Blog Manon Hoefman | Picture This! Curacao
Een sprookjesbos en sneeuw met ijs. In de schaduwrijke stilte en op de uitgestrekte glinstering waait mijn hoofd leeg en mijn hart open…
Curaçao kent talloze hiking trails, mooie wandelroutes, door bijna ongerepte stukjes inheemse natuur. In het Zuidoosten van het eiland, tussen Bottelier en Zuurzak, ligt één van mijn favoriete, het kleine natuurpark Den Dunki. Als je langs de slagboom naar binnen loopt, waan je je even op een ouderwetse camping, maar zodra je een paar meter doorloopt, neemt de grilligheid toe en met nog een paar stappen beland je midden in een bos.
Direct rechts, verborgen tussen de struiken, ligt de ruïne van een eeuwenoude brug. Verscholen tussen het groen is met het beeld van deze brug de toon voor het park direct gezet. Mysterieus, tijdloos. Maar voor mij begint het avontuur pas echt, wanneer je er overheen bent geklommen en in het bos terecht komt. De grillige groei van de bomen en struiken geeft een sprookjesachtige sfeer en met de schittering van de zon door het bladerdak, zou je bijna verwachten dat er opeens een elfje tevoorschijn komt.
De geschiedenis van Parke den Dunki staat in het kort beschreven op het informatiebord bij de entree:
Aan het einde van de 17e eeuw was er op de plek van Den Dunki een slavenkamp gevestigd en archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat de centraal gelegen waterput en enkele van de muren overblijfselen zijn uit deze periode.
Aan het einde van de 19e eeuw, verbouwde de rijke eigenaren van Landhuis Zuurzak, familie Gorsira, het terrein tot een recreatief zwanenpark. Met vele decoratieve waterfonteinen en een indrukwekkende entreebrug.
De brug heeft dus niet, zoals velen denken een rol gespeeld in de verkoop van slaven, zij stam uit een veel latere periode en was ‘slechts’ decoratief. Mooi is ze nog steeds, zelfs ondanks – of misschien wel juist vanwege – de overwoekering spreekt de entreebrug erg tot de verbeelding. Witte zwanen, wapperende zomerjurken en een picknick bij de fontein…
Vanaf de brug leidt er een pad de wildernis door, aangeduid door gele stenen. Terwijl mijn meisjes vooruit huppelen wijk ik zo nu en dan even af van de geijkte wandelroute om één van de waterputten of een groot termietennest van dichtbij te bekijken. Aangekomen in het midden van het bos zien we een bankje. We gaan zitten en kijken samen langs de torenhoge stammen en de takken omhoog. “Het zijn net sterren, mama”, zegt Emma over het zonlicht dat door de bladeren schijnt.
Vanaf dit punt kun je er voor kiezen om rechtsaf via een andere route terug te lopen naar de entree of linksaf te slaan en door te lopen naar de zoutpannen van Jan Thiel. Vandaag nemen we de lange route. Nog even uitwaaien en kijken of we flamingo’s kunnen spotten.
Mijn dochters, als echt ‘Yu di Korsou’, hebben nog nooit sneeuw gezien en de krakkende stappen in de zilte bovenlaag van de vlakte is voor hen een winterse beleving. Dat het gewoon 32 graden is, mag de pret niet drukken en hun voetstapjes in het witte tapijt brengen zelfs mij in gedachte even terug naar winter en kou.
De hoge, schaduwrijke bomen van Parke den Dunki en de altijd straffe wind op de uitgestrekte vlakte van de zoutpannen, zorgen ervoor dat je hier eigenlijk op ieder tijdstip van de dag, aangenaam kunt wandelen en de prachtige omgeving zorgt er voor dat ik telkens weer met veel plezier terugga naar deze bijzondere plek.
Over de schrijfster: Picture This! Curacao – blog van Manon Hoefman die zij wekelijks schrijft voor de website www.caribbeansenses.com. Met een combinatie van beeld en tekst streeft zij er naar om de beleving van een plek over te brengen, zodanig dat de lezer voelt alsof hij er zelf echt is geweest. Beschreven vanuit een persoonlijke ervaring, met een knipoog naar het gezinsleven en de ‘insides’ van een local.