‘Pedofiel’ is een van de meest beladen termen die je kan gebruiken. Binnen onze samenleving staat het voor het meest slechte wat een volwassen mens kan doen, namelijk het fysiek en emotioneel vernietigen van een kind omwille van een seksuele impuls.
Het is het kwaad in haar meest geconcentreerde vorm en niet iets wat je te pas en te onpas roept. Des te confronterender is het dus wanneer het op muren van publieke gebouwen en op straatmeubilair wordt beklad. “Aruba is pro-pedofiel”, in lelijke zwarte letters op een van de blauwe paarden, op het toeristische landmark van I Love Aruba voor het Bestuurskantoor en op de muur van VNO. Het woord al is ongemakkelijk om naar te kijken. Mijn eerste reactie was ook: “Moet dat nou?”
Richie Danies, een jongen van eenvoudige komaf en gescheiden vader van twee kinderen die door een familielid seksueel zijn misbruikt, heeft alle aandacht op zich weten te krijgen met deze acties die duidelijk erop zijn gericht om de Arubaanse gewoonte van wegkijken en doodzwijgen aan de kaak te stellen. De reacties waren heftig, maar bleven steken op het aspect van vandalisme wat natuurlijk – we blijven liever wegkijken – een makkelijker onderwerp blijft dan de harde waarheid achter Danies’ noodkreet, namelijk dat seksueel misbruik van kinderen nog altijd inadequaat door de autoriteiten wordt aangepakt. De man die Danies’ kroost zou hebben misbruikt werd gisteren na een jaar vrij rond te hebben gelopen gearresteerd. Het OM kreeg pas vorige week het onderzoeksrapport van de Jeugd en Zedenpolitie. Nu blijft de indruk hangen dat Juancho Tromp plots achter tralies is gezet om rellen (of op zijn minst meer kladincidenten) te voorkomen.
Een aantal dingen zijn weer eens heel duidelijk geworden in de afgelopen paar weken. Allereerst dat er sinds het Unicef-rapport van 2013 en het vernietigende boek ‘Boa, Aruba in de wurggreep’ van Rita Zecher een jaar daarvoor niets is veranderd. Er is nog steeds geen goed vangnet, laat staan bescherming voor kinderen op dit eiland. Sterker nog, er lijkt een vacuüm te zijn voor wat betreft zorginstanties en justitie, waardoor ouders als Richie en zijn ex geen enkele andere uitweg zien dan dit soort acties en het opzoeken van populaire raadgevers op sociale media die, laten we eerlijk zijn, ook niet de professionele bagage hebben om hen te begeleiden.
Nu heeft Danies op Facebook audio laten plaatsen van hoe zijn kinderen hem over het misbruik hebben verteld. Hartverscheurend om naar te luisteren maar ook schadelijk voor de kinderen zelf ondanks alle oprechte bedoelingen, want eenmaal gepost verdwijnt dat document nooit meer. Er is een reden waarom professionals dit soort zaken met discretie behandelen. Het kind heeft een lang leven voor zich en heeft het recht te vergeten en te weten dat er geen enkel fysiek of anderzijds tastbaar spoor van een pijnlijk verleden ergens schuilt.
Maar vanuit de instituties, plekken waar wij belastinggeld en donaties aan geven om assistentie te bieden was het al deze tijd oorverdovend stil. En de politiek? De verantwoordelijke ministers van Sociale Zaken, Justitie, Gezin en Algemene Zaken zeiden geen woord, zelfs niet toen het gerucht in de ether werd geslingerd dat Tromp een beschermeling zou zijn van de minister van Infrastructuur. Nou vooruit, vanuit het Bestuurskantoor en de aanhang op Facebook werd er vooral geklaagd over vandalisme.
Statenleden van de regeringspartij bleven ook stil , maar de oppositie en hun aanhang daarentegen maakten er een politieke hype van, compleet met aantijgingen – die dan weer vlug werden ingetrokken – van vermeend misbruik door een Statenlid van AVP. Ik probeer voor mezelf nog uit te maken wat nou smeriger is, laf stil blijven of politiek momentum proberen te halen uit het leed van kinderen. En tussen dat alles is er een inmiddels onhoudbare bosbrand binnen de samenleving ontstaan.
Trial by social media met foto’s van Tromp en een eis voor bloed aan de paal vanuit burgers die inmiddels vooral niet willen doen overkomen dat ze niet bezorgd zijn. De roep om bijvoorbeeld een minimumstraf voor kindermisbruik lijkt zelfs secundair te zijn geworden in alle chaos. Dat is dus de wildernis dat Aruba heet. En in die wildernis, al dat geschreeuw over en weer, gaan de belangen van de slachtoffers verloren. Want ook zij hebben recht op een eerlijke rechtsprocedure voor Tromp, waarin met alle feiten op tafel en zonder druk van een angry mob, voor het gerecht wordt bewezen wat hij nou wel of niet heeft gedaan.
En in dat opzicht hebben wij als land – ja, wij allemaal – deze koters ernstig tekortgedaan. Des te pijnlijker wordt het ook wanneer over een paar dagen een ander onderwerp onze collectieve verontwaardiging op Facebook triggert. Tot dan hebben we in ieder geval netjes weggekeken van waar het nu echt om zou moeten gaan, juist datgene wat de graffiti op dat paard en de I Love Aruba Sign ons mee probeert te confronteren, namelijk onze cultuur van schaamte, angst en stilte. Want het zijn juist die drie die (machts-)misbruik faciliteren. Maar nee, we hebben een ‘dushi bida’. Blijf vooral wegkijken.
Onze verontwaardiging op Facebook, of zelfs de mijne in deze column is geen snars waard. Het gaat niet om likes of reacties of zelfs om het invoeren van minimumstraffen waar zo om wordt gepleit. Als die er komen dan zou het mooi zijn, maar meer dan een pleister op de wond wordt het niet. Daarmee kopen wij ons niet af. We moeten een open gesprek starten over seksueel misbruik, incest en kinderprostitutie en ons eerlijk afvragen waarom in het zo vaak voorkomt hier op Aruba. We moeten het nog altijd sterke machocultuur, de seksualisering van jonge meisjes en het stelselmatig de schuld neerleggen bij slachtoffers aan de kaak stellen. We moeten investeren in structurele zorg en een vast, helder en effectief protocol voor seksueel misbruik bij Justitie instanties waar niet van kan worden afgeweken op straffe van sancties. Kinderen moeten bij voorbaat worden geloofd door de politie tot het tegendeel is bewezen. Artsen moeten aangifte kunnen doen zonder dat ze het risico lopen op straf omdat ze beroepsgeheim zouden hebben geschonden. En zoals Danies in zij brief aan de premier aangeeft, er moeten profesionele begeleiding komen voor slachtoffers en hun families.
De stilte moet doorbroken worden, voor eens en altijd. We moieten leren staren naar het verdriet achter onze Happy Island-smile. Dat hardnekkige, kwade verdriet van verslaving, misbruik en onmacht dat onze families voor generaties heeft geplaagd. We moeten het onder het licht van de zon brengen en het met de waarheid, structureel beleid, compassie en liefde afbreken voor toekomstige generaties. Alleen dan maken wij ons vrij.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
Tja Vader van de eerste baby van 2016 is een pedo.. loopt nog vrij rond
Binnen de top van de AVP loopt er ook een slachtoffer rond. Hij heeft er een psychische neurose van overgehouden. Rare lieden daar bij de AVP.
Sinds 2010 was al bekend dat het sexueel misbruik van kinderen epidemische vormen heeft aangenomen op Aruba. Een poging mijnerzijds om hiertegen iets aan te doen is gestrand op gebrek aan medewerking van de overheidsinstanties op Aruba. De kinderpsychiater Dr. Rita Enahoro die ten einde raad mijn hulp heeft ingeroepen werd door de voormalige Minister van Volsgezondheid. Richard Visser gedwongen om op te stappen. De voormalige AVP- Minister van Sociale Zaken, Michelle Hooyboer heeft in het Parlement verklaard dat er op Aruba helemaal geen probleem bestaat op het gebied van het sexueel misbruik van kinderen terwijl volgens de kinderpsychiater en de kinderarts per week 3 gevallen zijn te betreuren en nadat Michelle Hooyboer persoonlijk ervoor heeft gezorgd dat diverse professionals die zich het lot van deze kinderen aantrokken, werden bedreigd en hun leven zodanig in gevaar waren gekomen dat zij ervoor hebben gekozen om hun functie neer te leggen of het loodje te leggen. Michelle Hooyboer en de Minister van Justitie , Arthur Dowers wilden het thema niet bespreken maar zij kozen eerder de kant van de perpetrators. Zelf heb ik de Koninkrijksregering en de Tweede Kamer hierover aangeschreven en ook de Consul van de VS. De oppositie heeft in 2010 een motie ingediend om de straffen voor pedofielen te verhogen. Alle AVP Parlementariers hebben tegen deze motie gestemd. Inmiddels zijn wij 6 jaren verder en er zijn 936 kinderen sexueel misbruikt uitgaande van de gemiddelde van 3 gevallen per week. De journalist Arien Rasmijn weigert in alle toonaarden zijn regering aan te vallen die reeds bijna 7 jaar aan de machtb is en niets doet tegen het kindermisbruik. Ik weet niet wat erger is: geen enkele kritische noot plaatsen tegen jouw eigen regering of doen alsof je echt betrokken bent met het lot van de kinderen door jarenlang jouw stilte over het onderwerp te behouden.
Het is moeilijk om met een “like” te reageren op het stuk van A. Rasmijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet met hem eens ben. Een “like” heeft voor mijn gevoel toch altijd iets positiefs en dat is nu zeker niet het geval, integendeel. Ik sta volledig achter hem in deze gruwelijke kindermisbruik zaak. Hij heeft zijn afschuw en zijn zorgen over dit onderwerp perfect kunnen verwoorden en daar is ook veel moed voor nodig. Wat een drama voor slachtoffers en ouders. Goed dat er zulke moedige mensen zijn als A. Rasmijn. Aruba, laat die machocultuur eens varen en ga echt aan jullie kinderen denken!