Wie kan er tegen hervorming zijn, zeker als dit meer stabiele regeringen belooft, ‘wheel and deal’- spelletjes tussen ministers en Statenleden beëindigt alsmede beïnvloeding door een handjevol zeer vermogende partijfinanciers uitbant; kortom: het dienen van het algemeen belang bevordert?
Advertentie
Toch is er grote weerstand tegen ‘Reforma’, zo is afgelopen week gebleken van de zijde van Pueblo Soberano (PS) en PAIS.
De vraag is of deze aversie van ook vrijwel alle andere partijen behalve MFK van Schotte (en MAN-lid Cooper) gebaseerd is op een goede inhoudelijke beoordeling van de voorstellen, of vooral te maken heeft met een groot wantrouwen jegens alles wat uit de koker komt van Schotte en aan hem en MFK gelieerde personen.
Wat de inhoud betreft, zijn de ideeën en vooral de gepresenteerde argumenten op het eerste gezicht helemaal zo gek nog niet. Iedereen is het erover eens dat het coalitiesysteem van nature wankel en dus instabiel is.
En bij tijd en wijle klinkt dan ook de roep om een krachtige regeringsleider die echt knopen kan doorhakken. Eentje met gezag en enige macht. Tegelijk is er het besef dat te veel macht levensgevaarlijk kan zijn en dus niet gewenst is. Het coalitiestelsel heeft wat dat betreft een ingebouwd controlemechanisme; en controle gekoppeld aan verantwoording is altijd nodig om de macht in toom te houden. Voor elke (parlementaire) democratie is dát de essentie: controle en verdeling van de macht.
Dit neemt niet weg dat Reforma met nuttige voorstellen komt, waar een maatschappelijk debat over gevoerd kan en zou moeten worden. Verandering, vernieuwing en hervorming zijn immers altijd goed. Maar het is de enorme argwaan over de (opr)echte bedoelingen van de initiatiefnemers – ‘personen van verschillende pluimage’, zoals ze zichzelf noemen – die zorgt voor resolute afwijzing.
Niet onterecht.
Reforma speelt het niet of onvoldoende open en transparant: wie zitten er daadwerkelijk achter? Waarom werd/wordt de link met MFK ontkend? En gezien de buitengewone hoeveelheid bijna dagelijkse spots al maandenlang op tv, hoeveel geld gaat erin om en wie betaalt dit allemaal?
Een neutrale toeschouwer kan zich bovendien niet aan de indruk onttrekken dat Reforma niet voor niets is ontstaan ná het gedwongen ontslag van het kabinet Schotte en dat de voorstellen daarna speciaal zijn opgeschreven om de terugkeer van Schotte in het politieke machtscentrum te bewerkstelligen. Zijn kansen op het ministerschap zijn danig geslonken, zeker nu de ex-premier verdachte is in een strafrechtelijk onderzoek en als parlementariër overigens gewoon blijft zitten, en een eventuele nieuwe screening niet zal doorstaan.
In het ‘praatstuk’ van Reforma dan ook – opvallend – géén woord over screening op integriteit, maar wel een vurig pleidooi voor de rechtstreeks gekozen minister-president ‘die zijn legitimatie direct van het volk krijgt’. Vox populi en niets weten/ of regelgeving. En niets van een parlement dat de regering of minister-president kan afzetten met een motie van wantrouwen; slechts een ingewikkelde impeachment-procedure in geval van crisis zoals wanneer ministers tegen de wet handelen.
Is dat wat Curaçao wil? Zelfs mét het coalitiesysteem en nota bene PS als grootste coalitiepartner wist de eerste MFK-regering (lees: Reforma) in de twee jaar na 10-10-’10 er zo’n bestuurlijke en financiële puinhoop van te maken dat er nu, ruim anderhalf jaar later, nóg grote problemen zijn op het gebied van overheids-nv’s (de energieketen met Curoil, RdK en Aqualectra, die nog altijd de grootste moeite hebben om deugdelijke jaarrekeningen op te stellen en de cruciale stroomen watervoorziening veilig te stellen).
Letterlijk schrijft Reforma dat met het door haar voorgestelde minister-presidentiële systeem ‘er geen rol meer zal zijn weggelegd voor de gouverneur’; bij de formatie en om ‘zich te mengen in interne politieke aangelegenheden van ons land’. Dat klinkt patriottisch, als bewaker van de autonomie, maar houdt gewoon in dat MFK/Reforma geen pottenkijkers wil en dus dat er geen instantie is op Curaçao die de belangen van het Koninkrijk – en daarmee het waarborgen van de rechtsstaat en rechten van de koninkrijksonderdanen – in de gaten houdt.
Het Reformaplan wordt aan de man gebracht onder het mom dat het de kiezer is die beslist. Ja, eens in de vier jaar, maar in de tussentijd loopt de kiezer het risico overgeleverd te zijn aan een ongecontroleerde en oncontroleerbare machtwellusteling die – als het een beetje tegenzit – juist doet waarvoor het coalitiesysteem zogenaamd is afschaft: ‘wheelen en dealen’ ten behoeve van een select gezelschap lieden die de premier in hun zak hebben en waarbij enkel hún specifieke eigenbelang wordt gediend.
Het is eerder betoogd: voor echte reforma is vooral behoefte aan formashon (vorming). Samengevoegd dus Reformashon.
Bron: Antilliaans Dagblad
Advertentie