Met het opstappen van Charles Cooper – voormalig minister voor de MAN in kabinet-Schotte – en het vertrek van de groep van 16 rebellerende prominente MAN-leden is de storm binnen de partij nog niet gaan liggen. De rebellerende groep van 16 maakte haar grieven over het verloop van de bestuursverkiezingen via de media bekend. Opmerkelijk.
Juist omdat er in deze groep doorgewinterde leden zitten die de mores van de MAN als geen ander kennen. Dat deze groep desondanks ervoor koos om de vuile was buiten te hangen, geeft te denken. Tenzij het de groep te doen was om een breuk te forceren.
Tijdens een persconferentie verklaarde Cooper dat de partij tot drie keer toe in stilte gehuld was. Hij bleef wachten op de partij, maar er gebeurde niets. Deze passieve houding van Cooper laat zich moeilijk rijmen met het beeld van iemand die ruim twintig jaar van zijn leven in dienst van de partij stelde. Tenzij Cooper natuurlijk andere plannen had.
Cooper verklaarde dat hij door twee partijen benaderd was om op hun lijst te staan. Het zou gaan om MFK van Gerrit Schotte, een goede vriend van Cooper, en de nieuwe partij van Amparo dos Santos. Bij de persconferentie repte Cooper met geen woord over deze partijen. Hij ventileerde dooddoeners als ‘tijd nemen om na te denken, ik blijf in de politiek’, etc. Een beetje raar voor een politicus die zichzelf omschrijft als een transparant en open figuur.
Maar ook aan de kant van de leiding valt het een en ander op te merken. De publieke aanval werd niet meteen gepareerd. En toen het kwaad al was geschied, verklaarde partijleider Hensley Koeiman op een aimabele rustige toon dat het wel vaker voorkomt dat leden met een partij breken.
Boze tongen beweren dat de partij Cooper liever kwijt dan rijk is, om daarmee de weg vrij te maken voor Kenneth Gijsbertha. Diezelfde tongen beweren ook dat Cooper straks als de nummer twee op de lijst van MFK prijkt en premier van het land wordt, aangezien de nummer 1 – de veroordeelde partijleider Gerrit Schotte – dat niet kan.
Cooper gaf als reden voor zijn opstappen dat hij genoeg had van de manipulaties binnen zijn oude partij. Bij de bekendmaking van de kieslijst wordt duidelijk wie zich binnen MAN aan manipulatie schuldig hebben gemaakt, aldus de opgestapte politicus.
Uiteraard geldt dit laatste ook voor Cooper zelf. Op het moment dat bekend wordt wat hij gaat doen na de breuk met MAN, wordt het ook duidelijk waarom hij op een niet zo geloofwaardige manier met de partij brak.
Bron: Antilliaans Dagblad
Kort en krachig.
Chapeau AD!
(Jammer dat jullie niet in het papiaments verschijnen als eyeopener voor de goedgezinde onwetenden op dit eiland.)
Aangezien dat de kans om uiteindelijk als premier van het land (via de MFK, Dos Santos’ Kòrsou di nos Tur of eigen politieke partij) “gekozen” te worden groot is, wordt het nu des te duidelijker waarom Cooper sinds vorig jaar 2015 aankondigd had niet meer geinteresseerd te zijn om verder als parlementier door te willen gaan en zich meer op z’n gemak voelt bij zijn vroegere baas de Isla. Geen wonder dus dat de huidige situatie bij de MAN op een “naar-het-doel-toe” geplande chaos lijkt. Als deze “chaos” niet gepland was, zouden de omstandigheden een totaal ander gevolg hebben gehad i.p.v. het “plotseling” opstappen van Cooper. Wat nu zelfs super duidelijker wordt (en zelfs belachelijk helaas) is of de principiele reden voor het opstappen van de andere 16 leden wel of niet een “ghost” is voor iets wat al voorbedacht was. En is het politiek rechtvaardig als deze “16” (waarvan enkele zelfs weerspiegelingen zijn van Cooper), de rest van de geplande chaos handhaven om hem onderweg te helpen zijn befaamde doel te bereiken? Denk ik niet, nee.
Maar goed, als blijkt dat deze manier van passief zelfontreiniging vanuit de MAN komt, dan … eh .. chapeau, daar Cooper zelf én de 16, onbewust, via “zelf deportatie” gulzig aan hebben meegedaan.
Bon débarras, zou ik zeggen.