Column Arien Rasmijn
Het blijft een mooie traditie, dat Thanksgiving. Je komt samen met de hele familie en misschien wat vrienden erbij voor een groot feestmaal en gaat daarna lekker samen uitbuiken voor de buis. Die Amerikanen hebben het goed verzonnen zo en ook de modernere varianten zoals Friendsgiving (voor wie liever het hele jaar uit de buurt van familieleden wil blijven) en de multiculturele versies zonder kalkoen of andere culinaire verwijzingen naar hoe de witte pelgrims de indianen uiteindelijk keihard hebben genaaid als dank voor gastvrijheid, zijn prima te doen.
Het gaat immers uiteindelijk om één ding; samenzijn. En laat net dat nou dit jaar uit den boze zijn. Ja, het aantal lokale besmettingen kruipt weer omhoog, wellicht dankzij idioten die denken dat de Pfizer, Moderna en Oxford aangekondigde vaccins nu al in de ijskast hebben liggen of anderen die elkaar weer gingen bepotelen omdat de curve weer geplet was, maar ik ga het dit keer niet weer hebben over Covid. Nee, echt niet. Punt is wel dat samenzijn nu gewoon even onverstandig is. Het mag wel (veertien man per tafel, was het niet? Wanneer was de laatste keer dat je met veertien man aan één tafel zat? Ik ben geen aso, maar meer dan zeven lukt mij doorgaans niet), maar het idee achter Thanks-/Friends-/Whatevergiving was vooral dit jaar van essentieel belang. Het gaat immers om dankbaarheid.
Nu weet ik ook wel dat een heleboel mensen het dit jaar ontzettend zwaar hebben, en het laatste wat ik wil doen is de pijn van anderen relativeren, of bagatelliseren met een quasi spirituele domme slogan zoals op social media bij zowat elke scroll te lezen is. Maar nu wil ik heel even stilstaan en dankbaar zijn.
Dankbaar allereerst voor het feit dat ik er nog ben (sorry), dankbaar voor mijn vrouw met wie ik bijna een jaar getrouwd ben. Dankbaar voor haar geduld ook vooral. Dankbaar voor mijn dochter ver weg, mijn broers, zus, ouders dichtbij, voor mijn echte vrienden overal en voor het geduld en de wijsheid om te weten wie zij zijn. Dankbaar voor mijn talent en mijn taak, voor mijn jaren in dit werk en alles wat ik van dichtbij heb mogen zien, horen en leren.
Dankbaar voor het vertrouwen die mensen in mij hebben, maar ook voor degenen die mij het liefst de mond zouden willen snoeren en zelfs willen zien verdwijnen. Net zo graag haal ik genot uit hun frustratie, misschien zelfs meer dan uit de spaarzame lof en waardering wat mij alleen maar verlegen en soms zelfs wantrouwig maakt.
Ik ben dankbaar voor dit eiland, deze Rots der Struikeling met zijn mooie, trotse, speelse en creatieve knallers van mensen die mij blijven verbazen. Jullie zijn vuurwerk, carnaval, seks, drugs, drank, soca, gesjoemel (soms oliedom, soms magistraal, maar altijd met een knipoog) en slecht politiek theater en ik ben blij dat ik mag meedoen en het mag vastleggen.
Ik ben dankbaar voor de sponsoren van mijn column die nooit van mijn zijde zijn geweken, ook nu niet. En ik ben dankbaar voor jou, lieve lezer. Dank je. Dat wilde ik even kwijt vandaag. Gewoon; dank je. En ook graag gedaan.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….