Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Helen Workala aan het woord.
Na twee jaar covid waarin een verlies van een geliefde, was het hoog tijd voor een ‘time out’ en ‘reset’. Ik ben hier vaker geweest, maar dit jaar is speciaal: zestig jaar geleden kwam ik hier voor het eerst als meisje van twee, toen mijn vader als marineman voor drie jaar uitgezonden werd naar Curacao.
Hij reisde zijn gezin vooruit om huisvesting te regelen, die hij vond op de Onimaweg in wijk Scharloo. Mijn moeder en vijf kinderen volgden hem; twee weken op een half vrachtschip voeren we de oceaan over. Mijn ouders zijn allebei geboren op een klein vulkanisch eiland in de Bandazee (Indonesie) en Curacao moet een feest van herkenning geweest zijn.
De grillige rotsformaties en de vele baaitjes moeten hen aan hun thuis herinnerd hebben. De loop van de geschiedenis had hen naar Nederland gebracht, waar mijn moeder ziek werd van heimwee. Maar nu leefden zij drie jaar lang het eilandleven met de zon aan de hemel, de blauwe zee, de vele soorten vis en al het tropisch fruit. Wat moet het eiland een verademing zijn geweest. Hun droom om ooit terug te keren naar hun eigen eiland moesten zij bijstellen, maar het verblijf op Cura ao is heilzaam geweest in dat proces.
In de kranten lees ik over ‘struggles’, hindernissen die genomen moeten worden, en zaken die opgeruimd dienen te worden, maar voor mijn familie ben je een oase van herstel. Ook nu weer. Dat is je DNA …
Dankjewel!
Helen Workala,
(tijdelijk op) Curacao
Dag Helen. Ik ben blij om uw bericht te lezen. Ja Curacao heeft heel veel moois te bieden. Ook ik heb een zeer fijne jeugd gehad op Curacao en tal van herinneringen. Helaas is er veel ten nadele veranderd op het eiland. Plekken waar ik vroeger kwam en speelde zijn nu volgebouwd (Sunset Heights etc.). Qua infrastructuur is ook heel veel ten nadele veranderd, en tot slot behoren vele gebouwen en plekken tot het verleden. Amstel fabriek, Centro Pro Arte, Theater de Tempel, Porto Paseo, Continental Milling, ai te veel om op te noemen.
Mijn gemoed schiet altijd vol als ik de tekst van het lied “Mi ke sa” van Rudi Plaate en Maruja Boogaard hoor. (https://www.youtube.com/watch?v=Sw8wflgU5R8). Reeds in de jaren 80 had Rudi Plaate al door hoe Curacao zou eindigen.
Ik ben het met u eens dat voor uw ouders Curacao een Oase van herstel is geweest. Ik hoop dat zij nog vaker zijn geweest. Koester in ieder geval de mooie herinneringen en geniet. Het is voor mij moeilijk om alleen het positieve te zien, aangezien het mij zeer dierbare eiland van binnenuit stuk wordt gemaakt, maar ik tracht het elke dag.
Nogmaals bedankt voor deze prachtige ingezonden brief. Het geeft mij de kracht om mijn eiland lief te blijven hebben.
In die tijd was Curacao heel anders. Ook de omgang met mensen en het leven hier.
Net zoals de YDK op dit forum hun jeugd hier toch anders beleven dan hoe het nu is.
Absoluut waar Helen, dit vinden meer mensen. En eenmaal hier gewoond hebbende komen keer op keer terug, indien men daar in Forti ophoudt de boel hier te verzoeken, te verknallen.