Curaçao kende, in navolging van de Nederlandse ‘Nacht van Schmelzer’ waarbij het kabinet ten val kwam, ook een ‘Nacht van Cijntje’. Dat was Ephraim Cijntje van de partij PSD, die een regering vroegtijdig liet struikelen.

Inmiddels kent Curaçao eveneens het fenomeen ‘Weekend van Cijntje’, naar Melvin ‘Mac’ Cijntje van Pueblo Soberano (PS) die het kabinet-Koeiman – nog maar pas uit de startblokken en slechts anderhalve maand aan het werk – opblies. De inkt van het regeerakkoord van Barber was nog niet droog en het regeerprogramma niet eens in concept, of Cijntje trok er samen met de andere PS’er in de Staten de stekker uit. En niet alleen dat, hij steekt gelijktijdig over door binnen no time zijn handtekening te zetten onder een document van een nieuwe meerderheid.

Waarom? De zonificatiewet. De wat? Ja, de zonificatiewet. Niet de verdubbeling van het minimumloon om op te komen voor de allerarmsten, of het veiligstellen van het vrije, gratis onderwijs. Ook niet het behoud van de honderden banen van Insel Air-werknemers, of juist andersom een principieel standpunt tegen tientallen miljoenen overheidssteun aan het particuliere luchtvaartbedrijf. Evenmin de toekomst van de raffinaderij en/of de oliesector als geheel; met of zonder Chinezen dan wel Venezolanen. Nee, de zonificatiewet.

Kun je daarvan eten of drinken? Nee. Is het belangrijk? Jazeker. Maar zonificatie, laat staan het invoeren van ‘smart’ zonificatie – ruimtelijke ordening/planning – is per definitief iets van de lange adem. Nieuwe wijken en buurten kunnen ‘slim(mer)’ worden opgezet, met betaalbare en leefbare woningen en beter openbaar vervoer. Maar die stamp je niet één twee drie uit de grond, zoals Wechi ons heeft geleerd. Laat staan buurten die er al decennia en soms zelf eeuwen staan en/of infrastructureel zijn scheefgegroeid. Dat vergt minstens een half mensenleven. Toch moest de Tijdelijke Commissie Smart Zoning er komen, ondanks reeds gemaakte afspraken hierover in het regeerakkoord. Desnoods met behulp van de oppositie onder aanvoering van Schotte, die deze bal graag en dus prompt inkopte en daarmee de breuk in de coalitie een duw gaf.

Zonificatie kan zo beschouwd onmogelijk reëel de enige of de echte reden zijn voor Mac Cijntje om enerzijds het kabinet-Koeiman als een baksteen te laten vallen en anderzijds gretig een nieuwe coalitie te vormen, zonder overigens keiharde garanties dat de zonificatie-belangen nu wél direct en voluit zullen worden behartigd. Kortom: het betreft een drogreden, want Cijntje (en PS) zochten naar een of ander motief. Wellicht/vermoedelijk gedreven door opportunisme en eigen belang – sommige politieke waarnemers vrezen erger.

De drang moet groot zijn geweest, want Soberano zou ‘nimmer werken’ met Gerrit Schotte van MFK en Amparo dos Santos van KdNT, die ‘bloed aan hun handen hebben’, verwijzend naar de politieke moord in 2013 op PS-leider Helmin Wiels, die in 2012 vastbesloten en beargumenteerd Schotte en MFK ‘als onzuivere koffie’ de rug had toegekeerd. Deze afschuwelijke moord is nog altijd niet opgelost, althans wie de opdrachtgever was, maar alles wat er tot nu toe over bekend is geworden, en als gekeken wordt naar wie de verdachten zijn, wijst wat Soberano betreft (of is het nu: wees?) in de richting van MFK(-prominenten).

Dat deert niet langer, kennelijk. Zoals het voor Eduard Braam en Marilyn Moses no problem is om hun filosofie van nog maar kortgeleden aan de kant te zetten en een bereidwilligheidsverklaring te tekenen onder een lijst die wordt aangevoerd door Schotte en Dos Santos. Niet alleen nemen beide zonder blikken of blozen afstand van hun voormalige PAR- en PAIS-stemmers – partijen die lijnrecht tegenover deze MFK/KdNT-aanpak staan – ook hebben ze er geen moeite mee om met hun ziel en zetel steun te geven aan een meerderheid in de Staten die een wegens ambtelijke corruptie veroordeelde parlementariër oké vindt.

Dat geldt dus sinds het weekend niet alleen voor de kiezers van MFK, goed voor vier zetels, maar ook nog eens voor zeven Statenleden die nu willing zijn een (nieuwe) coalitie te vormen. Ook hier viert opportunisme hoogtij, met ethiek en integriteit als slachtoffers. De perceptie van hoe er in het Koninkrijk en het buitenland tegen de Curaçaose politiek wordt aangekeken, is onbelangrijk. Ook dat hiermee het vertrouwen van (de meeste) ondernemers en investeerders – cruciaal voor de economie – wordt aangetast is secundair, of misschien zelfs wel tertiair of onbeduidend belang.

Als reactie op het wegvallen van de meerderheid die de regering van premier Hensley Koeiman (MAN) steunde, hebben de ministers van MAN, PAR en PNP de Staten ontbonden en nieuwe verkiezingen uitgeroepen. Dat mag en kan volgens de Staatsregeling. Na een aanvankelijk, waarschijnlijk ondoordachte, volmondige instemming hiermee door Schotte – ,, Fabuloso”, verklaarde hij tegen TV Direct -, lijkt de oude oppositie die een nieuwe coalitie kan vormen hiermee weinig gelukkig. Een koekje van eigen deeg, want in 2012 had de MFK-leider hetzelfde gedaan.

Verkiezingen zijn nieuwe kansen, nieuwe prijzen, maar ook nieuwe risico’s op electoraal verlies (van toepassing op álle partijen). Tot die tijd en ook na de verkiezingen, op vooralsnog 28 april, tot het aantreden daarna van een nieuw kabinet moet het land echter bestuurd worden. Wie gaan dat doen? De zittende demissionaire regering of een interim-regering, waarvan de ministers nog eerst gescreend moeten worden? Vaststaat dat de verhoudingen in de Staten zijn gewijzigd. Er is een nieuwe, zoveelste, 11/10-verhouding. En de democratische wetten en regels vereisen nu eenmaal dat daar gehoor aan wordt gegeven.

Overigens, het politieke debat hoort bij uitstek ín de Staten. Daarom moet parlementsvoorzitter Giselle Mc William (MAN) de Statendeuren niet dichtdoen, tenzij zij concrete aanwijzingen heeft voor dreigend gevaar, maar juist openen. Anders dan haar voorganger Ivar Asjes (Soberano totdat hij als premier door zijn PS-fractie werd afgezet), die zich als Statenvoorzitter ten tijde van het kabinet-Schotte antidemocratisch opstelde door de nieuwe meerderheid geen toegang te verschaffen, dient Mc William nieuwe en oude coalitie en oppositie de kans te bieden in de politieke arena – voor het oog en oor van de kiezers – hun woordje te doen.

En daarmee, binnen de marges van wettelijk en staatsrechtelijk toegestaan, de nieuwe machtsverhoudingen tot uiting te laten komen. Tot aan de nieuwe stembusronde. Want die móet doorgaan. Is een besluit tot ontbinding eenmaal genomen, dan kan het niet worden teruggedraaid door een daaropvolgend interim-kabinet dat regeert tot de verkiezingen. De ontbindingsbevoegdheid berust bij het kabinet dat naar huis wordt gestuurd. Het is in strijd met de aard en het karakter van een ontbindingsbesluit om daaraan ook een intrekkingsbevoegdheid van een opvolgend kabinet te kunnen ontlenen. Dat zou de ontbindingsbevoegdheid tot een zinledige bevoegdheid maken. En dat kan niet de bedoeling zijn.

Het woord is daarom over tweeënhalve maand opnieuw aan de kiezer. Welke lessen hij, maar zeker ook de partijen, onder andere bij de samenstelling van hun lijsten, hopelijk hebben geleerd, daar zal de komende weken nog volop over worden gediscussieerd. Mede aan de hand van het gedrag en de uitlatingen van – en wie weet: onthullingen over – onze politici, bij wie het persoonlijke eigen belang vaker veruit hoger scoort dan het algemene publieke belang. Het electoraat moet na het ‘Weekend van Cijntje’ in ieder geval weer iets wijzer zijn geworden.

Bron: Antilliaans Dagblad