Toen Cornald Maas en Jan Smit me onlangs vroegen wat ik volgend jaar na mijn laatste cabaretvoorstelling ga doen vertelde ik aan de deskundige heren dat ik een mooie solo hoop te krijgen bij het Scapino Ballet.
En als dat ambitieuze dansgezelschap me niet wil ga ik praten met het Concertgebouworkest. Ik wil daar concertmeester worden. Terwijl ik ook in gesprek ben met Edwin van der Sar en Klaas-Jan Huntelaar van Ajax omdat die club na het afgelopen rampseizoen smacht naar een behendig scorende spits.
“Misschien kom je bij Daley Blind in het team”, opperde Jan Smit, “die is door Ajax inmiddels teruggevraagd. Net als Sjakie Swart, Klaas Nuninga en Wesley Sneijder. Dat wordt komend seizoen inderdaad sidderen voor de tegenstanders.”
Ik vroeg hoe Jan & Cornald aan het opmerkelijke duo Mia & Dion waren gekomen. Dat bleek vooral het werk van de onoverwinnelijke Duncan Laurence te zijn geweest. Die had de keus gemaakt. Dion kende hij als pizzakoerier en Mia zat bij zijn supermarkt achter de babbelkassa. En toen dacht hij: die twee lijken mij een leuk duo. Jong, energiek en enthousiast.
En dat is dan typisch Duncan. Die gaat met zo’n duo experimenteren. Hij heeft eerst een liedje laten schrijven door zijn laptop. Inderdaad kunstmatige intelligentie. Zijn winnende nummertje van vorig jaar erin gegooid en aan de harde schrijf gevraagd om weer zoiets te maken. Alleen had hij vergeten om de goede toonhoogte aan te vinken. Beginnersfout. Het was voor die laptop ook zijn eerste songfestival. Maar dat is nog redelijk op tijd hersteld. Toen het optreden toch wel wat donker en gereformeerd bleek heeft hij met zijn team het setje op een draaischijf gezet. Team? Ja om het duo dwarrelden een stuk of veertig specialisten. Nagellakconsulenten, oogschaduwmengers, kledingadviseurs, fanatieke diëtisten, veganistische koks, havermelkcontroleurs, schoenvetermeters, emoties sturende psychologen, doodgewone productiemedewerkers, geluidsjojo’s, lichtfreaks, camerafetisjisten plus een hele ploeg onvermijdelijke omroepbobo’s met een pasje om de nek.
En Duncan was na afloop tevreden. Net als Cornald en Jan, die het inmiddels wel een beetje hebben gehad met die stuurlui die allemaal vanaf de wal staan te schreeuwen dat het slecht was.
Wat ik ervan vond? Ik zei dat ik het niet gezien had. Dat leek me een veilig antwoord. Toen vroegen ze of het gerucht waar is dat ik volgend jaar ook naar SBS ga. Ook? Ja, ik was in hun ogen nog de enige gelovige uit de linkse kerk die niet gezwicht is voor het grote geld van ome John de Mol. Opeens zag ik mijzelf bij SBS in een docusoap waarin ik samen met mijn vrouw in een ziekenhuis een dokter bezoek. En dat die dokter mij dan vertelt dat ik nog maar twee maanden te leven heb, waarna ze vervolgens de kijkers feliciteert met het feit dat ze binnenkort van me af zijn.
En toen fluisterde Cornald of ik mijn dans-, viool- en voetbalplannen nog even in de ijskast wilde zetten en of ik volgend jaar mee zou willen doen aan het Eurovisie Songfestival?
“Ik kan niet zingen”, sprak ik bescheiden.
“Geeft niks”, lachte Jan, “we pakken uit de verkleedkist van koning Charles wat maffe jasjes, broeken, hoeden en petten, je krijgt een scepter en een zilveren bal in je handen, je komt het podium op in een gouden koets die getrokken wordt door negentig bronstige matrozen en op je broekspijp borduren we een konijntje als herinnering aan Flappie. Dat had die maffe Camilla ook. Die had haar asielhondjes op haar jurk laten afbeelden. En op haar slipje de beeltenis van Diana, maar dat is geheim. Verder staat er steeds een bisschop met de tekst voor je neus en die zing je zo spontaan mogelijk. Harde beats en de basis is I will survive!”
Ik dacht aan Vincent van Gogh, die in de laatste zeventig dagen van zijn leven zeventig kleurrijke schilderijen maakte en zichzelf daarna doodschoot.
Daarna zei ik tegen Cornald en Jan: “Ik doe het!”
Er klonk een grommend applaus door Hilversum.
Bron: NRC Handelsblad