Nadat de populaire animatiefilm ‘101 Dalmatians’ uitkwam in de jaren ’90, waren dalmatiërs niet aan te slepen op Aruba. Veel gezinnen haalden een witte pup met zwarte spikkels en je kon erop rekenen dat eenmaal toen die puppies grote, hyperactieve aandachtbedelaars bleken te zijn die eigenlijk niet echt geschikt waren voor gezinnen met kleine kinderen, kwamen veel van die dure honden op straat.
Tegenwoordig kom je zo af en toe nog een verre nazaat tegen langs de weg. Met chihuahua’s (ineens populair geworden door de welbekende ‘Yo quiero Taco Bell’-reclamespotjes) liep het wat beter af, al is het vooral vanwege hun kleine omvang. Alleen kan ik me wel voorstellen dat het aantal scheidingen na de introductie van deze uitheemse diersoort flink is gestegen door weglopende mannen die PTSD hebben opgelopen van het constante gekef van Samson of Chuchi. Een paar jaar terug waren Jack Russels in de mode, nu zijn het Bullies.
Honden zijn niet alleen gezelschapsdieren of bewakers, het zijn ook mode-items en statussymbolen. Peperdure bully- en labradorpuppies worden constant aangeboden op vraag- en aanbodpagina’s. Of deze honden allemaal op een goede plek terechtkomen is nog de vraag. Wij Arubanen hebben nou eenmaal een andere kijk op dierenverzorging. Wij gaan nog uit van hoe het leven al heel lang niet meer op Aruba is; buiten leven, niet zoveel auto’s op straat en genoeg open ruimte voor de beesten om rond te rennen. Wanneer de bak met kliekjes van de baas bij de deur wordt gelegd dan verschijnt de hond wel. Zo ging het vroeger en zo moet het nu ook gaan. En dus leven veel honden op straat. En als de hond echt te vaak wegrent of te vals is, dan gaat het aan de ketting. Voor altijd. De bakken met water en rijst van gisteren worden elke avond neergezet, maar het beest zelf is allang vergeten en crepeert weg, dag na dag. Ik kan mij geen erger lot voorstellen voor een levend wezen dan dit. Ik ben dan nog liever een straathond. Want wie weet kom ik zo’n gevoelig Amerikaans vrouwtje tegen die me redt, mijn schurft wegbehandelt en naar Amerika verscheept.
Nadat vorig jaar de hondenwet werd ingevoerd waren veel burgers ook echt woest. De wet zou nergens op slaan en een aanslag zijn op hun manier van leven. Dat hun criyoyo-honden (want reken maar dat Chuchi wel in huis blijft) op ziek straat werden, werden aangereden en zich bleven vermenigvuldigen was hun probleem namelijk niet. Bak met water, bak met eten. Zoek het verder maar uit. Zoals wel vaker op Aruba gebeurt strandde de wet in de uitvoering. Het idee is nu dat met de invoering van een nieuwe politieverordening patrouillerende agenten direct boetes kunnen gaan uitdelen en dus een hoop papierwerk worden bespaard, waardoor ze de wet eindelijk over het hele eiland kunnen gaan handhaven. Maar het blijft de vraag of daarmee het probleem wordt opgelost. Het aantal honden op straat blijft overweldigend groot.
Volgende week vindt Operacion Cunucu plaats. Het is pijnlijk om te zien dat notabene toeristen hier het initiatief moeten nemen om het lokale straathondenprobleem structureel te helpen op te lossen. Ik zou zeggen, laat dat idee op je inwerken en pak zoveel honden in je auto. Ook die van je buren, ze zullen toch niet merken dat de hond weg is. Neem ze mee naar Centro Dakota en laat ze steriliseren of castreren. Gratis en voor niets. Dit keer worden 500 honden geholpen. 500 van de naar schatting 40.000 honden op Aruba lijkt een druppel op de gloeiende plaat, totdat je doorrekent dat dit aantal sterilisaties en castraties zich vertaalt naar een totaal van 31 miljoen minder honden in de toekomst.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…