit zou verkondigen als ze aanwezig zou zijn geweest bij het debat. Verzoek en oproeping volgden elkaar dus in recordtempo op en er werd voor vrijdag gekozen, want woensdag zou wel erg opzichtig laf ogen en ze zou het qua tijd toch niet redden.
Bovendien weet ze zelf ook wel dat er toch niks te halen valt. De meerderheid staat al vast. En zo geschiede. En zo geschiedde ook dat Marisol Lopez-Tromp toch maar op haar bezem stapte en vanmiddag op Reina Beatrix landde. Want dit flik je haar niet. Dat wordt dus smullen morgenochtend.
Om heel eerlijk te zijn had ik dit ook niet verwacht. Natuurlijk is het doorlichten en schoonvegen van Serlimar en DIP, ongeacht de gevolgen ‘the right thing to do’, maar voor een doorgewinterde politicus is dat zelden reden genoeg om daadwerkelijk iets te doen. Misschien heeft Marisol na al die jaren in de politiek het gevoel niets meer te verliezen te hebben. Misschien vindt zij dat de enige manier om het systeem op te blazen van binnenuit is en dat zij de explosie zelf wel zal overleven.
Misschien is deze move juist bedoeld om haar politieke marktwaarde na de tegenvallende voorkeurstemmen van 2017 in de schaduw van Otmar Oduber weer nieuw leven in te blazen. Het is en blijft allemaal gissen vanaf hier. Maar een ding is zeker, Marisol Lopez-Tromp doet nooit iets zomaar. Sterker nog, zij is sluwer, gewiekster en duivelser dan hen allemaal.
Morgen in de Statenzaal krijgen we ongetwijfeld een show van jewelste te zien. Maar de wedstrijd is dan al gewonnen, whether they burn the witch, or not. De autoriteiten hebben toch alle documenten in handen en de bal rolt.
Dat zal ze leren haar ‘Poppetje’ te noemen.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….
“Het is een ongeschreven regel in de Arubaanse politiek dat je niet je eigen team benadeelt, ook niet wanneer je ziet dat leden van je team verkeerd bezig zijn. Je moet altijd rekening houden met het belang en de wensen van het team, de eigenaren, de sponsoren en de harde kern van de achterban. In die volgorde.”
Same goes for Curacao and St. Maarten. Seems only Bonaire knows how to take care of business.
Mag haar wel want ze heeft meer kloten dan haar mannelijke collega’s parlementariërs.. Ik ben benieuwd hoe ver de beerput open gaat.