Column Arien Rasmijn

Groot applaus achter de Cocolishi bij aankomst van de premier. Staf en ministers vormden een erehaag en er stonden bloemen klaar om overhandigd te worden, want men was blij en trots dat er een akkoord getekend was met Nederland.

Eenzelfde ontvangst was er ook op de luchthaven toen de premier aankwam nadat zij Aruba uit een aanwijzing had weten te onderhandelen in Den Haag. Alsof zij de inslag van een meteoriet eigenhandig had afgewend. De eer en het zelfbeschikkingsrecht van het land waren weer gered. Camera’s erbij voor de emotionele toespraak. Ze had er een hard hoofd in, was pessimistisch over of er nog een akkoord bereikt zou worden, maar het lukte toch.

Ik kan mij overigens heel goed voorstellen dat men in Nederland met grote verbazing naar dit hele spektakel heeft gekeken, maar inmiddels moet men ook daar in Den Haag weten dat het puur voor lokale consumptie was, een poging om de aanhang te sussen en het deel van de bevolking dat geen tijd of zin heeft om het Landspakket door te spitten alsnog voor te houden dat dit niet feitelijk het einde is van de Status Aparte. In de afgelopen dagen was het dan ook heel apart om te horen hoe bloedfelle Betico-aanhangers, mensen die met veel fanfare en borstklopperij naar VNO gingen om handtekeningen in te dienen tegen de koloniale houding van de Hollanders, nu knarsetandend deze onvermijdelijke knieval proberen goed te praten.

Nee, het waren de Nederlanders die hun hoofd voor ons bogen, aldus een beller in het middagprogramma van Johnny Habibe. Je kon aan zijn trillende stem horen dat hij het zelf ook niet geloofde, maar ja, je moet toch wat.

En ja, het doet ontzettend pijn. Natuurlijk wil geen enkele politicus dit op zijn of haar geschiedenispagina’s hebben en ik kan zelfs meegaan in de gedachte dat met name deze premier dit lot ook niet heeft verdiend (dat haar voorgangers in dit verhaal buiten schot blijven maakt het ook extra zuur, natuurlijk. Helemaal nu de oppositie pretendeert er wat over te zeggen, terwijl net zij de morele autoriteit in geen miljoen jaar voor zullen hebben). Dus ik kan mij ook wel voorstellen dat alles uit de kast wordt getrokken om dit allemaal zoveel mogelijk anders te belichten en met make-up te plamuren waar het kan. Zeker met het oog op de komende campagne.

Maar wat niet weg valt te editen is het Landspakket en het feit dat dat document gewoon leidend is en zal blijven voor de komende jaren, met of zonder masterplan van Arubaanse zijde, dat ondanks alle input van zoveel mensen niets meer dan een stuk decor – op zijn best anderhalve maand bezigheidstherapie – bleek te zijn geworden. En de Rijkswet waarmee het CAft nu eindelijk harde noten kan kraken met minder gekibbel en brieven over en weer met de Arubaanse Minfin. Even keihard een krap deksel op het financieringstekort? Geen probleem.

En dan heb je het Coho, dat zonder pardon als de vier ruiters van de apocalyps door het bestuurskantoor zal galopperen en gaat doen wat al drie kabinetten geleden gedaan had moeten worden; namelijk elke ambtenaar op iedere functie en alle lonen wegen, beoordelen en schrappen of korten indien nodig. De gevolgen hiervan alleen al zullen voor talloze burgers en gezinnen enorm zijn. Maar het feit was, is en blijft dat de manier waarop politieke handel werd gedreven met banen in ambtenarij gedoemd was te falen, ook al heeft het generaties lang geduurd en moest er een wereldwijde pandemie aan te pas komen om het te laten gebeuren.

Onderschat niet wat in de afgelopen week is gebeurd. Dit verandert alles en het luidt het einde in van hoe partijpolitiek op Aruba in de afgelopen 100 jaar is bedreven. Hoe groot de daadwerkelijke impact is zullen we pas over een periode van jaren volledig kunnen aanschouwen. Maar voor nu is het blijkbaar een kwestie van mooi praten, vaseline over de lens smeren en een dikke laag make-up opdoen. Maar ook door de beste foundation heen zijn de tranen nog wel te zien. En dat is OK. En er zullen meer tranen vloeien, zolang we stoer blijven roepen dat we tijdelijk een paar stappen achteruit hebben gedaan en niet gewoon eerlijk toegeven wat er echt is gebeurd. Pas wanneer we dat doen kunnen we helen en echt samen vooruit.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….