Column Arien Rasmijn
Aruba trilt op zijn grondvesten. Ambtenaren komen er langzamerhand achter dat hun bevoorrechte levens niet langer in stand kunnen worden gehouden en worden dreigend en stampvoetend in het gat meegesleurd waarin we allemaal zitten. Sure, er wordt nog gepraat en wie weet valt de korting alsnog buiten hun bezoldiging, maar het teken aan de wand haal je daar niet mee weg.
De verplegers hebben nog geprobeerd om eerst in hun eigen apparaat dat ons allemaal ten dienste moet zijn en waar als laatste in gesneden zou moeten worden te bezuinigen om hun eigen lonen veilig te stellen, maar de AZV-eisen van Nederland staken daar een stokje voor – het zou zelfs zomaar kunnen dat Nederland juist daarom elke maand 5 miljoen eist – en nu moeten zij ook net als iedereen inleveren. Het is ook daar dat voor het eerst de woorden ‘reductie van fte’s’ zijn gevallen. Reken maar dat dit in de komende maanden ook binnen de harde kern van de ambtenarij gaat klinken. De docenten gingen – vermoedelijk met steun van de oppositie – massaal in protest en wisten uiteindelijk ook een jaar uitstel van executie te krijgen op een aantal plannen, maar gingen live op Facebook af toen ze nauwelijks argumenten konden opbrengen tegen de minister.
De politie greep de botte onhandigheid van de verplegers aan om weer te steigeren. Net als bij de docenten en de douaniers riekt hun verontwaardiging zonder houtsnijdende argumenten naar politiek en nu is hun argument niets meer geworden dan holle kreten als ‘wat is dan de waarde van ambtenaar? We gaan de kant van Venezuela op.’ Vriend, dat station was al lang en breed gepasseerd. In Venezuela rusten ze hun agenten tenminste nog fatsoenlijk uit en hebben ze genoeg kogels. Maar ook zij zullen moeten inzien dat er met de beste wil van de wereld en de beste vriendjes in het parlement niets meer te halen valt. Niet voor hun in ieder geval. De ambtenaren hadden weliswaar privileges en hebben het van een kwartje naar een yotin kunnen schoppen, maar zullen nooit een florin worden. Daarvoor moet je de politiek in gaan.
Deze aardbeving maakt alles kapot, legt alles bloot en de modderstroom neemt ons allemaal mee naar een andere plaats waar de overlevenden opnieuw zullen moeten opbouwen. Hopelijk met de les dat je niet op het losse zand van politieke beloften en korte termijn-denken je fundering kan plaatsen. Maar of die les ook daadwerkelijk geleerd wordt betwijfel ik. Onze zorg en onze pensioenen, instituties waar wij sinds jaar en dag onze levensstandaard mede op baseren en waarmee we ons – in onze eigen ogen althans – mee onderscheiden van andere landen in de regio, brokkelen voor onze ogen af. Wij zeuren over cashbijdragen, maar denk eens aan de alleenstaande moeder van een ernstig ziek kind dat alleen in Cali verzorgd kan worden en opeens te horen krijgt dat zij geen daggeldvergoeding meer krijgt. Of aan de dialysepatiënt die met het wegvallen van gesubsidieerd vervoer naar de kliniek een belangrijk stuk onafhankelijkheid verliest. Of aan de oma die nu niet zeker is of zij over een paar maanden nog haar volledige maar ook niet al te riante pensioengeld gaat ontvangen. Ik vraag mij trouwens af of oud-politici met hun opgestapelde pensioenen zich daar ook zorgen over maken. Vast niet.
Een paar weken geleden nog schreef ik dat er groepen zijn die er alles aan doen om te voorkomen dat de crisis de stapel kaarten husselt en hun machtspositie aantast. Dat blijkt nu weer met de plannen rond de productie en exploitatie van medicinale cannabis. Op Curaçao, waar ze later dan wij waren begonnen met hun plannen, werd besloten om het vergunningsproces laagdrempelig te houden. Iedereen zou een vergunning kunnen krijgen voor het verbouwen van hennep en de productie van CBD.
Maar hier op Aruba wordt de lat hoog genoeg gelegd zodat alleen de allerrijkste partijsponsoren toegang kunnen krijgen en worden vergunningen, naar verluidt, gegeven aan een onopgeleide pillenboer die ongezien op de radio verkondigt dat conventionele kankerbehandelingen als chemotherapie gevaarlijk zijn. Maar ja, hij is familie. En zo blijkt weer dat hier op Aruba als je een kwartje bent, je nooit een florin kan worden. Zelfs niet in een crisis. Maakt niet uit hoe connected je denkt dat je bent (en een heleboel mensen dachten dat).
Misschien is het tijd dat die florin wordt gedevalueerd. Of misschien zelfs plaatsmaakt voor een euro. Is het jou niet opgevallen dat het vooral de mensen van diezelfde dynastie en hun carpata’s zijn die daar het hardst tegen ageren? Maar ook zij moeten mee in de modderstroom en als we over zouden moeten gaan naar een gemeente – voor de goede orde, het heeft zeker niet mijn voorkeur – is het grotendeels aan hun te danken. Het is niet anders.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….