Blog Manon Hoefman | Picture This! Curacao
Mijn beste vriendinnetje uit Nederland ging het eiland weer verlaten en met betraande oogjes rijd ik donderdagavond weg van het vliegveld. Ik zet de radio aan en heel toepasselijk golven zwoele Blues klanken me tegemoet.
Tussendoor de Jocks van Dolfijn FM in een ‘boys will be boys gesprek’ en op de achtergrond het geroezemoes van een live-uitzending vanaf locatie. Hoe verder ik Hato achter me laat en hoe dichter ik bij de stad kom, hoe meer mijn tranen drogen. Mijn avond is nog niet ten einde…
Dit jaar wordt op Curaçao voor het eerst het BlueSeas Festival georganiseerd. Gedurende twee avonden, op vier verschillende podia viert de Blues haar hoogtij in het Pietermaai District en op de derde avond zal het festival op de Kleine Werf nog worden afgesloten met een concert van de Original Blues Brothers en Buddy Guy. De afgelopen vijf jaar is ons eiland al extreem verwend met de grootsheid van het Curacao North Sea Jazz Festival, maar nu wordt ook de Blues nieuw leven ingeblazen, en hoe!
Ik parkeer mijn auto bij het Waaigat en nog voor ik ben uitgestapt staat er een tuk-tuk op me te wachten. Terwijl ik in het driewielerkarretje om het Waaigat zoef, waan ik me even in Azië en in een mum van tijd sta ik op mijn plaats van bestemming. Het is nog rustig in en rondom de 27 Bar, het podium is nog leeg. Dolfijn FM zit in de laatste minuten van haar life uitzending en zal dadelijk plaats maken voor de eerste set van Ana Popovic. Ik begroet bekenden, fotografeer de set up en begeef me vervolgens eerst even naar de Nieuwestraat.
Op het podium bij Mundo Bizarro is net een optreden beëindigd en met de stroom loop ik mee naar het podium bij Ginger. Het plein staat vol met liefhebbers, de menigte deint en door de klanken van The Slide Brothers gonst even de weemoed van het afscheid eerder die avond door me heen. Blues raakt een gevoelige snaar, dat is me nu al duidelijk.
Gewapend met mijn programma flyer struin ik van podium naar podium. De rockkant van Ana Popovic bij 27, de authentieke en in mijn ogen klassieke, blues van de Lurrie Bell’s Chicago Blue Band op het podium van Miles, het beetje grungeachtige karakter van Moreland & Arbuckle bij Mundo Bizarro, ik vind het mooi, het heeft allemaal hart en allemaal ziel.
Overal kom ik bekenden tegen en onder het mom van ‘all work and no play is just no fun’ drink ik hier en daar een biertje mee. Maar bovenal en ver boven mijn verwachting geniet ik. De sfeer is geweldig, de opzet perfect en de muziek meeslepend. Dit is een straat festival pur sang en zelfs al ben je, net als ik, niet echt een grote Blues liefhebber, je wordt meegenomen op reis, stilstaan blijkt onmogelijk.
Als ik aan het eind van de avond, moe maar voldaan richting het Waaigat loop, staat er opnieuw een tuk-tuk op mij te wachten en in een flits sta ik weer aan de overkant.
Mijn weekend heeft – ook leuke maar – andere verplichtingen en ik ben stiekem jaloers op degenen die de vrijdag en zaterdag ook nog mogen genieten van dit unieke muziekfestival. Hoop dat er nog vele mogen volgen. Het BlueSeas Festival is echt een aanwinst voor ons eiland.
Bron: Caribbeansenses.com
Over de schrijfster: Picture This! Curacao – blog van Manon Hoefman die zij wekelijks schrijft voor de website www.caribbeansenses.com. Met een combinatie van beeld en tekst streeft zij er naar om de beleving van een plek over te brengen, zodanig dat de lezer voelt alsof hij er zelf echt is geweest. Beschreven vanuit een persoonlijke ervaring, met een knipoog naar het gezinsleven en de ‘insides’ van een local.