Vorige week kreeg Wopke van de Russische ambassadeur op zijn falie omdat hij Poetin heel oneerbiedig Poetin had genoemd. Hij had vergeten om er ‘meneer de president’ bij te zeggen. En daar is Vladje gevoelig voor. Jongen van de etiketten. Tart de dictator niet. Voor je het weet jaagt hij een raket met atoomkop onze kant op. Eindbestemming Binnenhof. Dat moet toch verbouwd. Als Thierry ons maar op tijd waarschuwt.
Ik las gisteren in deze krant dat er een beetje lacherig wordt gedaan over het Russische leger. Ze scharellen volkomen ongemotiveerd met rammelende rommel door het land van hun buren en zitten vooral muurvast in de modder. Veel verder dan een laffe aanval op een kinderziekenhuis zijn ze tot nu toe niet gekomen. Hoe reageer je daar trouwens als Russische generaal op als je zo’n kinderkliniek in een klap aan flarden hebt geschoten? Met trots? Wijs je je vrouw op de foto’s op de rondslingerende couveuses en brom je dan stoer dat jij dat hebt gedaan? Dat het jouw briljante idee was? Noem je het type raket erbij? En de verwoestende eigenschappen van dit meedogenloze wapen? Poch je tegen je vrienden over deze topprestatie? Bel je daarna de Amerikaanse wapenfabrikant om nog een dozijn te bestellen?
Kenners weten: Een oorlog kent alleen maar verliezers. Neem nou Abramovich, de eigenaar van de Britse voetbalclub Chelsea die zich gedwongen voelt zijn Londense speeltje te verkopen en die er waarschijnlijk geen bitcoin voor vangt. Zo triest. Of hebben ze op de Amsterdamse Zuidas al een geitenpaadje gevonden? Een route die ervoor zorgt dat de oligarch toch nog wat roestige roebels vangt? En hij kan ook al niet vrijelijk over zijn bootje beschikken. Nee, het valt niet mee om rijk te zijn. Maar wel goed dat hij voor Vladimir kiest. Dat is vriendschap met een grote V!
Ons eigen Ajax heeft het ook niet gemakkelijk en is al met al ook een behoorlijke verliezer in dit Oost-Europese conflict dat we van Poetin geen oorlog mogen noemen. Sorry, president Poetin. Zijne koninklijke hoogheid! Marc Overmars had wat afgedankte vedetten die kant op gestuurd, maar het geld was nog niet binnen. Groot leed dus. We duimen en bidden. De kans dat Promes naar Nederland terugkeert is voorlopig vrij klein. Waarom? Het bevalt hem daar prima.
Over verliezers gesproken. Wat goed dat er wat mensen in ons land zich deze week serieus druk gemaakt hebben over de vrouwelijke presentatoren van de landelijke Giro 555-actie voor de Oekraïense oorlogsslachtoffers. De dames waren te blond en blauw. Haren te blond, ogen te blauw. Inderdaad een schande. Daarbij viel het mij sowieso op dat de dames veel te goed gekleed waren. De mooiste mode sierde hun ranke lijven. Dat had toch anders gekund? Veel hobbezakkeriger. En iets met steunkousen, blokhakken en een flitsend rugzakje. En waarom waren de dames allemaal zo mooi rank en slank? Zat geen gezellige moddervette obees tussen. We kunnen toch wel iets meer een doorsnee van ons volk kiezen? Daarbij ook nog eens allemaal hopeloos ouderwets heteroseksueel. En niet omgebouwd. Dan kan de organisatie wel gaan miepen dat het een haastklus was, maar voortaan even iets verder kijken dan je oude witte neus lang is kan geen kwaad. De gebitten van de dames waren me ook te netjes. Zat geen fietsenstalling tussen. Echt een gemiste kans van de organisatie.
Verder vond ik de vluchtelingen te wit. Waarom alleen maar verdrietig ogende stumperds? Somber kijkend wit grut. Daar had toch ook wel iemand met een kleurtje tussen gekund? En zo armoedig gekleed. Zoveel haveloze kinderen, terwijl er in Oekraïne redelijk veel westerse modeketens zijn. Zoals H&M bijvoorbeeld. Bij een volgende ronde zou ik graag wat frisser geklede kinderen willen zien.
Stil scharrel ik door het oorlogsnieuws. Zie de woeste wanhoop en lach zacht om de westerse blik. Loerend vanuit ons perspectief: het brood wordt duurder en autorijden pure luxe. En als de voetbalindustrie het maar overleeft. Als ze in Oekraïne maar weten: wij hebben het ook niet makkelijk.
Bron: NRC Handelsblad