Laatst was ik in Zandvoort op het strand en zag mensen vol hectoliters opgedroogde inkt die daar in de zinderende zon lagen te keren en te smeren. Er ging een mild medelijden door me heen.
Vooral met de beeldschone jonge meisjes van amper twintig die zich nogal stevig hadden laten onderkliederen door amateurs met Parkinson. De kleinschalige graffiti was met een niet al te vaste hand aangebracht. Zullen die kinderen ooit spijt krijgen? Bijvoorbeeld als het vel over een aantal jaren een beetje gaat lillen. Of wordt er dan een botoxspuit bij gehaald? Alleen maar om de tattoos een beetje toonbaar te houden.
Hier op Sicilië is het nog veel erger. Daar is op mijn strandje bijna iedereen van oorlel tot kleine teen besmeurd met tegelwijsheden en niet al te beste tekeningen. Of ik deze mensen snap? Natuurlijk. Ze hebben bijna allemaal lijven die wel een likje van de winterschilder konden gebruiken. Ikzelf heb dat niet nodig. Mijn vrouw zeker niet.
Maar waarom gebeurt het zo massaal? Echt bijna iedereen zit hier vol. Ze vinden het zelf ongetwijfeld hartstikke mooi. En dat is natuurlijk het belangrijkste. Dat je er op vooruit bent gegaan. En voor je partner lijkt het me ook gezellig. Er valt wat te koekeloeren tijdens de seks.
In mijn vorige leven als cabaretier mocht ik mij samen met mijn publiek graag vrolijk maken over kuddeleed. Hockeyers die in de jaren 80 van de vorige eeuw massaal in ruiten broeken liepen, voetballers met permanentjes, vrouwen op Crocsen, mannen met een pratende kut en zo zou ik een column of zes door kunnen gaan. Laatste trend? Suïcidale boomers die op opgevoerde Fatbikes door binnensteden razen. Maar dat zijn allemaal dingen die je weg kunt doen. Bij tattoos is dat ingewikkelder. Hoewel ik begrijp dat er inmiddels klinieken zijn waar je je voor veel geld en nog meer pijn kunt laten ontinkten. Ik wens iedereen succes in de nabije toekomst. Ook de dames met de lubberende Donald Ducklippen. Om over al die clowneske wenkbrauwenteefjes nog maar te zwijgen.
Door al dit soort uiterlijke poespas heb ik hier op het strand een hoop lol. Ik val als enige zonder inkt op mijn lijf echter wel op. Wanneer besloten deze mensen eigenlijk om zichzelf zo toe te laten takelen? In een dronken bui? Op de rand van een psychose? Of toch gewoon geheel helder van geest op een doordeweekse donderdag na een uurtje bladeren in het voorbeeldboek van de plaatselijke Schiffmacher?
Ondertussen vertelt mijn telefoon mij hoe het met de rest van de wereld gaat. Ik neem het zacht tot me. Allereerst het mestoverschot: de grote Noord-Koreaanse leider Kim Jong-Un stuurde met poep gevulde ballonnen naar zijn zuiderburen. Nog meer mestoverschot? Jack van Gelder heeft op de PVV gestemd en komt ongetwijfeld in aanmerking voor een ministerspost. Verder vertelt Angela de Jong mij dat ze SP’er Lillian Marijnissen op televisie zag rondrennen in een oranje overall met een camera op een selfiestick. Uiteraard in een of ander tweedehands SBS-programma. En ook nog samen met onze nationale toypoedel Rutger Castricum. Was hij niet ooit enfant terrible in de tijd dat Plasterk nog links was? Ik denk aan papa Jan Marijnissen die dit op zijn oude dag ook heeft gezien. Hij vraagt zich hardop af of hij dementeert. Ik denk dat over mezelf als ik lees dat Ajax geïnteresseerd is in Wappie Weghorst. Hij moet de sensatie van het seizoen worden. Ali B appt me dat hij een charmeoffensief-advocaat heeft gevonden die Harlequin heet. Zij moet vooral liegen dat het goed met hem gaat. Goeie naam Harlequin. Bijnaam? Ali ontkent dat. Maar Ali ontkent alles.
Ik vraag me na al dit nieuws serieus af of ik een zonnesteek heb. Ik moet een arts raadplegen. Maar ik verdwijn vanzelf in de tattooshop. Ik kies voor: Vanitas vanitatum, omnia vanitas! Groot op mijn rug. In gotische letters. En nu lig ik hier lekker te slapen tussen de Sicilianen. Heerlijk onopvallend. Eindelijk geheel anoniem.
Bron: NRC Handelsblad