Den Haag rijmt op Kaag. Maar niet lang meer. Ik kan me niet voorstellen dat er nog één D66’er is die haar als partijleider wil. Ze is waarschijnlijk al weg als u dit stukje leest. Of gaat ze na het weekend? Na een goed gesprek met vrienden die van haar houden. Die aan haar uitleggen dat het klaar is.

Dat anders alle leden en kiezers zeggen: “Hier scheiden onze wegen!” En die houden wel woord. Wel leuk als Sigrid na haar aftreden een zwanendansje op tafel maakt.

Ik heb wel gelachen. Vooral toen Sigrid zei dat ze een jetlag had. Ze had de afgelopen dagen maar drie uur geslapen. Nou en? Een beetje slaaptekort kan je toch wel hebben als je een vol jaar keihard hebt zitten tukken in deze uiterst pijnlijke zaak? Maar heeft ze zitten tukken? Nee, natuurlijk niet. Ze had die bijlage van dat #MeToo-rapport gelezen en lekker gauw in een la gestopt. Want vieze Fransje van Drimmelen moest blijven. Hij is de man aan wie iedereen zijn baantje te danken heeft. En dat niet al te malse rapport ging over zijn smerige fratsen. Vooral de nagekomen bijlage. Maar nogmaals: de fenomenale partijstrateeg mocht niet weg. Hij hielp Kaag aan haar teksten. Dat iedereen veilig moet zijn binnen de partij. Dat vrouwen voor vrouwen moeten vechten. Frans weet wat werkt in deze nieuwe, open, transparante en inclusieve tijd. Zal hij ook die laatste pakkende verkiezingsslogan van D66 hebben bedacht? Hoe ging die ook alweer? Wij laten niemand vallen! Nou ja, alleen het slachtoffer dan.

In welke la dit rapport verdween? In de beroemde ‘tralala’ op het partijbureau. Daarin ligt ook de reservesleutel van dat Scheveningse flatje van Alexander Pechtold dat hij ooit zomaar voor nop kreeg en vergat op te geven. Per ongeluk uiteraard. En er liggen nog wat roestige kroonjuwelen. Zoals het gekozen burgemeesterschap en het bindend referendum.

De eerste vraag aan Sigrid was of ze het slachtoffer inmiddels had gesproken. Het antwoord was nee. Ik dacht: Natuurlijk niet. Je haat dat mens en je hebt haar meermalen weggestuurd. Met kluitjes in het riet van de Haagse Hofvijver. Daarna kreeg Sigrid een vraag over appverkeer met het slachtoffer. Die berichtjes had ze achteraf gezien te zakelijk beantwoord. Dat speet haar. Ten diepste zelfs. Ten diepste en oprecht. En spijt is volgens mevrouw Kaag meer dan excuses. Excuses is meer iets voor Hugo.

En ze was één appje vergeten. Echt? Ja echt. Daar had ze geen actieve herinnering meer aan. Ik gok dat dit ‘vergeten’ een tip van haar baas was. Onze premier kent de glibberige route naar de nooduitgang als geen ander.

Oh ja, er komt geen verder onderzoek. Niet naar deze zaak en ook niet naar de andere negentien #MeToo-gevallen. Waarom niet? Domme vraag. Omdat dat dan alle partijpus in een keer naar buiten golft. En we hebben geen tankwagens meer om die smurrie af te voeren. Die zitten namelijk allemaal overvol met zwarte lak voor andere Haagse zaken.

Volgens vieze Fransje was het vooral een hetze en volgens Sigrid leek de ophef belangrijker dan de zaak zelf. Ik vrees dat het slachtoffer daar anders over denkt. Het gaat hier over een godvergeten onder het tapijt geschoven misstand.

Dat het slachtoffer tot donderdagmiddag nog niks van de partij had vernomen, vond ik verrassend. Want op televisie zag ik uitsluitend telefonerende D66’ers. Daarom konden ze de pers niet te woord staan. Maar niet een telefoontje aan degene om wie het uiteindelijk allemaal draait.

Sigrid had wel vieze Fransje gesproken. Zij raadde hem aan om zijn ontslag in te dienen. Zowel bij de partij als bij zijn kantoor. Hij deed nog een devoot politiek spijtje, maar tevergeefs. Mooie praatjes van een gewiekste leugenaar. Spijtjes die echt niemand slikt. Wegwezen engerd.

Ondertussen boemelt Den Haag gestaag verder. Blok bevriest de Russische roebels en mevrouw Hamer is onze seksuele grenswacht. Zegt dit genoeg? Maar voortaan wel allemaal zonder Van Drimmelen. Daar rijmt trouwens niks op. Alleen schimmelen.

Bron: NRC Handelsblad